Το πέρασμα από τη δημοσιογραφία στην πολιτική είναι μια ανάσα δρόμος. Ανέκαθεν τα όρια της σχέσης υπήρξαν θολά και αδιευκρίνιστα, πάρα πολύ συχνά σε βαθμό που δημιουργεί υποψίες.
Κάθε επαγγελματίας έχει δικαίωμα να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική σκηνή. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους. Η προνομιακή τους θητεία, ιδιαίτερα στην οθόνη, τους φέρνει ένα βήμα πιο μπροστά σε αναγνωρισιμότητα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα πλεονέκτημα.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποτελεί μια ακόμα «ηχηρή» περίπτωση επαγγελματία δημοσιογράφου που αποφάσισε να κάνει το μετέωρο βήμα. Προηγήθηκαν πολλοί άλλοι, αλλά ίσως μόνο με την περίπτωση Ρουσσόπουλου μπορεί να συγκριθεί και πάλι μόνο ως προς το προφίλ που μέχρι τη στιγμή της εμπλοκής τους με την πολιτική είχαν και οι δύο καλλιεργήσει.
Οταν ένας δημοσιογράφος αποφασίζει να γίνει κομμάτι της πολιτικής από κριτής γίνεται κρινόμενος κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι, όμως, μια επιλογή. Το ζήτημα, όμως, για τους δημοσιογράφους σε αντίθεση με πολλούς άλλους επαγγελματίες που μπορούν να επιστρέψουν στη δουλειά τους, μετά το πέρας της πολιτικής τους θητείας, είναι ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν.
Ο δρόμος από το δημοσιογραφικό γραφείο στο πολιτικό μεϊντάνι εξασφαλίζεται με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, τουλάχιστον για όσους σέβονται αυτό που κάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου