Επενδύοντας στη... χρεοκοπία

Του Σήφη Πολυμίλη

Κατηγορούμε και δικαίως την κυβέρνηση για πολιτικές παλινωδίες, για την ασυνεννοησία των υπουργών ή για την αδυναμία της να πει όλη την αλήθεια για την κατάσταση της οικονομίας στους πολίτες. Αν κοιτάξουμε όμως και στις άλλες πλευρές του πολιτικού φάσματος θα διαπιστώσουμε ένα απέραντο θέατρο του παραλόγου Και για μεν την αριστερά, ξέρουμε εδώ και πολύ καιρό ότι ο πολιτικός της λόγος εξαντλείται σε ένα ατέλειωτο λαϊκισμό, σε μια απέραντη υποσχεσιολογία και σε ένα γενικό όχι σε όλα. Εκεί που σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά είναι με την αξιωματική αντιπολίτευση... 

Το κόμμα που φέρει συντριπτικές ευθύνες για τό σημερινό εκτροχιασμό μας, λες και δεν έχει καταλάβει τίποτε. Ακολουθώντας κατά πόδας, την τακτική της αριστεράς επενδύει σε ένα αντιμνημονιακό λαϊκισμό, θεωρώντας προφανώς ότι έτσι θα προσεγγίσει τις μάζες των δυσαρεστημένων, λόγω των μέτρων, πολιτών. Ο κ. Σαμαράς και οι περί αυτόν, νεόκοποι σύμβουλοι του, αφού μας ζάλισαν με τις πομφόλυγες για μηδενισμό του ελλείμματος σε 18 μήνες, τώρα μας πλασάρουν ως νέα μαγική συνταγή τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, χωρίς φυσικά να κάνουν τον κόπο να εξηγήσουν ποιες δαπάνες και πόσο θα περικόψουν και ποια έσοδα και πώς θα αυξήσουν... Και βέβαια μαζί έχουν το απαραίτητο ορντέβρ που όλοι σερβίρουν ως πανάκεια, την ανάπτυξη. Με ποια λεφτά, από που και με ποιους τρόπους, προφανώς δεν χρειάζεται να τό αποκαλύψουν...

Και κοντά σ' όλα αυτά, φαίνεται ότι τώρα ο κ. Σαμαράς, προσχωρεί και στο σχέδιο Μέρκελ για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας. Ίσως γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, αφού όταν βρίσκεται με όλο το συντηρητικό κατεστημένο, που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, δεν μπορεί βέβαια να ακολουθεί την ίδια λαϊκίστικη τακτική που έχει στο εσωτερικό. Το τι ακριβώς, συνεπάγεται το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας και πόσο συνδεδεμένο είναι με το μνημόνιο, προφανώς δεν χρειάζεται να μας το εξηγήσει... Γιατί είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο, ότι το σχέδιο Μέρκελ συνδέεται με μια αυστηρότατη δημοσιονομική πολιτική και με διαρκή κοινοτικό έλεγχο των οικονομικών και πάει λέγοντας.

Μοιάζει ουτοπικό να ζητά κανείς στοιχειώδη πολιτική συναίνεση, σε συνθήκες μείζονος κρίσης όπως η σημερινή με τήν πολιτική κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ομως, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, θέλοντας και μη, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται στο ίδιο καράβι. Αν δεν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τόν κίνδυνο της οικονομικής κατάρρευσης, δεν θα μείνει κανείς αλώβητος... Και μικρή σημασία έχει ποιος θα χρεωθεί τις μεγαλύτερες και ποιος τις λιγότερες ευθύνες...