Η επικράτηση του λαϊκισμού

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Επιτέλους! Ο κ. Σαμαράς πέτυχε έναν από τους στόχους που είχε θέσει. Οπως είχε δηλώσει προεκλογικώς, θα κάναμε απανωτές εκλογές χωρίς την αυτοδυναμία της Ν.Δ. Τώρα η Ν.Δ. απέχει της αυτοδυναμίας, αλλά τις απανωτές εκλογές δεν τις γλιτώνουμε.
Λίγο η έλλειψη διορατικότητας του κ. Σαμαρά, λίγο η έπαρση του κ. Τσίπρα η χώρα σέρνεται σε μια ιστορική ήττα. Το τραγικό είναι πως ούτε καν το καταλαβαίνει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι το χειρότερο διαδέχεται το κακό· είναι πως το επιλέγουμε.

Δεν πρέπει να υπήρξε Βουλή στην Ιστορία αυτού του τόπου που να είχε πολιτικό αρχηγό όπως ο κ. Πάνος Καμμένος· για να μη μιλήσουμε για τον κ. Νίκο Μιχαλολιάκο.
Τώρα χρειάζεται προπάντων ψυχραιμία. Ο δρόμος έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολος. Οσοι υπόσχονται βασιλικές οδούς ευκολίας για την έξοδο από την κρίση ας αναλογιστούν την μήνιν εκείνων που θα λουστούν τις διαψεύσεις.
Χρειάζεται ανασυγκρότηση του τόπου. Σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς πολλοί φέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Χθες, για παράδειγμα, οι
συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σταθερής τροχιάς κήρυξαν στάση εργασίας για να κάνουν γενική συνέλευση! Και εντάξει! Οι πολιτικοί αρχηγοί δεν μαθαίνουν, όπως απέδειξαν και οι απανωτές συσκέψεις στο προεδρικό μέγαρο, σάμπως μαθαίνουν οι συνδικαλιστές να μην ταλαιπωρούν τον κόσμο;
Οι επόμενες εκλογές πιθανώς να δώσουν πολιτική λύση. Οικονομική δεν μπορούν. Οσα και αν υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας, δεν μπορεί να λογαριάζει χωρίς τα ελλείμματα που συνεχίζει να παράγει η χώρα. Οποια πετρέλαια και αν φαντάζεται ο κ. Καμμένος, δεν μπορούν να βγουν ούτε σε δέκα χρόνια. Ο δρόμος και μετά τις εκλογές θα παραμείνει δύσβατος και μπορεί να γίνει ακόμη πιο δύσκολος τώρα που τα αργά γρανάζια της Ευρωπαϊκής Ενωσης κινούνται σε αντίστροφη φορά από ό,τι τον Μάιο του 2010. Τότε με τα χίλια ζόρια φτιάχτηκε ο μηχανισμός στήριξης -μια μίνι εντατική- για να μη μας μείνει η οικονομία στα χέρια. Εγιναν πολλά στο μεταξύ, αλλά όχι ο διάλογος που έπρεπε να γίνει σχετικά με την πορεία που θέλουμε να πάρει η χώρα. Ολοι ομνύουν ρητορικώς στην Ευρώπη, αλλά κανείς δεν λέει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν για να είναι κάποιος στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οχι τώρα με το Μνημόνιο, αλλά πριν· με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που κι αυτήν συνυπογράψαμε: δημόσιο χρέος 60% και έλλειμμα 3%. Τώρα κάποιοι υπόσχονται μεγαλύτερα ελλείμματα του 9% διότι λένε ότι δεν αντέχουμε άλλη μείωση από το 15,8%.
Χωρίς τη βοήθεια των εταίρων οι περικοπές πάλι θα γίνουν. Η χώρα θα αναγκαστεί να ζήσει με όσα παράγει και δυστυχώς αυτά δεν είναι πολλά. Πολλοί παίζουν με τον πόνο εκείνων που τους έπληξε η κρίση και αυτοί δεν είναι μόνο πολιτικοί. Ετσι, τα δύο περασμένα χρόνια αντί να ψάχνουν λύσεις για να απαλυνθούν τα προβλήματα αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου αφιόνισαν τον λαό κατά του Μνημονίου, ξέροντας μάλιστα ότι αυτό πάει πακέτο με τη δανειακή σύμβαση, τον μόνο αγωγό χρημάτων που έχουμε διαθέσιμο. Ο λαϊκισμός σε όλες τις εκδοχές του επικράτησε, ψοφοδεείς υπουργοί δεν προχώρησαν τα πράγματα και όπως γίνεται πάντα στην Ιστορία το ένα έφερε το άλλο, για να καταλήξουμε σε απανωτές εκλογές. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι απλώς ένα επεισόδιο στην, έτσι κι αλλιώς, ταραγμένη Ιστορία αυτής της χώρας.