Σ’ ένα πεσμένο τρίποδα

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Ήταν η βδομάδα των μεγάλων ερωτηματικών και των μεγάλων προσδοκιών, πριν από τις Ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές της πρώτης Κυριακής.                                                                   

Οι εκφραστές των γνωστών πολιτικών σχημάτων όπως και οι υποψήφιοι των τοπικών συνδυασμών, έχουν καταλάβει με τα ταμπλό τους το κάτω μέρος της πλατείας της Πόλης, δίπλα ακριβώς από το μεγάλο ρολόι της και στο πλάι της αρχής, του κεντρικού πεζόδρομου, ώστε να είναι εμφανείς.

                                                                                                                                 

Για κάποιες μέρες έβλεπα πεταμένο ανάποδα στα κάγκελα ένα τρίποδα χωρίς να διακρίνω ποιόν εκπροσωπούσε, υποθέτοντας πως αυτοί που τον τοποθέτησαν λίγο τους ενδιέφερε.   Θεώρησα μάλιστα πως περισσότερο είχε να κάνει με κάποια υποχρέωση-του τύπου να ξεβγαίνουμε και μ’ αυτό- παρά με την αδήριτη ανάγκη να προβάλλει τις αξίες του…                                          

 Μάλλον για τους υπευθύνους του, αξίες δυσδιάκριτες παρατημένες στη χλεύη των καιρών.                                                                    

Ήταν κάποια από τις φορές που είχα σταματήσει και περιεργαζόμουν  τα πρόσωπα των υποψηφίων, όταν πρόσεξα τον ηλικιωμένο κύριο με το μέτριο ανάστημα να κοντοστέκεται για λίγο μπροστά από τον πεσμένο τρίποδα αναποφάσιστος. Κατόπιν σαν να όπλισε τις ακατάβλητες δυνάμεις του, έσκυψε και τον σήκωσε, τον κράτησε για λίγο όρθιο, τον ατένισε και στη συνέχεια αφού του βρήκε μια θέση που να μην «ενοχλεί» τα άλλα ταμπλό, τον ισορρόπησε εκεί μετά των πολιτικά αλλοφύλων.                                                                                                         

Στη συνέχεια έκανε να φύγει, κοντοστάθηκε για λίγο και σηκώνοντας το δεξί του χέρι, με το μανίκι του, σκούπισε με ευλάβεια θα έλεγα τα αναρτημένα πρόσωπα στο ταμπλό. Γύρισα από περιέργεια και τότε πρόσεξα το λογότυπο του Κινήματος Αλλαγής-η συνέχεια του άλλοτε ένδοξου ΠΑΣΟΚ-με τις υποψηφιότητες για την Ευρωβουλή.                                                            

Τον ξανά είδα τον ηλικιωμένο κύριο κάποιες φορές ακόμη να ανασύρει από το δάπεδο το πεταμένο ταμπλό, που με αδυσώπητο μένος κάποιοι γκρέμιζαν γιατί τους ενοχλούσε μάλλον η υπενθύμιση της πολιτικής  του ιστορίας. Κάποιοι που δεν αντέχουν στο συρφετό της μισαλλοδοξίας, τη διακριτή στάση στα κοινωνικά ζητήματα και τον πατριωτικό χαρακτήρα που όριζε ως αδιαπραγμάτευτες αξίες του το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Κάποιοι που μη μπορώντας να φτάσουν την Λαοφιλή αποδοχή του, εφεύραν την πολιτική ως αναλώσιμο του οίστρου της χειραγωγημένης ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ και επιμένουν στην ίδια έπαρση…                                                                                                                                                     

 Βλέποντας όλα αυτά που συνέβαιναν, κάθε φορά που περνούσα αναζητούσα την «ύπαρξη» του συγκεκριμένου Ταμπλό. Ώσπου μια μέρα το είδα στην άλλη άκρη του χώρου των πολιτικών εκθεμάτων. Πιθανόν εκεί να σκέφτηκε ο «υπερασπιστής» του ότι θα έβρισκε μια πιο ήρεμη συγκατοίκηση ανάμεσα στον πολιτικό βερμπαλισμό που το καταδίωκε.                     

Πλησιάζοντας η μέρα των Ευρωεκλογών οι πολιτικές οργανώσεις εξαπλώθηκαν και στο ανατολικό μέρος της κεντρικής πλατείας της Πόλης μας, με ογκώδη και ακαλαίσθητα για το χώρο περίπτερα, διεκδικώντας στις εντυπώσεις του μεγέθους τους την Λαϊκή ψήφο…                 

Κάπου εκεί ανάμεσα στο από νοβοπάν πολιτικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ και στην αλουμινοκατασκευή της ΝΔ, δυο- τρείς μέρες πριν τις εκλογές έκαναν δειλά την εμφάνισή τους και δυο τρίποδα, με την πολιτική πρόταση του Κινήματος Αλλαγής.                                      

 Για δυο-τρείς μέρες κρατήθηκαν όρθια και την επομένη των Ευρωεκλογών, βάναυσος μοίρα τα χτύπησε και βρέθηκαν φαρδιά πλατειά κι’ ανάποδα, πεσμένα στην πλατεία.                                               

 Εκεί, αδιάφορα, πεσμένα στην εγκατάλειψη, πίνοντας την χολή των ανθρώπων, εν μέσω  «δύο»… πολιτικών αντιπάλων.                                                                                                                             

 Είχαν περάσει μέρες-βδομάδες και διερχόμενος τα έβλεπα ακίνητα, σαν τη «σιωπή των αμνών». Ακόμα και η υπηρεσία καθαριότητας απέφυγε να τα αποσύρει  μην τα συλήσει.                                   

 Όμως οι περίεργες συμπτώσεις που συναντούσα τον ηλικιωμένο κύριο- μετρίου αναστήματος, που υπερασπιζόταν-αυτός μόνος-να κρατήσει όρθιο το πολιτικό του πιστεύω «σ’ ένα πεσμένο τρίποδα», τον ξανάφεραν μπροστά μου.                                                                   

 Στεκόταν ενώπιων τους, με γερμένους τους ώμους, σαν σε απόγνωση, σιωπηλός. Κοντοστάθηκα δίπλα του και πήγα να καταδικάσω την πολιτική αντιπαλότητα που προφανώς τα έριξε κάτω. Ο ηλικιωμένος κύριος-μετρίου αναστήματος, γύρισε ξαφνιασμένος και με κοίταξε και αφού ταλαντεύθηκε για λίγο αν πρέπει να μου μιλήσει, ξέσπασε σε μια κατάθεση πόνου κι’ απογοήτευσης.                                                                           

 –Όχι δεν μ’ ενοχλούν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι-άρχισε να μου λέει- αυτούς τους αντιμετώπιζα, αυτούς ξέρω να τους παλεύω, έχουν κοντό ανάστημα για να κρύψουν τον ίσκιο μου. Αυτό που με απογοητεύει είναι οι δικοί μου άνθρωποι. ΑΥΤΟΙ που τους παρέδωσα την αγωνιστική «σκυτάλη» και την θεώρησαν προικώο συμβόλαιο πολύφερνης νύφης…                                                                                                                                                         Σταμάτησε για λίγο και σαν να ήθελε να εμπιστευτεί σε κάποιον τον καημό του συνέχισε.                                                                                                                                                         -Κατάλαβες φίλε μου, δεν μιλάω ούτε γι’ αυτούς που ευεργετήθηκαν από την κοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ούτε γι’ αυτούς που λάκισαν στην ματαιοδοξία της πολιτικής, μιλάω γι’ αυτούς που έμειναν και κρατούν το ΣΩΜΑ του άνευρο στη Πόλη μας.                                     

- «Άψυχο…» καθηλωμένο σε οργάνωση σφραγίδα που την αγνοεί όχι μόνο η κοινωνία, αλλά οι φίλοι και τα μέλη που παραμένουν αδρανή και αμήχανα.  Ναι, όπως και αυτοί που γέμισαν αξιώματα και δοξάστηκαν στο όνομα της Δημοκρατικής Παράταξης και σήμερα αντί να πρωτοστατούν υπερασπιζόμενοι τον Πολιτικό μας  Ανδριάντα στη τοπική κοινωνία, αρκούνται στην κομματική τους θέση, ή στη δόξα που αποκόμισαν προγενέστερα…                                                                                                                              

Τον άφηνα να μιλά συγκλονισμένος μη τολμώντας να τον διακόψω, αφήνοντας να δώσει αυτός το τέλος.                                                                                                                                                         

 -Εγκατάλειψη φίλε μου, εγκατάλειψη, είπε και πρόσθεσε- Ο Πάολο Κοέλιο λέει: Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό.              

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                   

magklarasvas@yahoo.gr