του Πάσχου Μανδραβέλη από το protagon.gr
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε την στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια ελληνική παροιμία: «έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο». Το «η μύγα» ας διαβαστεί μεταφορικώς: ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί ένα εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόρους δηλαδή το 0,2% των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το «τον κόσμο όλο» ας διαβαστεί κυριολεκτικώς. Ο κ. Τσίπρας πήγε στο Παρίσι να χαρακτηρίσει τον νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο «Ολαντρέου» και επιχείρησε να τον νουθετήσει. Πήγε στο Βερολίνο δήλωσε ότι συνεταίρος της κ. Άγκελα Μέρκελ οι ψηφοφόροι της οποίας, ακόμη καλύπτουν, τα πρωτογενή ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας.
Στο ίδιο πλαίσιο, του πολιτικού νεοπλουτισμού, πρέπει να αναγνωσθεί και η δήλωση του κ. Τσίπρα που βλέπει τον εαυτό του να χαϊδεύει το κουμπί των πυρηνικών, ως ο ηγέτης μιας από τις υπερδυνάμεις του νέου ψυχρού πολέμου. «Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ισοδύναμη με εκείνη που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία, κατά τη διάρκεια των ημερών του ψυχρού πολέμου. Και οι δύο πλευρές είχαν πυρηνικά όπλα στα χέρια τους, και οι δύο πλευρές απείλησαν να πατήσουν το κουμπί και να το ενεργοποιήσουν. Όταν έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ψυχρό πόλεμο, καμία πλευρά δεν θα υποχωρήσει, έτσι και τώρα δεν περιμένουμε την κυρία Μέρκελ ή τον κύριο Κάμερον να υποχωρήσουν. Είμαστε αρκετά βέβαιοι ότι, όταν έρθει η ώρα, θα επικρατήσει η λογική και δεν θα ενεργοποιήσουν τα πυρηνικά τους όπλα» (Channel4, 25.5.2012).
Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά και παλιά αντιμετώπιζε τους πάντες υπεροπτικά. Όταν «ξέρεις» τους νόμους της Ιστορίας φυσικό κι επόμενο είναι να θεωρείς ότι οι άλλοι δεν αντιτίθενται σε σένα, αλλά στον ίδιο τον κοσμικό Θεό. Εξ ου και οι εύκολοι χαρακτηρισμοί «αντιδραστικός», «νεοφιλελεύθερος», «ρεβιζιονιστής», «ρεφορμιστής» κ.λπ. Αυτή η υπεροψία παλιότερα δεν ήταν εμφανής, επειδή η αριστερά ήταν διωκόμενη, αλλά ήταν εν μέρει και δικαιολογημένη, διότι κατά κανόνα οι αριστεροί ήξεραν περισσότερα γράμματα από τους αντιπάλους των. Σήμερα απέμεινε μόνο το δόγμα και η υπεροψία, χωρίς τα γράμματα• εξ ου και οι ανοησίες του κ. Τσίπρα ότι «η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει... Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και την νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην "επαναστατική" διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη» (Schooligans 19.4.2008)
Το ζήτημα όμως πια ξεφεύγει από την επίδειξη νεοπλουτισμού που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι: Μπορεί αυτή η αλαζονεία να γίνει επικίνδυνη; Δεν αναφερόμαστε μόνο σε ότι αφορά την πορεία της χώρας. Τα πράγματα έχουν πάρει πλέον τον δρόμο τους. Η Ελλάδα κινείται με ταχύτητα προς ένα ιστορικό δυστύχημα κολοσσιαίων διαστάσεων που επιταχύνεται και από δυνάμεις του εξωτερικού, αλλά ανατροφοδοτείται από ένα εγχώριο μηχανισμό με τον οποίο η οικονομική δυσπραγία ενισχύει τον λαϊκισμό των αντιμνημονιακών, ο λαϊκισμός αυτός οξύνει τα προβλήματα, τα προβλήματα διογκώνουν την δυσπραγία κ.ο.κ. Έτσι το σύστημα, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, σπειροειδώς κινείται όλο και πιο χαμηλά. Είναι δύσκολο, έως και απίθανο, οι λίγοι νουνεχείς του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρουν να εκλογικεύσουν και τους ονειροπαρμένους του κόμματός τους και τους «Αγανακτισμένους» που μέχρι τώρα είχαν αγκαζέ. Πολλοί φοβούνται ότι ενηλικίωση της χώρας θα γίνει δια μιας χρεοκοπίας. Θα κοστίσει πολύ. Θα είναι επίπονη και βαθιά τραυματική και για την χώρα για την ίδια την αριστερά, λαΪκιστική και μη.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η αλαζονεία μπορεί να γίνει επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Δεν κινδυνολογούμε. Για ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, δημοκρατία είναι το όνομα που δίνει στον λαό όταν τον χρειάζεται. Η περιφρόνηση προς τους νόμους και η αλά καρτ χρήση των θεσμών το πιστοποιεί. Υπάρχουν όμως και κάποια σπαράγματα δηλώσεων, κάποιες κινήσεις που ενισχύουν αυτούς τους φόβους.
Υπάρχει η απίστευτη δήλωση του κ. Στρατούλη προς τα δύο μεγάλα κόμματα «δεν έχετε το δικαίωμα να ζητάτε την ψήφο του ελληνικού λαού» (Mega 21.5.2012), όπως υπάρχουν και οι δηλώσεις του επικεφαλής του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βασίλη Μουλόπουλου για την εξυγίανση του χώρου των ΜΜΕ.
Ο κ. Μουλόπουλος ορμώμενος από την «αντιδεοντολογική» (κατά την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ) κάλυψη του ταξιδιού του κ. Τσίπρα στο Παρίσι και το Βερολίνο, ξεδίπλωσε πολλές σκέψεις για την εξυγίανση του χώρου των ΜΜΕ. Αναφέρθηκε στην διαπλοκή, στο γεγονός ότι είκοσι χρόνια δεν αδειοδοτήθηκαν τα κανάλια, στις παραβιάσεις της δημοσιογραφικής δεοντολογίας κ.ά.
Σε ότι αφορά τις παθογένειες του χώρου των ΜΜΕ, έχει δίκιο. Η διαπλοκή υπάρχει και το άγος των «προσωρινών αδειών πρέπει να τελειώνει. Μόνο που η διαπλοκή δεν καταπολεμιέται με νομοθετήματα τύπου βασικού μετόχου (τα είδαμε τα χαϊρια μας κι εκεί) αλλά με μείωση της συμμετοχής του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, προκρίνει ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή του κράτους στην οικονομία κάτι που θα αυξήσει την διαπλοκή. Οι κρατικοποιημένες τράπεζες, για παράδειγμα, θα δίνουν μεγαλύτερα θαλασσοδάνεια στα κανάλια, αρκεί αυτά να προβάλουν «σωστά» τα ταξίδια του κ. Τσίπρα.
Και το καθεστώς των «προσωρινών αδειών» στα κανάλια πρέπει να τελειώσει. Είναι όχημα αλληλοεκβιασμού του πολιτικού συστήματος με το μιντιακό. Οι εκάστοτε κυβερνώντες εκβιάζουν τα κανάλια «αν δεν είστε "καλά παιδιά" θα αναγκαστούμε να εκδώσουμε άδειες και να πληρώσετε για τις συχνότητες», και οι μιντιάρχες εκβιάζουν ότι «αν μας αναγκάσετε να πληρώσουμε για την δημόσια περιουσία που χρησιμοποιούμε δεν θα είμαστε "καλά παιδιά" προς το κόμμα που έχει την εξουσία». Μόνο που η σύνδεση, την οποία έκανε ο κ. Μουλόπουλος, του τρόπου κάλυψης του κ. Τσίπρα εις Παρισίους από τα κανάλια με τις άδειες των καναλιών δείχνει ότι αυτός ο εκβιασμός θα συνεχιστεί, από αριστερά τώρα μετερίζια.
Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτή η ορθή περιγραφή του άρρωστου τοπίου των ΜΜΕ θα είχε αξία όσο ο κ. Μουλόπουλος ήταν διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα». Η υπόσχεση για «εξυγίανση της ενημέρωσης» από ένα στέλεχος κόμματος που βαδίζει προς την εξουσία ανελευθερία του Τύπου μυρίζει. Κάθε εξουσία θέλει να περιορίσει τις ενοχλητικές φωνές, χρησιμοποιώντας πραγματικές ή φανταστικές παθογένειες στον χώρο της ενημέρωσης. Όλοι οι λογοκριτές κάποια καλή δικαιολογία ορθώνουν για το έργο τους. Την προστασία ενός υπέρτερου αγαθού αναφέρουν.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο αυταρχισμός και η αντιδημοκρατικές πρακτικές «για το καλό του λαού» είναι η ρητή και κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το πολιτικό μόρφωμα αρκετοί που έχουν δημοκρατική παιδεία. Υπάρχουν όμως και οι άλλο -που δυστυχώς είναι και πιο πολλοί- οι οποίοι πιστεύουν ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί έχουν δευτερεύουσα σημασίας μπροστά στο χτίσιμο του σοσιαλισμού. Ο σταλινισμός είναι κουσούρι που δύσκολα ξεριζώνεται κι ενδημεί στις πολυποίκιλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα αναφερθούμε μόνο στο παρελθόν• στην κατά κόρον καταστρατήγηση του βασικού δημοκρατικού κανόνα, που είναι ότι η πλειοψηφία νομοθετεί, η μειοψηφία ελέγχει, αλλά όλοι εφαρμόζουν τον νόμο. Ούτε στα μισόλογα καταδίκης της βίας κατά αντιπάλων και δημοσιογράφων με δικαιολογίες περί «δίκαιης λαϊκής οργής». Υπάρχει ένα περιστατικό στην Κοζάνη που δείχνει πως μπορεί να εφαρμοστεί η κατά ΣΥΡΙΖΑ αδειοδότηση των καναλιών.
Όλα ξεκίνησαν από το σχόλιο του δημοσιογράφου κ. Παναγιώτη Πλιάτσου σε τοπικό κανάλι. Σε μία σε εκπομπή, κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προέβλεψε ότι «ο τόπος θα αποκτήσει για πρώτη φορά μετά το ’44 κυβέρνηση της Αριστεράς». Ο δημοσιογράφος σχολίασε «ελπίζω να μην έχουμε μετά Δεκεμβριανά και Βάρκιζες, όπως λένε ίσως κινδυνολογικά κάποιοι, αλλά η επόμενη μέρα να μας βρει ενωμένους και με σεβασμό των όποιων αποτελεσμάτων».
Το κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή κ. Γιώργος Μητλιάγκας, που παρακολουθούσε την εκπομπή, δεν τηλεφώνησε μόνο στον δημοσιογράφο για να τον βρίσει αλλά έγραψε και άρθρο στον τοπικό τύπου όπου αναφέρει:
«Αλλά αυτό που πρέπει να καταλάβει ως δημοσιογράφος ο Παναγιώτης Πλιάτσιος είναι ότι με τη στάση του δεν εκθέτει μόνο τον εαυτό του, αλλά κυρίως το τοπικό κανάλι TOP CHANEL και τον ιδιοκτήτη του στον οποίο εργάζεται. Διότι όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα υποτίθεται ότι λειτουργούν μετά από σχετική άδεια του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου του κράτους και πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανόνες και τη δεοντολογία που επιβάλλεται για την αντικειμενική πληροφόρηση του πολίτη και όχι να προβάλλουν τις προτιμήσεις και τις εμπάθειές τους κάποιοι δημοσιογράφοι». (Κοζάνη 19.5.2012)
Το σχόλιο του δημοσιογράφου μπορεί να θεωρηθεί «σωστό», «ανακριβές», «εμπαθές», «συμπαθές», «μεγάλη σοφία» ή «κουκουρίκου». Κρίνεται όπως πρέπει να κρίνονται όλα τα πολιτικά σχόλια στον δημόσιο διάλογο. Η ευθεία απειλή του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ προς τον δημοσιογράφο (με αναφορά, μάλιστα, στον ιδιοκτήτη του καναλιού και στις άδειες) αποκαλύπτει εκείνο το σύμπλεγμα που είναι κοινός τόπος στο ΣΥΡΙΖΑ και είναι ένα μίγμα αλαζονείας, χρόνιου συνδρόμου καταδίωξης που στοιχειώνει στην αριστερά, συν άγχος μην χαθούν τα καλά αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Ιουνίου. Το ίδιο ακριβώς σύμπλεγμα είναι ευδιάκριτο στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που απαντούν με θεωρίες συνωμοσίας στην κριτική που κάνουν τα ΜΜΕ για διάφορες δηλώσεις στελεχών του, όπως π.χ. η δέσμευση των καταθέσεων για ανάπτυξη (Στρατούλης), η φορολογία με 100 ευρώ ανά μήνα σε όσους έχουν εισόδημα άνω των 20.000 ευρώ/χρόνο (Γλέζος), φορολόγηση του τζίρου των επιχειρήσεων (Μηλιός) κ.ά.
Γενικώς πάντως τα συμπλέγματα και οι συμπλεγματικοί χρήζουν ψυχανάλυσης. Τα συμπλέγματα όμως ανθρώπων στην εξουσία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ιστορικά, όλες οι απειλές στην ελευθέρια προήλθαν από ανθρώπους που πίστευαν ότι «ήξεραν» το σωστό για την κοινωνία, φοβόταν αόρατους εχθρούς κι απέκτησαν εξουσία. Για να το πούμε αλλιώς: φασισμός είναι αλαζονεία που τής δόθηκε εξουσία. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε ειδικά σε μια χώρα με ελλειμματική δημοκρατική παιδεία και βρίσκεται σε περίοδο πολύπλευρης κρίσης.
Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτή η ορθή περιγραφή του άρρωστου τοπίου των ΜΜΕ θα είχε αξία όσο ο κ. Μουλόπουλος ήταν διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα». Η υπόσχεση για «εξυγίανση της ενημέρωσης» από ένα στέλεχος κόμματος που βαδίζει προς την εξουσία ανελευθερία του Τύπου μυρίζει. Κάθε εξουσία θέλει να περιορίσει τις ενοχλητικές φωνές, χρησιμοποιώντας πραγματικές ή φανταστικές παθογένειες στον χώρο της ενημέρωσης. Όλοι οι λογοκριτές κάποια καλή δικαιολογία ορθώνουν για το έργο τους. Την προστασία ενός υπέρτερου αγαθού αναφέρουν.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο αυταρχισμός και η αντιδημοκρατικές πρακτικές «για το καλό του λαού» είναι η ρητή και κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το πολιτικό μόρφωμα αρκετοί που έχουν δημοκρατική παιδεία. Υπάρχουν όμως και οι άλλο -που δυστυχώς είναι και πιο πολλοί- οι οποίοι πιστεύουν ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί έχουν δευτερεύουσα σημασίας μπροστά στο χτίσιμο του σοσιαλισμού. Ο σταλινισμός είναι κουσούρι που δύσκολα ξεριζώνεται κι ενδημεί στις πολυποίκιλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα αναφερθούμε μόνο στο παρελθόν• στην κατά κόρον καταστρατήγηση του βασικού δημοκρατικού κανόνα, που είναι ότι η πλειοψηφία νομοθετεί, η μειοψηφία ελέγχει, αλλά όλοι εφαρμόζουν τον νόμο. Ούτε στα μισόλογα καταδίκης της βίας κατά αντιπάλων και δημοσιογράφων με δικαιολογίες περί «δίκαιης λαϊκής οργής». Υπάρχει ένα περιστατικό στην Κοζάνη που δείχνει πως μπορεί να εφαρμοστεί η κατά ΣΥΡΙΖΑ αδειοδότηση των καναλιών.
Όλα ξεκίνησαν από το σχόλιο του δημοσιογράφου κ. Παναγιώτη Πλιάτσου σε τοπικό κανάλι. Σε μία σε εκπομπή, κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προέβλεψε ότι «ο τόπος θα αποκτήσει για πρώτη φορά μετά το ’44 κυβέρνηση της Αριστεράς». Ο δημοσιογράφος σχολίασε «ελπίζω να μην έχουμε μετά Δεκεμβριανά και Βάρκιζες, όπως λένε ίσως κινδυνολογικά κάποιοι, αλλά η επόμενη μέρα να μας βρει ενωμένους και με σεβασμό των όποιων αποτελεσμάτων».
Το κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή κ. Γιώργος Μητλιάγκας, που παρακολουθούσε την εκπομπή, δεν τηλεφώνησε μόνο στον δημοσιογράφο για να τον βρίσει αλλά έγραψε και άρθρο στον τοπικό τύπου όπου αναφέρει:
«Αλλά αυτό που πρέπει να καταλάβει ως δημοσιογράφος ο Παναγιώτης Πλιάτσιος είναι ότι με τη στάση του δεν εκθέτει μόνο τον εαυτό του, αλλά κυρίως το τοπικό κανάλι TOP CHANEL και τον ιδιοκτήτη του στον οποίο εργάζεται. Διότι όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα υποτίθεται ότι λειτουργούν μετά από σχετική άδεια του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου του κράτους και πρέπει να συμμορφώνονται με τους κανόνες και τη δεοντολογία που επιβάλλεται για την αντικειμενική πληροφόρηση του πολίτη και όχι να προβάλλουν τις προτιμήσεις και τις εμπάθειές τους κάποιοι δημοσιογράφοι». (Κοζάνη 19.5.2012)
Το σχόλιο του δημοσιογράφου μπορεί να θεωρηθεί «σωστό», «ανακριβές», «εμπαθές», «συμπαθές», «μεγάλη σοφία» ή «κουκουρίκου». Κρίνεται όπως πρέπει να κρίνονται όλα τα πολιτικά σχόλια στον δημόσιο διάλογο. Η ευθεία απειλή του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ προς τον δημοσιογράφο (με αναφορά, μάλιστα, στον ιδιοκτήτη του καναλιού και στις άδειες) αποκαλύπτει εκείνο το σύμπλεγμα που είναι κοινός τόπος στο ΣΥΡΙΖΑ και είναι ένα μίγμα αλαζονείας, χρόνιου συνδρόμου καταδίωξης που στοιχειώνει στην αριστερά, συν άγχος μην χαθούν τα καλά αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Ιουνίου. Το ίδιο ακριβώς σύμπλεγμα είναι ευδιάκριτο στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που απαντούν με θεωρίες συνωμοσίας στην κριτική που κάνουν τα ΜΜΕ για διάφορες δηλώσεις στελεχών του, όπως π.χ. η δέσμευση των καταθέσεων για ανάπτυξη (Στρατούλης), η φορολογία με 100 ευρώ ανά μήνα σε όσους έχουν εισόδημα άνω των 20.000 ευρώ/χρόνο (Γλέζος), φορολόγηση του τζίρου των επιχειρήσεων (Μηλιός) κ.ά.
Γενικώς πάντως τα συμπλέγματα και οι συμπλεγματικοί χρήζουν ψυχανάλυσης. Τα συμπλέγματα όμως ανθρώπων στην εξουσία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ιστορικά, όλες οι απειλές στην ελευθέρια προήλθαν από ανθρώπους που πίστευαν ότι «ήξεραν» το σωστό για την κοινωνία, φοβόταν αόρατους εχθρούς κι απέκτησαν εξουσία. Για να το πούμε αλλιώς: φασισμός είναι αλαζονεία που τής δόθηκε εξουσία. Κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε ειδικά σε μια χώρα με ελλειμματική δημοκρατική παιδεία και βρίσκεται σε περίοδο πολύπλευρης κρίσης.
*Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι δημοσιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου