«Ξυπνάτε κοιμώμενοι για τη νέα Ιερουσαλήμ»

 του Β.Π. Καραγιάννη

Μιαν άλλη αίσθηση εκλογικού λόγου και πράξης έδωσε την Κυριακή 31/10 στο Κοβεντάρειο, με τη δημόσια, προεκλογική κορύφωσή τους, ο συνδυασμός “Κοζάνη τόπος να ζεις”, ο οποίος συντίθεται από ανθρώπινες δυνάμεις του επιχωρίου ΣΥΝ, των Οικολόγων Πράσινων + Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης. Η “Κοζάνη τόπος να ζεις” με το στατικό και  βαλτώδες που περιέχει ως εκ της πραγματικότητας της πόλεως, μου ‘ρχεται σαν καλύτερα να το έλεγαν

“Κοζάνη, τρόπος να ζεις” ένας τίτλος που δείχνει κίνηση, προοπτική, προσπάθεια, προτάσεις (όλα αυτά;).  

         Για την τοπική, αυτοδιοικητική ιστορία ο ανωτέρω συνδυασμός είναι ο δεύτερος στην μεταπολιτευτική περίοδο που ξεκινάει ως μια αυτοοργάνωση, ας το πούμε έτσι, των πολιτών από τη βάση (το λαό που λεν άλλοι εν επιγνώσει της υποτέλειάς του, κι άλλοι εν απογνώσει από την ακούσια “ευτέλειά” του), οργανώνεται όπως όπως και στα γρήγορα, κουράζεται υπέρ το δέον και τελικά φτάνει στην ολοκλήρωση, η οποία είναι η κατάρτιση του συνδυασμού και η κάθοδος στις εκλογές. Είναι ομολογουμένως ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα αφού οι νόμοι είναι και ήταν θεσπισμένοι πάντα υπέρ των δυνατών κι όχι “υπέρ αδυνάτων” (Λυσίας). Πολυπληθής η σύνθεση αλλά και δυσβάστακτη η παρουσία των γυναικών στους συνδυασμούς σε καθοριστικό ποσοστό (τόσο υποτιμητικό για αυτό το “ισχυρό” φύλο).

         Το1982 από τις δυνάμεις του αλήστου ενθύμησης ΚΚΕ εσωτερικού (πενιχρές) και άλλους ελευθερόφρονες συμπολίτες με την αρχηγία του κ. Νίκου Χατζόγλου, πολιτικού μηχανικού,  διεκδίκησε τη  Δημαρχία και έλαβε το 6% των ψήφων και έναν δημοτικό σύμβουλο. Ακολούθησε βέβαια η αυτόνομη κάθοδος της Οικολογικής Κίνησης με τον αλησμόνητο Χρήστο Μπέσα η οποία έλαβε 8% κατά πανελλήνια έκπληξιν και πρωτιά. Ομως αυτήν δεν την καταχωρώ στις ανεξάρτητες πολιτικές κινήσεις, αλλά στις συγκινητικές παρόμοιες.

         Η νυν Κίνηση που με τόσες προσπάθειες κι αντιξοότητες συνεστήθη (μήπως νόμιζαν πως οι εκλογές είναι περίπατος), έφτασε ήδη προ του εκλογικού πηγαδιού κι ετοιμάζεται να πιεί νερό.

         Ετσι, το τελευταίο βράδυ του Οκτωβρίου πρωτοτύπησε στην τελική της συγκέντρωση. Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού συμβουλίου (στο οποίο από την άλλη Κυριακή θα υπάρχει και μέλος της εκεί καθήμενο επί των εδράνων του -ο αρχηγός της κ. Ιωαννίδης εκ Μαυροδενδρίου- διοργάνωσε, κόντρα στην οχλαγωγία των δρόμων και των πλατειών, μια εσωτερικού χώρου και λόγου, λίαν αισθαντική εκδήλωση με πολυφωνική μουσική, εκτός από την λιγόλογη, μεστή, συγκινητική αλλά πολιτική ομιλία του προέδρου του. Κατά μήκος δε των διαδρόμων της αίθουσας υπήρχε μια έκθεση φωτογραφίας από την τοπική, πολιτιστική εταιρεία «Φωτοεστίαση»  με κορυφαία φωτογραφία αυτήν του κ. Χρ. Λαμπριανίδη, η οποία έλαβε, εκτός από το θερμό χειροκρότημα (ο δημιουργός της δηλαδή) των παρευρισκόμενων και το 1^ο  βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας από οργάνωση της Αμερικής με θέμα το κλίμα.

         Αλλ’ ας σταθώ στη μουσική (που αλλού άλλωστε;)

         Το μουσικό σύνολο  ricercati αποτελούσαν οι: Ερη Κουρμπαλή -αλτο, Χριστίνα Τανή -άλτο, Nicola Harrington –σοπράνο, βιολί, Παναγιώτης Δημόπουλος τενόρος, Μπάμπης Τσινικοσμάογλου μπάσος. Συνόδευαν ο Νίκος Δούρβας με το λαούτο και ο Δαμιανός Καϊλόγλου βιολοντσέλο με τη διεύθυνση της Nicola Harrington.

         Το θέμα ήταν μουσική για πολλές φωνές. Ηγουν τραγούδια και συνθέσεις πολυφωνικής απόδοσης. Το πολυφωνικό στη μουσική μήπως συγγενεύει κάπως και με την πολυφωνία στην πολιτική, δηλαδή τη Δημοκρατία, επισήμανε ο Π. Δημόπουλος (είναι υποψήφιος με την Κίνηση) που εισηγούνταν. Γιατί όχι; Τραγούδια από την Ισπανία του 13ου αιώνα, από τη Γαλλία του 14^ου,  ένα παραδοσιακό από τη Γεωργία, από την Τοσκάνη του 15^ου, από την Φλωρεντία και Φλαμανδία, παραδοσιακό από τη Σκωτία και Ιρλανδία, από την Αγγλία του 18ου αι. και τη Γερμανία του 1807 την άρια του Γ. Σ. Μπαχ  Μein Freund ist mein.(1) Τέλος από την Ελλάδα το ποίημα του Γ. Σεφέρη «Πότε θα ξαναμιλήσεις» από τα Τρία κρυφά ποιήματα, το οποίο μελοποίησε την 26.10.2010 ο Παναγιώτης Δημόπουλος.(2)

         Ομολογώ πως ήταν μια εξαιρετική θα έλεγα μουσική εμφάνιση. Μετά τη μουσική φοβόσουν πως θα ήταν ελαφρώς ξενέρωτη η πολιτική, αλλά κι αυτή υποχρεώθηκε ν’ ακολουθήσει την ευγένειά της. Η ωραία και χαμηλόφωνη μουσική εξημερώνει κι αφοπλίζει κάθε επίδοξο πολιτικό θορυβοποιό.

         Και μόνο γι’ αυτή τη διακριτική και πολιτισμένη, δημόσια ομολογία του πολιτικού τους ήθους, τους σκέφτομαι σοβαρά, ότι ήθελα ν’ απέχω των ψηφοπραγμάτων μας (δηλαδή να αφήσω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα). Η ψήφος (ο ψήφος που λεν στα χωριά) άλλωστε κατέστη πλέον προαιρετική αφού είναι απαλλαγμένη πάσης κυρώσεως η αδιαφορία περί αυτής.

         Μέχρι πριν λίγες μέρες είχαν γεμίσει τα μάτια και τ’ αυτιά μας από δηλώσεις (μου θύμιζαν τις δηλώσεις μετανοίας των άλλοτε αριστερών ανθρώπων στις φυλακές και τις εξορίες) πως κάποιοι, πολλοί, άπειροι (με πείρα ή άνευ ή μόνον με «πήρας») είναι υποψήφιοι προς εκλογήν τήδε κακείσαι. Μέσα σ’ αυτό το νυμφετό από δηλώσεις  όμοιες με τις νιφάδες χιονιού που λιώνουν επί τη εμφανίσει στην πολιτική λαχαναγορά, κι έχουν την αξία των πληθωριστικών χαρτονομισμάτων – ακόμα δεν φτάσαμε ως εκεί αλλά μόνον στα προπτωχευτικά πρανακρούσματα είμαστε – δηλώνω, το λοιπόν κι εγώ πρόθεσιν ψήφου εν γνώσει των συνεπειών του τρόπου μου. Χωρίς την αυταπάτη ότι κάτι το εξαιρετικό διαπράττω, είναι το ίδιο ασήμαντη κι ατελέσφορη η δήλωσή μου αυτή με όλες εκείνες των υποψηφιοτήτων, όμως για συναισθηματικούς λόγους (πολιτικά είμαστε τοποθετημένοι για λόγους ιστορικούς ή πολιτιστικούς κι όχι απ’ άλλο τι) αλλά εκ του αισθητικού και μόνον λόγου υπάρχω σ’ αυτήν την αδίστακτη πολιτική και κομματική πρακτική και διαδικασία, κατά την οποία οι «κυρίαρχοι» πολίτες εγχειρίζονται (μάλλον ευνουχίζονται) φορές χωρίς αναισθητικό!

         Λέω να τους ψηφίσω αυτούς τους άδολους εκφραστές της ουτοπίας («Κοζάνη τόπος να ζεις» κλπ) που μας γέμισαν όχι λόγια αλλά μουσική, νότες και τρυφερότητα σαν να ερχόταν από ένα άλλο κόσμο, μάλλον από έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό (τι κοινότοπη φράση!) και ως διάττοντες διαλάμπουν, αφού διαγράψουν τροχιές σύγκρουσης με τα καθιερωμένα κατεστημένα (και καθυστερημένα) αλλά αφόρητα νικηφόρα, μέχρι αποπλήξεως πλέον, σχήματα πολιτικού λόγου και πράξης.

         Λέω να τους ψηφίσω (3) γιατί μου θύμισαν χρόνους, πρόσωπα, καταστάσεις  τα οποία αν και χάθηκαν στην αχλή του καιρού,  όταν επιστρέφουν μας παρασέρνουν στο ρυθμό περασμένης βροχής, θέλω να πω αναμνήσεων με τις οποίες φορές ζώμεν και εσμέν και ίσως έτσι είναι και η καλύτερη φυγή προς τα μπρος.

         -Που δηλαδή;

ΥΓ 1.

         Η άρια του Μπαχ ήταν από την Καντάτα Wacher Auf  (“Ξυπνάτε κοιμώμενοι για τη νέα Ιερουσαλήμ”, γραμμένη για την 32 Κυριακή του έτους (στο ρωμαιοκαθολικό εορτολόγιο), δηλ. την 7 Νοεμβρίου…

ΥΓ. 2

         Ολόκληρο το ποίημα του Γ. Σεφέρη έχει ως εξής:

            Πότε θα ξαναμιλήσεις;

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη

ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.

Όπως τα πεύκα

κρατούνε τη μορφή του αγέρα

ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί

το ίδιο τα λόγια

φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου

κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.

Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ’ άστρα

που πάτησαν την τόση γύμνια σου μια νύχτα

ο Κύκνος ο Τοξότης ο Σκορπιός

ίσως εκείνα.

Αλλά πού θά είσαι τη στιγμή που θά ‘ρθει

εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;

ΥΓ. 3

          Και λοιπόν, θα μπορούσε να πει κάποιος...