20 Χρόνια από την κοίμηση του Στερίκα Κούλη.

Γεννημένος στην Κορυτσά το 1921, θεωρείται αυτοδίδακτος, χωρίς τυπικά πανεπιστημιακά προσόντα. Υπήρξε από τους πιο δραστήριους ζωγράφους στη Φλώρινα και ο βασικότερος συντελεστής μαζί με τον Δ.Καλαμάρα στην ίδρυση της «Στέγης Φιλοτέχνων» και του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας.

     Η παρουσία του στην καλλιτεχνική κίνηση της πόλης ξεκίνησε από τον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Φλώρινας «Αριστοτέλη», στους κόλπους του οποίου δραστηριοποιήθηκε από τη δεκαετία του 1940 ως ποιητής και συγγραφέας και αργότερα ως ζωγράφος.
Έργα του, όπως η ποιητική συλλογή «Εκστατικά παραληρήματα» και το θεατρικό έργο «Απόμαχοι» θεωρούνται από τα πρώτα βήματα της φλωριναίας λογοτεχνίας.

     Από το 1956 τον απορρόφησε αποκλειστικά η ζωγραφική. Απασχόλησε τον τύπο περισσότερο από όλους τους καλλιτέχνες της Φλώρινας. Ο Στερίκας επηρεάστηκε από την ανάγνωση των πινάκων της περιόδου στροφής των ιμπρεσιονιστών προς την εικαστική  σκέψη και το φοβισμό.

     Ο Στερίκας Κούλης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της αισθητικής παιδείας του τόπου. Ήταν αυτός που συχνά κατηγορούσε τα παραπροιόντα της εικαστικής παραγωγής και ερχόταν σε σύγκρουση με άλλους καλλιτέχνες. Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που αποκόπηκε από τον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Φλώρινας « Αριστοτέλης» και μπήκε στην κίνηση για την ίδρυση της Στέγης Φιλοτέχνων Φλώρινας.     Είναι σημαντικό επίσης να επισημάνουμε την προσπάθεια του Στ. Κούλη να τονισθεί ο παιδαγωγικός ρόλος των έργων τέχνης.

     Το 1973 αλλάζει το τεχνοτροπικό του ύφος, όπως και το 1980, με θεματική που θα επικεντρωθεί συχνά στην κοινωνική ευαισθητοποίηση και στα ειρηνιστικά κινήματα.

Δεν έφυγε ποτέ και για κανένα λόγο από την Φλώρινα.

Πέθανε στις 10 Ιουνίου 1995.

Όπως ο ίδιος δήλωσε σε συνέντευξή του στο «7 μέρες Μαγκαζίνο» (Οκτώβρης 1992):

«Όπου κι αν είχα γεννηθεί, θα είχα μείνει πάλι στη γενέτειρα μου. Στη Φλώρινα έμεινα, για να μπορώ να είμαι ανεπηρέαστος από το σύγχρονο, αναρχικό, παρηκμασμένο κόσμο, αλλά κυρίως γιατί η Φλώρινα είναι ένας ωραίος τόπος, με χαρακτήρα, με ωραία φθινόπωρα και τρυφερές άνοιξες…Στον κόσμο υπάρχει μια ανησυχία για την κουλτούρα, γεγονός που αποδεινύεται και από τη συμμετοχή του σε σημαντικά πολιτιστικά σωματεία που υπάρχουν. Όλα αυτά αναμφισβήτητα βοηθούν στο να υπάρχει μια πλειάδα ζωγράφων, δημιουργών που θέλουν ναζουν και να εργάζονται εδώ. Εγώ προσωπικά δεν θέλησα ποτέ να φύγω από εδώ».

 Ο ίδιος έχει πει: 

«Ο καλλιτέχνης παραδέρνει κόντρα στα εμπόδια που του σέρνουν τα οργανωμένα κυκλώματα, οι πολιτικές σκοπιμότητες, και η κρατική απάθεια. Ιδιαίτερα, στη σύγχρονη κοινωνία, η καλλιτεχνική δημιουργία είναι εγκλωβισμένη και ο ρόλος του καλλιτέχνη παραμένει περιθωριακός.

Δεν αρκεί πλέον η κλασσική σιωπή του.

…Από τη μια άκρη της χώρας, μέχρι την άλλη, ο οργανωμένος και μη αριβισμός, διατρέφει και συντηρεί την ανθρώπινη αθλιότητα και εκτός από το κέντρο η χώρα είναι έρημη από πινακοθήκες ή μουσεία ζωγραφικής.

…Θέλω να μνημονεύσω και ένα σημείο επιστολής του Μοντιλιάνι, γραμμένη στα 17 του χρόνια. Γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων:

 « ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ».

Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ. Να σώσω, θέλω μια πραγματικότητα, ένα έργο, να πάει στους ανθρώπους, ένα έργο γενημμένο από ένα τέτοιο όνειρο, από το χρέος στους ανθρώπους, ένα όνειρο που έζησε και ζει σε ένα κόσμο που δεν μιλάει, που δεν διαβάζει, που δεν ακούει, που δεν βλέπει…»

 Στερίκας Κούλης

πηγή : http://niki-florinas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6286.html