Του Θεόδωρου Π. Λιανού*
Μετά το κινηματογραφικό «Αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες» του απερίγραπτου Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη, μετά την καλή κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου που έβγαλε τους παράνομους μετανάστες στην Ομόνοια να λιαστούν λιγάκι...
Μετά τον μεταμοντέρνο Αριστείδη Μπαλτά με την παρέμβαση του οποίου η αριστεία έγινε ρετσινιά, μετά τις κωμικο-νομικές αποφάσεις της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου και του Νίκου Φίλη, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι στερούνται σχετικών γνώσεων εγνωμοδότησαν ότι οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων δεν είναι αδίκημα, μετά την εξήγηση του Κώστα Ζουράρι, νέας κυβερνητικής οπώρας, ότι οι φυλακίσεις αντιφρονούντων στην Κούβα είναι αποτέλεσμα της άμεσης δημοκρατίας με την οποία ευτυχεί η χώρα αυτή...
Μετά το κινηματογραφικό «Αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες» του απερίγραπτου Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη, μετά την καλή κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου που έβγαλε τους παράνομους μετανάστες στην Ομόνοια να λιαστούν λιγάκι...
Μετά τον μεταμοντέρνο Αριστείδη Μπαλτά με την παρέμβαση του οποίου η αριστεία έγινε ρετσινιά, μετά τις κωμικο-νομικές αποφάσεις της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου και του Νίκου Φίλη, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι στερούνται σχετικών γνώσεων εγνωμοδότησαν ότι οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων δεν είναι αδίκημα, μετά την εξήγηση του Κώστα Ζουράρι, νέας κυβερνητικής οπώρας, ότι οι φυλακίσεις αντιφρονούντων στην Κούβα είναι αποτέλεσμα της άμεσης δημοκρατίας με την οποία ευτυχεί η χώρα αυτή...