Τέλος τα δανεικά, τέλος και η αγανάκτηση: Το αντέχουμε;

Του Γιώργου Καρελιά

Εκφράζουν οι 100.000 (ή 200.000) «αγανακτισμένοι», που μαζεύτηκαν την Κυριακή στις πλατείες, τη θέληση της πλειονότητας των Ελλήνων; Ποιος ξέρει; Πρέπει πρώτα να καταλήξουμε ποια είναι αυτή η θέληση.

Για χάρη της συζήτησης, ας δεχθούμε οτι το πρώτο που ζητούν οι «αγανακτισμένοι» είναι αυτό που φωνάζουν: Να διώξουμε το Μνημόνιο και αυτούς που το έφεραν. Δηλαδή, την κυβέρνηση. Σωστά; Πολύ σωστά.

Για να γίνει, όμως, αυτή η συζήτηση σε κάποια ορθολογική βάση και όχι μόνο σε επίπεδο συνθημάτων, ας δούμε τις δυο βασικές παραμέτρους αυτού του αιτήματος:

Η πρώτη: Aς πούμε οτι αύριο το πρωί, υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, η κυβέρνηση Παπανδρέου παραιτείται. Τι θα συμβεί μετά; Είτε θα σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας ο Σαμαράς, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, για να αποφύγουμε τις εκλογές, τις οποίες όλοι θεωρούν καταστροφικές. Είτε θα γίνουν εκλογές, θα πάθει πανωλεθρία το ΠΑΣΟΚ και θα αναλάβει τη διακυβέρνηση (και πάλι) ο Σαμαράς. Αυτό είναι το ρεαλιστικό σενάριο, όλα τα άλλα δεν πατάνε πουθενά.

Θα φύγει το καταραμένο Μνημόνιο; Ακουσε κανείς τον Σαμαρά να λέει ποτέ κάτι τέτοιο; Το αντίθετο: Λέει οτι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει η χώρα. Άλλωστε, όποιος έχει αυταπάτες, ας ρίξει μια ματιά στην Πορτογαλία. Εγιναν εκλογές, έχασε ο Σόκρατες (ας πούμε ο Παπανδρέου) και νίκησε ο Κοέλιο (δηλαδή ο Σαμαράς). Όμως, προκαταβολικά και οι δύο είχαν δεσμευτεί στους δανειστές οτι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις, που έχουν ηδη αναληφθεί (Μνημόνιο με σκληρά μέτρα). Ο Κοέλιο επανέλαβε τη δέσμευση και μετά τη νίκη του.

Τότε, τι άλλαξε στην Πορτογαλία με τις εκλογές, αφού η πολιτική θα μείνει ίδια κι απαράλλαχτη; Τίποτα. Απλώς τιμωρήθηκε το ένα κόμμα κι επανήλθε το άλλο, το οποίο πριν απο λίγα χρόνια είχε παρατήσει τη χώρα σε μαύρα οικονομικά χάλια. Πρωθυπουργός ήταν ο (γνωστός σας, ασφαλώς) Μπαρόζο. Μήπως σας θυμίζει τον δικό μας Καραμανλή; Πέρασαν τα χρόνια, οι Πορτογάλοι ψηφοφόροι μπούχτισαν, ξέχασαν και τώρα θα περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες, για να βγουν αγανακτισμένοι στις πλατείες.

Αυτός είναι ο ένας τρόπος, για να γίνει πράξη το αίτημα των Ελλήνων «αγανακτισμένων», να πετάξουμε έξω τη τρόικα και τα δανεικά της.

Ο δεύτερος είναι ακόμη πιο απλός (λέμε και κανένα αστείο…). Ιδού πώς. Μαζεύονται οι πολιτικοί αρχηγοί στο προεδρικό μέγαρο και συμφωνούν οτι ΔΕΝ θα πάρουμε άλλα δανεικά. Ό,τι πήραμε πήραμε. Θα ζητήσουμε από τους δανειστές μας να επιμηκύνουν, να «κουρέψουν» ή ο,τι άλλο αποφασίσουμε, το υπάρχον χρέος και κάνουμε το κουμάντο μας. Προϋπόθεση, ασφαλώς, είναι να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Αφού προηγουμένως του πουν όλη την αλήθεια για το τι πρόκειται να συμβεί, αν υιοθετήσουμε αυτή τη λύση. Μεταξύ αυτών είναι:

- Για μερικούς μήνες μπορεί να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις του Δημοσίου. Και μετά να χρειαστεί να μειωθούν κατά 40%.

- Οι Τράπεζες θα ξεμείνουν από ρευστότητα, άρα δεν θα μπορούν να δανείζουν τις επιχειρήσεις. Πολλές θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης, οι εργαζόμενοί τους δεν θα πληρώνονται ή θα παίρνουν έναντι.

- Καίριες δημόσιες λειτουργίες (νοσοκομεία, σχολεία) θα χρειαστεί να υποστούν μεγάλες περικοπές, αφού θα λεφτά δεν θα φτάνουν.

Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τις θα ακολουθήσει στο κοινωνικό πεδίο, όποιος έχει  μυαλό μπορεί να καταλάβει. Όμως, αυτός θα είναι ένας τρόπος για να ανακτήσουμε την «εθνική μας αξιοπρέπεια». Σταματάμε να εφαρμόζουμε το Μνημόνιο, λέμε στην Μέρκελ και στον Τρισέ οτι δεν θέλουμε άλλα δανεικά και πορευόμαστε με όσα βγάζουμε μόνοι μας. Κι αν δούμε οτι δεν τα καταφέρνουμε, βγαίνουμε από το ευρώ, για να κόβουμε όσες δραχμές θέλουμε.

Συνοψίζω το δίλημμα: Μνημόνιο και δανεικά, αλλά και σκληροί όροι και αγανάκτηση. Ή ούτε Μνημόνιο ούτε δανεικά, εθνικά υπερήφανοι και καθόλου αγανακτισμένοι.

Έχουμε κότσια; Ή μας περισσεύει η τζάμπα μαγκιά;