Τρία χρόνια τώρα, η χώρα δεν βρίσκεται μόνο στην περιδίνηση της
Μεγάλης Υφεσης. Ζει και μια βαθιά εσωτερική πόλωση, κοινωνική και
πολιτική. Οι διαιρετικές γραμμές αυτής της πόλωσης έχουν χαραχθεί με
τους όρους της αντιπολίτευσης. Προνόμιο συχνά των πολιτικά ηττημένων
ήταν ότι επικρατούσαν στο πεδίο των ιδεών, του συλλογικού θυμικού και
των συμβόλων. Εχαναν μεν τις εκλογές, διατύπωναν όμως το κυρίαρχο
αφήγημα. Μπορούσαν πια να πουν την ιστορία με τους δικούς τους όρους.
Ποιο είναι λοιπόν το επικρατήσαν αφήγημα της κρίσης; Οτι η κρίση είναι
δημιούργημα του Μνημονίου. Οτι δεν είναι η κρίση που γέννησε το
Μνημόνιο, αλλά το αντίστροφο. Οτι η κοινωνία μας θα ζούσε ακόμα στην
(επίπλαστη) ευημερία του 2008-09, αρκεί να μην είχε παρεμβληθεί το
Μνημόνιο.
Μακάρι να ήταν ένα πρόβλημα Φυσικής, που θα με βασάνιζε μέρες
μέχρι να το λύσω, αλλά δυστυχώς, αυτά που ζούμε και ακούμε τις
τελευταίες μέρες είναι άλλων επιστημών… ευαγγέλιο, επιστημών που
ασχολούνται με προβλήματα της ανθρώπινης ψυχής, των εγκεφαλικών
λειτουργιών και της βλακείας κάθε μορφής και ειδικότητας.
Σκληρή εισαγωγή, αλλά έτσι πιστεύω πρέπει να αντιμετωπίζονται και να
απαντιούνται οι κάθε λογής Κασσάνδρες και λασπολόγοι, οι οποίοι ελαφρά
τη καρδία, ξιφουλκούν εναντίων ανθρώπων που ανιδιοτελώς προσφέρουν στην
κοινωνία, στην επιστήμη τους και στα παιδιά - τους τελικούς αποδέκτες
και θύματα αυτής της στρεβλής κατάστασης και του κυνηγιού των μαγισσών.