Οταν η Αριστερά αγάπησε το ΔΝΤ

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί να είναι αμερικανικό «προϊόν», αλλά δεν είναι σαν την Coca-Cola που πάει με όλα.

Τέσσερα χρόνια τώρα στην Ελλάδα το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με το ΔΝΤ στον ρόλο μια του κακού και μια του καλού, ανάλογα με την περίπτωση.

Αυτοί «οι λύκοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» όπως τους αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, η «φωλιά» των μονεταριστών και το κέντρο της πιο ακραίας καπιταλιστικής σκέψης, άρχισε τώρα ξαφνικά να αρέσει και στην Αριστερά.

Η εμμονή του Ταμείου για νέο «κούρεμα» του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, θέλγει όλους και απλώνει περιέργως γέφυρες στην Ελλάδα και σε δυνάμεις που θεωρούσαν παλαιότερα ότι η παραμικρή συμφωνία, ακόμη και ένα νεύμα συναίνεσης μαζί του, θα ήταν ιεροσυλία.

Το αφελές αυτό φλερτ με τις απόψεις των «λύκων του ΔΝΤ» πέρασε από πολλά κύματα.

Ηταν οι ίδιες δυνάμεις -και όχι μόνο- που στην αρχή των μνημονίων, είχαν κάνει σημαία ακριβώς το αντίθετο.

Εβλεπαν συνωμοσίες και μυστικές συμφωνίες για παράδοση της χώρας στη μητρόπολη του καπιταλισμού και για χρησιμοποίηση της Ελλάδας από το ΔΝΤ σε ρόλο πολιορκητικού κριού για τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο μύθος διαλύθηκε από την ίδια την Αγκ. Μέρκελ, που δήλωσε αργότερα ότι η ίδια επέμενε στην εμπλοκή του Ταμείου, γιατί τα κοινοτικά όργανα δεν διέθεταν ούτε εμπειρία, ούτε μηχανισμούς διάσωσης χωρών από χρεοκοπία.

Εκτοτε το είπαν πολλοί, ακόμη και οι Βρυξέλλες, το έγραψε ο διεθνής Τύπος, το ανέλυσαν αρκετοί, αλλά οι τωρινοί «συμπαθούντες» του ΔΝΤ επιμένουν σε εκείνη την εποχή που το Ταμείο γι' αυτούς ήταν ο «κακός λύκος» προφανώς γιατί τότε δεν είχε φορέσει ακόμη την προβιά.

Όμως αίφνης τώρα, όλες αυτές οι δυνάμεις μετατοπίζονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, γιατί για διαφορετικούς λόγους συμπίπτουν στην πρόταση για νέο «κούρεμα» του χρέους, που φυσικά όλοι οι Ελληνες επιθυμούν.

Και για πρώτη φορά η Αριστερά στην Ελλάδα -όχι φυσικά το υποψιασμένο ΚΚΕ- υιοθετεί τις επικίνδυνες απόψεις και λογικές του Ταμείου.

Λογικές που κατατείνουν στη συγκρότηση συμμαχίας με το ΔΝΤ, όπου η Ελλάδα θα ανοίξει μέτωπο με την Ε.Ε. στη γραμμή του Ταμείου, το οποίο παραδόξως εισηγείται «κούρεμα» του χρέους που βρίσκεται στα χέρια άλλων και ειδικότερα των κρατών-μελών, αλλά διαφυλάσσει στο ακέραιο το ελληνικό χρέος που κατέχει το ίδιο.

Αλλά κανείς νοήμων στην Αθήνα δεν θα ήθελε μια τέτοια συμμαχία που ο ένας θα κάνει τον καβαλάρη και ο άλλος το άλογο...

Πρόκειται για μονομερείς ενέργειες, την επικινδυνότητα των οποίων δεν αντιλαμβάνονται όσοι δεν βλέπουν κάτω από την προβιά το τρίχωμα του λύκου.