Και µετά το µνηµόνιο, τι ;

Του Ριχάρδου Σωμερίτη

Ας υποθέσουµε ότι οι «αγανακτισµένοι» (δύστυχε Στεφάν Εσέλ, τι σου έµελλε να πάθεις στην Ελλάδα...) θριαµβεύουν, κυβέρνηση και τρόικα αποχωρούν από την Αθήνα µε το ίδιο ελικόπτερο, οι βουλευτές εξαφανίζονται. Και µετά, τι;
Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τους µισθούς και τις συντάξεις, ενώ χωρίς νέο δάνειο λεφτά δεν θα υπάρχουν. Κάποιοι επιλεγµένοι από τις πλατείες (τις κάτω µόνο ή και τις άνω- άγνωστο!) θα πρέπει να σχηµατίσουν κυβέρνηση, έστω µεταβατική, και η κυβέρνηση αυτή θα χρειαστεί να αντιµετωπίσει τα γνωστά προβλήµατα, αλλά χωρίς την Ευρώπη, χωρίς συµµάχους, χωρίς «νοµισµατικά ταµεία».

Μετά θα έχουµε εκλογές - αν τις έχουµε -, αλλά µε όλα τα κόµµατα εκτός παιχνιδιού. Θα έχουµε στη συνέχεια - ίσως - και νέο Σύνταγµα που θα προκύψει από τα αντίσκηνα της οµώνυµης πλατείας ή από όσες λαϊκέςµικροσυνελεύσεις «άµεσης δηµοκρατίας» παρατήσουν τα τσαντίρια για ταγραφεία της Βουλής.
Και µετά, πώς θα υπάρξει προκοπή; Η ανάπτυξη απαιτεί δουλειά και κεφάλαια: όλοι είναι εναντίον της ανεργίας, αλλά αυτό δεν σηµαίνει αναγκαστικά ότι είναι και υπέρ της οποιασδήποτε δουλειάς - στα χωράφια, στιςχωµατερές, στις οικοδοµές, στα ναυπηγεία (αν υπάρχουν) - και τα κεφάλαια ή θα χρειαστεί ξανά να µας τα δανείσουν (εσείς αν είχατε θα τα δανείζατε σε λαϊκές επιτροπές;) χωρίς να επιστρέψουµε πρώτατα όσα αποφασίζουν οι πλατείες «ότι δεν πληρώνουµε» ή θα ξεπουλήσουµε ό,τι αποµένει για να βρούµε κάτι.
∆υστυχώς δεν έχουµε πετρέλαιο µήτε φυσικό αέριο να το παίζουµε Βενεζουέλα, που µολοντούτο δεν τα πάει και τόσο καλά, τουρισµό µόνον έχουµε και δεν είναι πολλοί οι τουρίστες που επιλέγουν µια χώρα αναστατωµένη: αν υπήρχε και η ελάχιστη ιδεολογία στον τουρισµό η Τυνησία, αυτό το υπέροχο παράδειγµα ειρηνικής δηµοκρατικής επανάστασης, θα ήταν ασφυκτικά γεµάτη. Είναι όµως άδεια, τραγικά για τον πληθυσµό της...
Υπάρχουν δέκα χιλιάδες σοβαροί λόγοιγια να είναι κάποιος αγανακτισµένος µε τη βασιλεύουσα αδικία και την παρατεταµένη ατυχία. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τόσοι λόγοι για να µην ακούµε τον κάθε λαϊκιστή, ακόµα και τον καθιστικό ταρατατζούµ τέωςΜίκη του ρωσοκινεζικού ανεκδότου (θα αναλάβουν λέει τα χρέη µας!) και να µη λέµε «µπράβο» σε κάθε αυταπόδεικτη βλακεία. Είτε θεσµικών παραγόντων που διέπραξαν τα πάντα χωρίς να διδαχθούν τίποτε (περίπτωση Αντωνάκη Σαµαρά και Νέας ∆ηµοκρατίας)είτε «πνευµατικών ανθρώπων» που τρέχουν λαχανιασµένοι πίσω από τη χαµένη νιότη τους.

Προκαλούν θλίψη όλοιαυτοί και µαζίτους τόσοι«πασόκοι» έτοιµοι για όλα. Και οι µεν και οι δε ξεχνάνε δύο πολύ απλά πράγµατα: ποια άλλη λύση εκτός από το επαχθές όντως µνηµόνιο είχαµε το 2010 όταν εξαντλήθηκαν όλες οι δυνατότητεςάλλης διαπραγµάτευσης; Και ποια άλλη λύση έχουµε σήµερα όταν οι εταίροι µας αρχίζουν να κατανοούν την ανάγκη να βρεθούν λύσεις και για αύριο;