Όλοι μας είχαμε τέτοιους στο περιβάλλον
μας. Γνωστούς, φίλους. Αδερφικούς φίλους. Γκόμενες-ους. Σπανίως και
συγγενείς- προσωπικά έχω ακούσει μέχρι και περίπτωση πρώην συζύγου.
Άνθρωποι που ήταν κοντά μας. Για χρόνια. Με ορισμένους από αυτούς είχαμε
φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, όπως λένε.
Ιδεολογικά, ελάχιστοι από αυτούς ανήκαν
στην Αριστερά. Μιλάω φυσικά για προ κρίσης, τότε, στην εποχή της
αθωότητας. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό προοδευτικό κόμμα που
μαχόταν για δικαιοσύνη και για τα δικαιώματα των μεταναστών.
Κάποιοι από αυτούς ήταν πασόκοι. Βαθύ
ΠΑΣΟΚ, από Θεοφάνη Τόμπρα και πάνω. Άλλοι ανήκαν στη λεγόμενη λαϊκή
Δεξιά. Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια κι έτσι. Οι περισσότεροι όμως ήταν
απολιτίκ. Δεν είχαν ιδέα από πολιτική και ιδεολογίες.