Αιθεροβάμων

Του Γιώργου Λακόπουλου

Μια παρεξήγηση πλανάται πάνω από το πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 24ωρα: η παρεξήγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τετραπλασίασε τις δυνάμεις του και κινείται με τον αέρα του κερδισμένου των εκλογών. Δικαίως. Αλλά από ένα σημείο και πέρα δείχνει να έχει χάσει το μέτρο σε ό,τι αφορά τον ρόλο του, τις δυνατότητες και την πραγματική απήχησή του. Απόδειξη, ο τρόπος που διαχειρίστηκε τη διερευνητική εντολή ο Αλέξης Τσίπρας.

Ηταν ο εντολοδόχος πρωθυπουργός. Οχι ο πρωθυπουργός. Τι σημαίνει αυτό, προβλέπεται από το Σύνταγμα. Ο ανώτατος άρχοντας του ανέθεσε να διερευνήσει αν μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση, ικανή να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Τίποτε άλλο. Μπορεί; Ορκίζεται η κυβέρνησή του και πάει στα Παλιά Ανάκτορα για τα περαιτέρω. Δεν μπορεί; Καταθέτει την εντολή. Τόσο απλό.

Ωστόσο ο Αλέξης θεώρησε ότι πήρε εντολή για να κάνει πάρτι. Εκτός από τα κόμματα της Βουλής, συνάντησε κόμματα και φορείς που δεν εμπλέκονται με κανέναν τρόπο σε αυτήν τη συνταγματική διαδικασία. Δικαίωμά του να συναντήσει και τον Αρχιεπίσκοπο ή τον Σύλλογο Θηροφυλάκων. Αλλά δεν μπορεί να το συνδέει με τη διερευνητική εντολή. Γιατί συνιστά αλλοίωσή της - αν όχι καπηλεία της.

Ο Τσίπρας δείχνει αιθεροβάμων. Δαγκώνει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει. Πήρε 17% των ψήφων στα πλαίσια της αντιμνημονιακής δυσφορίας των ψηφοφόρων, που κατευθύνθηκε και στον Καμμένο και αλλού. Μόνο 17% και σε μία μόνο εκλογή - στις επόμενες δεν ξέρουμε. Αυτή η επίδοση δεν τον καθιστά εκπρόσωπο του ελληνικού λαού - αν τον ήθελαν οι πολίτες πρωθυπουργό, θα του έδιναν 40%. Τον καθιστά απλώς επιτυχημένο αρχηγό του κόμματός του.

Συνεπώς, όταν απευθύνεται απερίσκεπτα, με τσαμπουκά στους υπερεθνικούς οργανισμούς στους οποίους μετέχει η χώρα, ως εκπρόσωπος της χώρας - που δεν είναι -, αυθαιρετεί. Κάνει ζημιά. Οταν ζητεί δηλώσεις μετανοίας από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, δείχνει ότι κάτι δεν κατάλαβε καλά. Ή ότι απλώς προσπαθεί με ναπολεόντειες συμπεριφορές να αποφύγει το βάρος που του αναλογεί. Πάντως κανείς δεν του ανέθεσε τον ρόλο που παίζει ο ίδιος και οι δικοί του αυτές τις μέρες. Είναι ο πιο ενδιαφέρων πολιτικός της εποχής. Και θα τον αδικούσε να εξελιχθεί όπως έλεγε ο Ελιοτ: «Ενας κόκορας που πιστεύει ότι ο ήλιος ανέτειλε για να τον ακούσει να κράζει».