"Mήπως είμαστε όμηροι μιας φασίζουσας μειοψηφίας που επιχειρεί να μας επιβάλει τη θέλησή της; "

Μια βουλευτής δίνει συνέντευξη σε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό. Λέει την άποψή της, όπως έχει το δικαίωμα. Δημοκρατία δεν (νομίζουμε ότι) έχουμε; Ξαφνικά εισβάλλει στο στούντιο μια ομάδα ανθρώπων που της απαγορεύει να μιλήσει. Δεν με νοιάζει ούτε ποιοι είναι ούτε γιατί το έκαναν. Για μένα το κυρίαρχο είναι το βλέμμα τρόμου της γυναίκας που νιώθει την απειλή του βιασμού της προσωπικότητάς της.

Σε μια άλλη εκδήλωση της ωμής βίας που έγινε πλέον του συρμού στους δρόμους της χώρας, ένας πολίτης δείχνει με το δάχτυλο έναν άλλο πολίτη στο Σύνταγμα και φωνάζει «μπάτσος, μπάτσος». Διακόσιοι άνθρωποι στη στιγμή τον παίρνουν στο κατόπι. Κάποια στιγμή τον φτάνουν, τον σαπίζουν στο ξύλο, υπό τις επευφημίες εκατοντάδων άλλων, και τον στέλνουν με βαριά τραύματα στο νοσοκομείο. Δεν έχει σημασία που αποδείχθηκε ότι ο «μπάτσος» δεν ήταν «μπάτσος», αλλά ένας αθώος «Αγανακτισμένος» ο οποίος υπήρξε θύμα της όψης του - το πιο ακραίο δείγμα ρατσισμού είναι να καταδικάζεις κάποιον από το πρόσωπό του!

Μια ορισμένη μερίδα της Αριστεράς θεωρεί υποχρέωσή της να παράσχει πολιτική κάλυψη σε όλα αυτά. Στην επίθεση κατά της βουλευτού Μερεντίτη, το σχόλιο του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι «έπρεπε να απολογηθεί για την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης»! Φαντάζομαι, ότι επειδή δεν το έκανε, θα κληθεί να το κάνει σε κάποιο (προσεχές) «λαϊκό δικαστήριο».

Αλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κηρύσσουν «ανεπιθύμητους» βουλευτές και υπουργούς, απαγορεύοντάς τους να προσεγγίσουν τον τόπο καταγωγής τους.

Συγγνώμη, χώρα είναι αυτή ή ζούγκλα; Υπάρχει δημοκρατία ή μήπως είμαστε όμηροι μιας φασίζουσας μειοψηφίας που επιχειρεί να μας επιβάλει τη θέλησή της; Και ποια η θέση της συντεταγμένης πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά;

Εδώ πια το θέμα κινδυνεύει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα οι αντισυγκεντρώσεις; Κι αν είναι, τότε γιατί στη δεκαετία του '60 καταδικάζαμε τους «γκοτζαμάνηδες» και τα «τρίκυκλά» τους;
Γ.Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ