Οι εκλογικές κάλπες δεν είναι «κυτία παραπόνων»!

του Ευάγγελου Καρλόπουλου

Την εξαιρετικά κρίσιμη δεκαετία του 1990, τη δεκαετία των μεγάλων διαρθρωτικών  αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ευρωπαίοι εταίροι μας αρνήθηκαν πεισματικά να αναδείξουν ισχυρές  μονοκομματικές κυβερνήσεις. Επεδίωξαν ως ψηφοφόροι και ανάγκασαν τα πολιτικά κόμματα να σφυρηλατήσουν ουσιαστικές διακομματικές συνεργασίες, ευρεία πολιτική συναίνεση και τη μέγιστη δυνατή αποδοχή όλων των κοινωνικών εταίρων σε μεγάλα διαρθρωτικά ζητήματα.

Το ίδιο χρονικό  διάστημα, ο φερόμενος ως «σοφός» ελληνικός λαός σερνόταν πίσω από την προσωπική βεντέτα των Ανδρέα και Μητσοτάκη.  Αναδείκνυε πανίσχυρες προσωποπαγείς κυβερνήσεις, παραληρούσε από κομματική ευτυχία τη βραδιά των εκλογικών αποτελεσμάτων, έδινε  «Γή και Ύδωρ» στα ένθεν κακείθεν  κομματικά  και συνδικαλιστικά λεφούσια.

Σήμερα, με μια τραγική ιστορική υστέρηση, ο Έλληνας ψηφοφόρος αναζητά  όψιμη διέξοδο στον πολυκομματισμό, θεωρεί πολιτική υποχρέωση να τιμωρήσει τα κόμματα εξουσίας, αναδεικνύει τα κόμματα της  λεγόμενης Αριστεράς αλλά και  τον κάθε  τυχάρπαστο νεοσύστατο κομματικό σχηματισμό σε δυνητικό κυβερνητικό παράγοντα. Αυτό τουλάχιστον προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις.

 Για να είμαστε όμως απόλυτα ακριβοδίκαιοι, αν και  τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς δεν συμμετείχαν στον πυρήνα της εκτελεστικής εξουσίας, διαμόρφωσαν πολιτικές αντιλήψεις, διεκδικητικές πρακτικές,  δεδομένα και καταστάσεις οι οποίες πάμπολλες φορές αποδείχτηκαν ισχυρότερες της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αν για παράδειγμα  οι απεργίες και οι καταλήψεις αποτελούσαν ποσοτικό δείκτη προόδου και ανάπτυξης μιας Χώρας, η Ελλάδα θα έπρεπε σήμερα να  δανείζει χρήματα την Ελβετία και να εξάγει αυτοκίνητα στη Γερμανία! Κοντολογίς,  όλα τα  πολιτικά κόμματα  που  εισήλθαν  τα τελευταία 38 χρόνια  στο Εθνικό μας  Κοινοβούλιο  έχουν εκ προοιμίου ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Η Ιστορία υπήρξε πάντοτε αυστηρή απέναντι στους «Πόντιους Πιλάτους».

Πλέον, τα  εκλογικά γραφεία των υποψηφίων βουλευτών δεν θυμίζουν παραρτήματα   του ΟΑΕΔ.  Ο «σοφός» ελληνικός λαός  κατανοεί πια  ότι ο μέσος υποψήφιος  βουλευτής  δεν έχει τη δύναμη να του υποσχεθεί θέσεις εργασίας στον πάλαι ποτέ παράδεισο του δημόσιου τομέα ή στις ελκυστικές ΔΕΚΟ, δεν μπορεί να του προσφέρει ιδιαίτερη και επιλεκτική μεταχείριση σε βάρος συμπολιτών του. Τουλάχιστον όχι με την ωμή και απροσχημάτιστη  πρακτική των προηγούμενων δεκαετιών.

Το πολιτικό παιχνίδι στη Χώρα μας τείνει επιτέλους να αποκτήσει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ. Οι παλιοί τοπικοί κομματάρχες και συνδικαλιστοπατέρες τελούν υπό εξαφάνιση, ηχηρά πολιτικά ονόματα ανταγωνίζονται απέναντι σε παντελώς αγνώστους συμπολίτες μας για μια θέση στη Βουλή, η τύχη της Χώρας μας και η διαμόρφωση  κυβερνητικής προοπτικής θα αποτελέσει ευθεία και δύσκολη ανάγνωση της λαϊκής εντολής. Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος  προβληματίζεται πραγματικά για το τι θα ψηφίσει, οι νεαρότεροι εκλογείς αντιδρούν απέναντι στις υποδείξεις των γονιών τους, οι κομματικές γραμμές υπάρχουν πλέον  ως δυνητικές  γέφυρες συνεργασίας και όχι ως απροσπέλαστα σύνορα. Μια εξέλιξη απόλυτα θετική και άκρως δημοκρατική. Ότι δεν κατάφεραν οι «αναντικατάστατοι» λαοπρόβλητοι ηγέτες μας των τελευταίων 170 ετών, το κατάφεραν σε 12 μήνες τα  τρία καλόπαιδα της Τρόικας!

Τα τελευταία  38 χρόνια  το ελληνικό εκλογικό σώμα υπήρξε απελπιστικά προβλέψιμο. Ένα πετυχημένο σύνθημα πόλωσης του Λαλιώτη, μια έξυπνη προεκλογική εξαγγελία του Μητσοτάκη και κυρίως, οι ατελείωτες «ρώσικες μπάμπουσκες» Καραμανλήδων και Παπανδρέων δεύτερης και τρίτης γενιάς  αρκούσαν για να δώσουν στα κόμματα εξουσίας ποσοστά της τάξης του 85%. Όμως, ουδείς γνωρίζει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. 

Η  φερόμενη ως κρίση και απαξίωση του πολιτικού συστήματος στη Χώρα μας εντοπίζεται κυρίως  στη βίαιη  κατάρρευση της διαχρονικής  σχέσης «δούναι και λαβείν» μεταξύ εκλογέα και δυνητικών κυβερνητικών εντολοδόχων. Επιπλέον, τα δύο κόμματα εξουσίας που συνυπέγραψαν το Μνημόνιο, δεν μπορούν πλέον να παρουσιάζουν ως μελλοντική κυβερνητική πολιτική την κάθε ανερμάτιστη σαχλαμάρα. Το δικαίωμα  αυτό το κατέχουν πλέον αποκλειστικά οι αντιμνημονιακοί σωτήρες.

 Στις εκλογές της Κυριακής, μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα επιλέξει να συμπεριφερθεί με κριτήριο το συναίσθημα,  θα ψηφίσει με εισαγγελικές διαθέσεις,  θα επιλέξει την εθνική αυτομαστίγωση,  θα ψηφίσει πιστεύοντας ότι τα δις εκ. ευρώ που δανειστήκαμε μπορούμε μονομερώς να τα διαγράψουμε επειδή απλά έτσι γουστάρουμε, θα ψηφίσει  πιστεύοντας  ότι η Ρωσία και η Κίνα  μας πρόσφεραν  δεκάδες δις  δολάρια αλλά εμείς για ένα  καπρίτσιο δεν τα θέλαμε, θα ψηφίσει πιστεύοντας  ότι μπορούν να υπάρξουν εύκολες και αναίμακτες λύσεις εξόδου από την κρίση,  θα ψηφίσει  πιστεύοντας ότι υπάρχει  «Άγιος Βασίλης». Δυστυχώς, ο Άγιος Βασίλης υπάρχει ΜΟΝΟ για αυτούς που τον πιστεύουν. 

Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές της επόμενης Κυριακής θα αναδείξουν Κυβέρνηση. Αν επικρατήσουν τα κόμματα του μνημονίου, μας περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια με χαρτογραφημένη όμως πορεία. Αν επικρατήσουν οι αντιμνημονιακοί σχηματισμοί, μας περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια με  επικίνδυνη όμως πορεία σε αχαρτογράφητα νερά. Βεβαίως, τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι, εκ προοιμίου είναι ικανοί για το χειρότερο άλλα και το καλύτερο.

Η έξοδος από την κρίση είναι πρωτίστως ευθύνη και υπόθεση  των πολιτών. Η ευθύνη αυτή δεν αρχίζει ούτε τελειώνει την ημέρα των εκλογών. 

Η  Κοινοβουλευτική Δημοκρατία   απευθύνεται, βιώνεται, διευρύνεται, ισχυροποιείται, ελέγχεται και υπερασπίζεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ  από τον κάθε Πολίτη. Αυτή είναι η τραγική μοίρα της.  Αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας.

Ευάγγελος Καρλόπουλος

Χημικός Μηχανικός