Το έργο της κυβέρνησής του ήταν πλούσιο, με βασικούς στόχους τον εκσυγχρονισμό και την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, τη δημιουργία μεγάλων έργων και την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων, τη συμφωνία του Ελσίνσκι και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα λάθη του – κυρίως η υπόθεση του χρηματιστηρίου – δεν επισκιάζουν σε καμιά περίπτωση το ιστορικό έργο του. Όποια δεξιά κριτική και όποια θεωρία αποδόμησης στοχεύουν στην απομείωση της θετικότητας της διακυβέρνησής του αποσκοπούν στη χωρίς κανένα έρεισμα στήριξη των δικών τους αποτυχημένων πολιτικών ή συνωμοσιολογικών θεωριών. Άλλωστε, υπάρχει ένα γεγονός πρωτόγνωρο. Στις Κοινοβουλευτικές Εκλογές της 9ης Απριλίου 2000 ο Κ. Σημίτης επανεκλέχθηκε Πρωθυπουργός, με αύξηση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ – κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ σε κόμμα που ήδη κυβερνούσε.
Μετά την ιστορική «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου με τον πρωτόγνωρο εκδημοκρατισμό, τη δημιουργία κοινωνικού κράτους και κράτους δικαίου, την άμβλυνση των ανισοτήτων και την ολόπλευρη στήριξη των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, ο εκσυγχρονισμός του Κ. Σημίτη συμπλήρωσε μια ολοκληρωμένη εθνική και κοινωνική πολιτική.
Φυσικά η ιστορία θα αποτιμήσει το έργο του με τον πιο αντικειμενικό τρόπο. Παράλληλα, οφείλουμε ως ενεργοί πολίτες να αξιολογούμε τα πολιτικά δρώμενα και να αποτιμούμε την άσκηση της πολιτικής και πιο πολύ της κυβερνητικής πολιτικής με ορθολογικό τρόπο, γιατί δεν είναι μια υπόθεση του χθες αλλά ένα συστατικό στοιχείο της τρέχουσας πολιτικής πραγματικότητας.
Θέλω να σημειώσω μερικές ταπεινές προσωπικές αναφορές.
Τον συνάντησα τυχαία πίσω από το Ζάππειο τις ημέρες των Χριστουγέννων. Είχε βγει περίπατο με τη γυναίκα του, την κ. Δάφνη, ακολουθούμενος από τον αστυνομικό του. Τον χαιρέτησα με σεβασμό, κάναμε μια μικρή συζήτηση και ανταλλάξαμε ευχές για τις Γιορτές.
Χάρηκα, που τον συνάντησα. Κάθε φορά που τον συναντούσα χαιρόμουν. Δεν φανταζόμουνα ότι θα «έφευγε» από τη ζωή μερικές ημέρες αργότερα. Ήταν πάντα απλός και ευγενικός. Ένιωθα ένα κλίμα μετριοπάθειας να τον χαρακτηρίζει.
Θαύμαζα την πλούσια επιστημονική και πολιτική του διαδρομή, που είχε αναπτύξει πολύ πριν εκλεγεί πρωθυπουργός. Εκτίμησα ιδιαίτερα τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό από εκείνη την περίοδο της περίφημης αφίσας «Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών», αν και εκείνη την εποχή εκτιμήθηκε ως αιρετική και συντηρητική κίνηση. Και ανεξάρτητα από τη δικαίωση των γεγονότων που ακολούθησαν, θεωρούσα ότι η ευρωπαϊκή πορεία μας ήταν η καλύτερη δυνατή.
Είχα νιώσει ιδιαίτερη χαρά που τον στήριξα για την εκλογή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Μετά τον πολιτικό ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου θέλαμε μια νέα πνοή στη διακυβέρνηση της χώρας μας. Ουσιαστικά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είχαμε έναν μετασχηματισμό και από τον τονισμό της ιδεολογίας του «σοσιαλισμού» περάσαμε στην ιδεολογία της «σοσιαλδημοκρατίας», μετασχηματισμός που ήταν αναγκαίος με βάση τις γενικότερες ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις.
Στη διάρκεια της δίμηνης απεργίας των καθηγητών και ως πρόεδρός τους είχα δεχτεί κριτική από δύο υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, κυρίως από τον Θ. Πάγκαλο και δευτερευόντως από τον Ε. Γιαννόπουλο, που ζητούσαν τη διαγραφή μου. Ο Σημίτης στο Υπουργικό Συμβούλιο είχε αποκλείσει κάθε σχετική απόφαση. «Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα», είχε δηλώσει. Με αυτό τον τρόπο αντιλαμβανόταν και τις θεσμικές λειτουργίες των κοινωνικών κινημάτων αλλά και την αυτονομία τους.
Σχεδόν όλη η θητεία μου (1996-2003), στην προεδρία της ΟΛΜΕ, συνέπεσε χρονικά με την κυβέρνησή του. Το μεγάλο μέρος των στελεχών του κόμματός μας στους κοινωνικούς χώρους τον στηρίξαμε στις εσωκομματικές εκλογές. Ήταν ένα ρεύμα δυναμικό και δημιουργικό.
Οι πολλαπλές διεθνείς άκρως θετικές εκτιμήσεις, που εκφράζονται σήμερα, οφείλονται στην ευρεία αναγνώριση του έργου του Κώστα Σημίτη, έργου προόδου και ανάπτυξης της Ελλάδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου