Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, κύριε Υπουργέ, κ. Δήμαρχε, αγαπητοί μας καλεσμένοι που κάθεστε μαζί μου εδώ στο πάνελ της εκδήλωσης και εκπροσωπείτε μια γενιά με ελπίδες, δυνατότητες και δυναμισμό, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που δεχτήκατε την πρόσκλησή μας και είστε σήμερα εδώ για να μας μεταφέρετε την εμπειρία σας.
Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί επισκέπτομαι επισήμως, ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, την ΔΕΘ. Βέβαια καθώς είμαι πολίτης και βουλευτής της Θεσσαλονίκης, “επισκέπτομαι” είναι ένα ρήμα το οποίο δεν είναι ακριβές, γιατί ζω το πρόβλημα της έκθεσης. Kαι η ΔΕΘ φέτος, στην 77η διοργάνωσή της απεικονίζει κι αυτή το γενικό πρόβλημα της χώρας. Μια χώρα σε κρίση, σε αμηχανία. Μια χώρα η οποία είναι δυστυχώς πολύ μελαγχολική.
Είναι όμως ευκαιρία η φετινή διοργάνωση να μας προβληματίσει σε σχέση με τη φυσιογνωμία που πρέπει να αποκτήσει πλέον η γενική έκθεση κάθε χρόνο, κάθε Σεπτέμβριο. Όπως είχα την ευκαιρία να πω στη διοίκηση της έκθεσης πριν από λίγη ώρα, είναι απολύτως αναγκαίο να είναι σαφέστερο το μήνυμα κάθε γενικής διοργάνωσης κάθε χρόνο. Δεν μπορεί η έκθεση να είναι μια έκθεση του δημόσιου τομέα, δεν μπορεί να είναι μια έκθεση χωρίς να στέλνει πολύ καθαρές προσκλήσεις στην επιχειρηματική κοινότητα, να μετάσχει σε μια νέα δραστηριότητα, σε κάτι που είναι καινοτομικό, σε κάτι που είναι δημιουργικό, σε κάτι που είναι πρωτότυπο, ρηξικέλευθο.
Είναι μια ευκαιρία να το κάνουμε αυτό φέτος το 2012, που η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της. Και είναι μια ευκαιρία, του χρόνου τέτοια εποχή, να αποτυπώσει η ΔΕΘ τα 100 χρόνια της πόλης, ένα χρόνο μετά και να ενσωματώσει και τα πορίσματα απ’ όλη αυτή τη μελέτη που πρέπει να κάνουμε, τη μελέτη αυτογνωσίας για το πώς πρέπει να βαδίσει η Θεσσαλονίκη.
Ούτως ή άλλως και πριν την κρίση, πριν το 2008, η Θεσσαλονίκη είχε πάντα ένα αίσθημα αδικίας. Έχει πάντα ιστορικά αυτό το αίσθημα της δευτερότοκης αδελφής. Παλιότερα σε σχέση με την Πέλλα, μετά σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη, τώρα σε σχέση με την Αθήνα.
Τώρα όμως που αλλάζει το μοντέλο λειτουργίας του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, τώρα που η ιδιωτική οικονομία, η επιχειρηματικότητα έρχεται στο προσκήνιο, η Θεσσαλονίκη ως πόλη της ιδιωτικής οικονομίας, ως πόλη της παραγωγής, ως πόλη των πανεπιστημίων και της γνώσης, ως πόλης της καινοτομίας, μπορεί πράγματι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και την επομένη της κρίσης να πρωτοπορήσει.
Να πρωτοπορήσει χειραφετημένη από ένα κράτος που την έχει αδικήσει και την αδικεί ακόμη στις δικές του αντιλήψεις και στους δικούς του σχεδιασμούς.
***
Φίλες και φίλοι, λένε με μια λογοτεχνική διάθεση πολύ συχνά ότι το βαθύτερο σκοτάδι υπάρχει τη στιγμή πριν από την αυγή, πριν χαράξει η νέα ημέρα. Κι ακριβώς τώρα βρισκόμαστε στο βαθύτερο σκοτάδι της κρίσης. Και πρέπει να κάνουμε υπομονή, υπερπροσπάθεια προκειμένου εμείς να φροντίσουμε με το δικό μας μυαλό, τα δικά χέρια, τις δικές μας δυνατότητες και δυνάμεις, να χαράξει αυτή η νέα ημέρα για τη χώρα.
Ξέρω πολύ καλά, ότι έχουμε κουράσει λέγοντας ότι αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε τη χώρα στην Ευρώπη, στην ευρωζώνη και στο ευρώ. Και έχει κουράσει αυτό, γιατί πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν αντιλαμβάνονται τι μπορεί να σημαίνει να μείνεις στο ευρώ, όταν δεν έχεις στην τσέπη σου ούτε ένα ευρώ. Όταν είσαι φτωχός μέσα στην ευρωζώνη.
Κι όμως έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία για τους φτωχούς ανθρώπους, για τα χαμηλά εισοδήματα, γι’ αυτούς που νιώθουν αδικημένοι από την όλη κατάσταση, γιατί η έξοδος από την ευρωζώνη θα έχει συγκλονιστικές επιπτώσεις στο δικό τους επίπεδο ζωής, σε αυτούς οι οποίοι είναι στη δυσμενέστερη θέση. Γιατί αυτό που ζήσαμε ως τώρα δεν θα συγκρίνεται με την ανάγκη για αλλεπάλληλες υποτιμήσεις ενός εθνικού νομίσματος. Η μείωση των εισοδημάτων και η υποβάθμιση του επιπέδου ζωής δεν θα συγκρίνεται με αυτό που έχουμε ζήσει.
Γι’ αυτό ειλικρινά, απορώ και θλίβομαι με τη δημαγωγική ευκολία που έχουν ορισμένοι να μιλούν για χρεοκοπία ή να παραλληλίζουν την Ελλάδα του 2012 με την Αργεντινή και την δική της κρίση, όταν υποτίμησε το εθνικό της νόμισμα, όταν αναγκάστηκε να βαδίσει σε μια ασύντακτη χρεοκοπία.
Από την άλλη μεριά χαίρομαι γιατί αυτά που λέγαμε έως τις εκλογές, αυτά που κάναμε έως τις εκλογές, τώρα αρχίζουν και γίνονται κοινός τόπος για πολύ περισσότερες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είμαστε πλέον μόνοι μας, το ΠΑΣΟΚ σε αυτή την προσπάθεια. Μάλιστα εμφανίζονται κάποιοι πολύ περισσότερο αποφασισμένοι από εμάς να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης και των δύσκολων αποφάσεων. Να αδιαφορήσουν για το πολιτικό κόστος.
Θα παρακαλούσα όταν απευθύνονται στο ΠΑΣΟΚ να είναι πάρα πολύ φειδωλοί στα μαθήματα υπευθυνότητας και να μην κάνουν συστάσεις πως πρέπει να μείνουμε αδιάφοροι για το πολιτικό κόστος. Με ενοχλεί βαθύτατα και ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά, να βλέπω σε διάφορα μέσα ενημέρωσης, ή να ακούω διαμορφωτές της κοινής γνώμης ή στελέχη άλλων πολιτικών χώρων να κουνούν το δάχτυλο στο ΠΑΣΟΚ και να του ζητάνε να επιδείξει ευθύνη και να αναλάβει ακόμη μεγαλύτερο κόστος.
Ναι, έχουμε αναλάβει πάρα πολύ μεγάλο κόστος. Σηκώσαμε μόνοι μας ένα σταυρό του μαρτυρίου. Χαιρόμαστε, γιατί τώρα έχουμε και άλλους που είναι πρόθυμοι να σηκώσουν το βάρος αυτό, αλλά όχι μαθήματα, όχι συστάσεις.
Πέρσι, το Σεπτέμβριο του 2011 ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών βρέθηκα στην εξαιρετικά δύσκολη θέση, εδώ από τη Θεσσαλονίκη, στα εγκαίνια της έκθεσης, να ανακοινώσω την επιβολή του ειδικού τέλους ακινήτων που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ. Αυτό ήταν και είναι ένα πάρα πολύ επαχθές και επώδυνο μέτρο που απέφερε 2,2 δισεκατομμύρια στο κράτος, προκειμένου να πείσουμε τους εταίρους μας ότι έπρεπε να υπάρξει μια ανταπόδοση.
Αυτά συνέβησαν το πρώτο 10ήμερο του Σεπτεμβρίου του 2011. Και στις 26 Οκτωβρίου του 2011 στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, η Ελλάδα πήρε από τους εταίρους της ένα νέο δάνειο 130 δισεκατομμυρίων ευρώ, δίπλα στα 110 που είχε πάρει, 240 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά. Πήρε πολύ καλύτερα επιτόκια, πήρε πολύ μεγαλύτερη περίοδο χάρητος, πολύ μεγαλύτερη περίοδο εξόφλησης, άρα πολύ μεγαλύτερη μέση διάρκεια. Και πήρε το κούρεμα του χρέους με το περιβόητο PSI. Μειώθηκαν κατά 110 δισεκατομμύρια οι δανειακές της υποχρεώσεις απέναντι στους πιστωτές της, κατά 50 μονάδες του ΑΕΠ, κουρεύτηκε το δημόσιο χρέος που κατείχαν οι ιδιώτες κατά 53,5% σε ονομαστική τιμή κατά παραπάνω από 75% σε σχέση με την αξία που είχε γι’ αυτούς που το κατείχαν.
Αυτό ήταν μια καλή συμφωνία. Και πρέπει να σας πω ότι με βάση αυτή τη συμφωνία, από τον Μάρτιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο λίγο πριν τις εκλογές, εκταμιεύθηκαν σωρηδόν 75 δισεκατομμύρια προς τη χώρα μας. Είχαμε πάρει μέχρι το Μάρτιο του 2012 από το 2010 75 δισεκατομμύρια και άλλα 75 μέσα σε τρεις μήνες.
Γι’ αυτό με βλέπετε να αγωνίζομαι και να αγωνιώ για την επιτάχυνση των διαδικασιών, για να μην χαθεί χρόνος. Γιατί δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος για την ελληνική οικονομία. Ο χρόνος είναι χρήμα, πολλαπλασιάζεται και βαθαίνει η ύφεση, αυξάνεται η ανεργία, κινδυνεύουν με κατάρρευση οι επιχειρήσεις, χάνονται ευκαιρίες, ιδίως για νέους ανθρώπους.
Δεν ζητούμε κάτι που δεν προβλέπεται από τη σύμβαση. Ζητούμε να εφαρμοστεί η σύμβαση που προβλέπει ρητά με ειδική ρήτρα, ότι σε περίπτωση βαθύτερης ύφεσης ανοίγει ο δρόμος της παράτασης. Αυτό που δικαιούμαστε θα το πάρουμε, ιδίως τώρα που η Ελλάδα εξειδικεύει και οριστικοποιεί το επώδυνο πακέτο δημοσιονομικών μέτρων, δηλαδή περικοπών στις δαπάνες και τα εισοδήματα 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα 11,5 δις εντάσσονται σε μια εξίσωση που λέει ότι με αυτά φτάνουμε σε ένα υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ, αντί για έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Πρέπει όμως να υπάρχει και το άλλο σκέλος της εξίσωσης, να έχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2,5% αντί για ύφεση, για να μας δώσει η εξίσωση αυτή τη βιωσιμότητα του χρέους και τη βιωσιμότητα της χώρας.
Άρα το πακέτο των 11,5 δισεκατομμυρίων έχει νόημα, εάν λυθεί όλη η εξίσωση. Πρωτογενές πλεόνασμα, θετικός ρυθμός ανάπτυξης, βιώσιμο χρέος.
Και τώρα που το κάνουμε αυτό, πρέπει να το κάνουμε με τρόπο εσωτερικά δίκαιο και ισορροπημένο, όχι με οριζόντιο τρόπο. Γι’ αυτό έχουμε υποβάλει πολύ συγκεκριμένες προτάσεις, καλά στοχευμένες, για να προστατεύσουμε, νομίζω, πράγματα που έχουν μεγάλη αξία για την κοινωνία μας. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτά που αφορούν τους αναπήρους, οι οποίοι δεν πρέπει πια να κληθούν να συμβάλουν περισσότερο σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια, γιατί έχουν συμβάλει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η θέση τους και η κατάστασή τους το επιτρέπει.
Με επιστολή μας προς το οικονομικό επιτελείο έχουμε προτείνει πολύ συγκεκριμένες λύσεις που θα συζητήσουμε το απόγευμα με τους αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουμε την κυβέρνηση.
Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία να διαβάσουμε ξανά το τι είπαν όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί πέρσι, το Σεπτέμβριο του 2011, στη Θεσσαλονίκη. Για να δούμε πόσο ρηχή ή πόσο βαθιά είναι η μνήμη, πόσο μεγάλη ή πόσο μικρή είναι η συνέπεια, πόσο μεγάλες είναι οι αντιφάσεις σε αυτά που λέμε. Την ώρα που εμείς αναλαμβάναμε το κόστος δύσκολων αποφάσεων, κάποιοι άλλοι μιλούσαν με ευκολία για εσφαλμένες πολιτικές, για αδυναμία και άρνηση πληρωμής του ειδικούς τέλους ακινήτων, για επαναδιαπραγμάτευση, για ισοδύναμα μέτρα.
Άρα, θα παρακαλούσα πάρα πολύ να ακούν αυτά που λέμε, γιατί δεν αρκεί να υιοθετείς εκ των υστέρων, με πάθος νεοφώτιστου, μια πολιτική. Πρέπει να την ξέρεις, πρέπει να γνωρίζεις την προϊστορία της και να μπορείς να κινηθείς με διαπραγματευτικό σθένος και όχι απλώς να θέλεις να πείσεις ότι είσαι ευρωπαϊκά νομιμόφρων και να χαρακτηριστείς ως ένας συμπαθής συνομιλητής, ως το καλό παιδί της Ευρώπης. Δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε έντιμες, ισότιμες σχέσεις με τους εταίρους μας, γιατί αδικείται κατάφορα η Ελλάδα όταν αναπαράγεται το στερεότυπο ότι δεν έχουμε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μας και αν τις εκπληρώσουμε θα μείνουμε στο ευρώ. Δηλαδή μπορεί και να μη μείνουμε;
Αυτό είναι που υπονομεύει και σκοτώνει τις προσπάθειες. Αυτό είναι που αποθαρρύνει τις ιδιωτικοποιήσεις και τις επενδύσεις. Αυτό είναι που αναπαράγει την ψυχολογία της ανασφάλειας. Αυτό είναι που μας οδηγεί στη μιζέρια και στη στασιμότητα, στην οπισθοχώρηση.
Έχει λοιπόν πάρα πολύ μεγάλη σημασία να πούμε με σθένος, με αξιοπρέπεια, με τεκμηρίωση, ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει μια εντυπωσιακή, δημοσιονομική προσαρμογή Ότι έχει μειώσει το έλλειμμα όσο δεν το μείωσε ποτέ καμία άλλη χώρα μέσα σε 2,5 χρόνια. Το πρωτογενές έλλειμμά της το μείωσε 12 ολόκληρες μονάδες, πρωτοφανές, χωρίς προηγούμενο στα διεθνή οικονομικά χρονικά, με ύφεση 20%. Ύφεση αντίστοιχη αυτής του «μεγάλου κραχ» του 1929 στις ΗΠΑ.
Αυτή η χώρα που έκανε ριζοσπαστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό της σύστημα, που μείωσε το κόστος εργασίας, που ανάκτησε τα 2/3 της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της μετά την ένταξή της στην ΟΝΕ και στη ζώνη του ευρώ, είναι μια χώρα που αξίζει σεβασμό, όχι φιλανθρωπία. Δεν ζητούμε τίποτα που να επιβαρύνει τον Ευρωπαίο φορολογούμενο πολίτη.
Δεν έχει χάσει τίποτα καμία χώρα και κανένας Ευρωπαίος πολίτης βοηθώντας την Ελλάδα. Εξυπηρετούμε το δάνειο, κερδίζουν οι χώρες που μας έχουν δανείσει και μόνο ένας τρόπος υπάρχει να χάσουν οι φορολογούμενοι πολίτες άλλων χωρών: η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.
Εάν θέλουν να υπονομεύσουν την ευρωζώνη και να υποστούν οι ίδιοι συνέπειες δημοσιονομικές στο έλλειμμα και στο χρέος τους δεν έχουν παρά να αναπαράγουν αυτή την ανεύθυνη διατύπωση: πως θα κριθεί εάν η Ελλάδα θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Εμείς δεν χαλαρώνουμε. Έχουμε πλήρη αίσθηση ευθύνης, αλλά σημειώστε σας παρακαλώ αυτό, εδώ σήμερα από τη Θεσσαλονίκη, γιατί θα μετράμε και του χρόνου τα λόγια μας, τώρα που εξειδικεύεται και οριστικοποιείται το πακέτο και είμαστε απολύτως συνεπείς από κάθε άποψη: Η παράταση πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη. Θα μας επιτρέψει να απλώσουμε τα μέτρα σε τέσσερα χρόνια και αν η οικονομία αναπνεύσει, οι περικοπές της δεύτερης φάσης, του 3ου και 4ου έτους, να μην γίνουν, γιατί θα αντικατασταθούν από τα έσοδα που θα έχουμε πετύχει.
Τώρα χρειάζεται η άμεση εκταμίευση όλου του ποσού της δόσης για να αναπνεύσει η οικονομία, τώρα θα ξεκινήσει η συζήτηση για περαιτέρω μείωση της ονομαστικής τιμής του χρέους, χωρίς να θίγονται οι εταίροι μας, χωρίς να απαιτείται έγκριση από άλλα κοινοβούλια, χωρίς να ζητάμε κούρεμα διακρατικών δανείων. Μόνο μέσα από τους τρόπους που λίγο πολύ εναρμονίζονται με όσα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο κ. Ντράγκι είπαν προχθές για όλη την ευρωζώνη, άρα και για την Ελλάδα.
Τα λέω αυτά γιατί εάν δεν αλλάξει το δημοσιονομικό πλαίσιο, αν δεν αλλάξει το πολιτικό και οικονομικό κλίμα, εάν δεν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, εάν δεν ξεπεράσουμε την αμηχανία και τη συλλογική θλίψη, δεν θα μπορέσουμε να σηκώσουμε ξανά την ελπίδα πάνω από την Ελλάδα.
Άρα ας μιλήσουμε με όρους πραγματικά αναπτυξιακούς και ανταγωνιστικούς. Ας μιλήσουμε για το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης. Ας πάψουμε να αναπαράγουμε τη μιζέρια γύρω από το μνημόνιο. Είναι κάτι πολύ μικρό, κάτι πολύ στενό σε σχέση με ένα εθνικό όραμα, με μια εθνική στρατηγική, με μια άλλη Ελλάδα, όπως τη φανταζόμαστε.
Αυτή η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα της καινοτομίας, της ανταγωνιστικότητας, των έξυπνων λύσεων, η Ελλάδα η νεανική, η Ελλάδα που έχει την ικανότητα να βρεθεί στην πρωτοπορία της Ευρώπης, είναι εδώ στο τραπέζι αυτό, ενδεικτικά, δειγματοληπτικά και την καλωσορίζω. Γιατί εδώ μπορούμε να οικοδομήσουμε επί του συγκεκριμένου το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Με αυτά τα λόγια σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σας και είμαι έτοιμος να ακούσω με πολύ μεγάλη προσοχή τους καλεσμένους μας, γιατί απ’ αυτούς θα εμπνευστούμε αυτό το νέο εθνικό παραγωγικό μοντέλο.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου