Καθώς είμαστε ήδη προς το πέρας της Κυριακής του Ασώτου (16-2-2014) διαβάζω στην ‘’Οικοδομή και
Παράκληση’’ πώς σχολιάζει το
σημερινό λειτουργικό θέμα της δεύτερης Κυριακής του Τριωδίου, της μακράς αυτής
και πολύ σημαντικής περιόδου, που αρχίζει με την Κυριακή του Τελώνη και του
Φαρισαίου και καταλήγει στο Μεγάλο Σάββατο, ο αείμνηστος Επίσκοπος Διονύσιος Λ. Ψαριανός Μητροπολίτης
Σερβίων και Κοζάνης.
‘’Αφορμή για να πη ο Ιησούς Χριστός την παραβολή του ασώτου υιού ήσαν πάλι οι
φαρισαίοι, που έκαναν παράπονα επειδή αυτός δεχότανε κοντά του τους τελώνες και
τους αμαρτωλούς κι έτρωγε κι έπινε μαζί τους.
Σ’ αυτή την περίσταση ο θείος
Διδάσκαλος είπε τρεις παραβολές, που κι τρεις μαζί ονομάζονται παραβολές της θείας ευσπλαχνίας.
Η μία είναι του χαμένου προβάτου, η
δεύτερη της χαμένης δραχμής, κι η τρίτη του ασώτου υιού. Και στις τρεις
παραβολές φαίνεται η ατίμητη αξία του ανθρώπου, για τον οποίο ήρθε ο Υιός
του Θεού στον κόσμο.
Για κάθε έναν άνθρωπο που μετανοεί και
σώζεται γίνεται χαρά στον ουρανό, γιατί κάθε φορά ένας χαμένος βρίσκεται κι
ένας νεκρός ανασταίνεται.
Ο ποιμένας αφήνει τα ενενηνταεννιά πρόβατα
και πάει να βρει το ένα που χάθηκε. Η γυναίκα αναποδογυρίζει όλα τα πράγματα
του σπιτιού, για να βρη μια δραχμή που έχασε. Ο πατέρας περιμένει το γυρισμό
του ασώτου, κι όταν εκείνος γυρίση, σφάζει το σιτευτό μοσχάρι και κάνει μεγάλη
χαρά και ξεφάντωση στο σπίτι. Ένας χαμένος βρέθηκε, ένας πεθαμένος αναστήθηκε.
Δικαιολογημένη λοιπόν κάθε χαρά
και κάθε θυσία, γιατί ένας άνθρωπος, καθώς πάλι ο Χριστός το είπε, αξίζει
περισσότερο παρά όλος ο κόσμος. Για τον
καθέναν άνθρωπο χωριστά ο Θεός ‘’τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκε’’, για να μη
χαθή κανένας, αλλά για να ζήσουν όλοι τη ζωή που δεν γερνά και δεν τελειώνει
ποτέ.
Η αγκάλη του Θεού είναι ανοιχτή, όχι
μόνο για τους δίκαιους, μα και για όλους τους αμαρτωλούς, που μετανοούν και
επιστρέφουν. Γιατί ας μην το ξεχνούμε: η δήθεν αρετή μας και δικαιοσύνη δεν
είναι τίποτα ενώπιον του Θεού, μα η
αληθινή αρετή μας και δικαιοσύνη είναι η μετάνοια. Εκείνοι που μετανοούν είναι οι δίκαιοι…’’. (Επισκόπου
Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης, ‘’Οικοδομή και
Παράκλησις’’, Κυριακή (του ασώτου) 22-2-1970).
Σκέφτομαι πώς ο Επίσκοπος αναδεικνύει μέσα
από το λόγο την ατίμητη αξία του
ανθρώπου και αναρωτιέμαι πώς (με
ποιο τρόπο) παρόμοια κείμενα θα ενισχύσουν τον προβληματισμό μας για την αναθάρρηση
όλων μας με την αλλήλων πρό(σ)κληση για συνεργασία με όλες εκείνες τις
ανθρώπινες υπάρξεις, που θεωρούνται ανεπρόκοφτες και κρίνονται ανεπιθύμητες στον από κοινού σχεδιασμό του συλλογικού
βίου από ολιγάριθμες ευημερούσες ομάδες ζημιογόνες του κοινού τρόπου. Αναρωτιέμαι πώς αυτά τα κείμενα θα μπορέσουν να γίνουν οδοδείχτες της χαμένης
συλλογικής μας πορείας.
Για
την αντιγραφή
π.
Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
16-2-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου