Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς...

Του Σήφη Πολυμίλη

Προσπαθώ να καταλάβω αν βρισκόμαστε ακόμα στη δεκαετία του '80 ή στο 2012 και δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Ακούω τον κ.Τσίπρα να υπόσχεται στους Ελληνες ότι θα στείλει όλο το παλιό πολιτικό σύστημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αναρωτιέμαι αν αναστήθηκε ο Ανδρέας και δεν το έχω καταλάβει... Ακούω και τον έτερο της αντιμνημονιακής συμμαχίας, τον μαέστρο της ψευδολογίας κ. Καμμένο να βροντοφωνάζει ότι η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες και αναρωτιέμαι μήπως με μια μαγική μηχανή του χρόνου γυρίσαμε πίσω στο 1974 και εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι...

Λες εκεί που φωνάζαμε και αγανακτούσαμε όλοι σχεδόν για τις ανεπάρκειες των πολιτικών και του πολιτικού μας συστήματος, να αποκτήσαμε ξαφνικά μια... ντριμ τίμ από τη στόφα του Ανδρέα που θα πάει και θα κολλήσει στον τοίχο τους ευρωπαίους δανειστές μας και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει;

Η ιστορία, έγραφε βέβαια ο γέρο Ενγκελς, επαναλαμβάνεται μερικές φορές ως φάρσα, αλλά ως γνωστόν η ελληνική μαγκιά, αυτά τα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Οσο και να φωνάζει ο κάθε Σόιμπλε, όσα και να γράφουν διάφοροι αγοραίοι αναλυτές, εμείς, όπως λένε και οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουμε η μαγιά που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας, που θα τροφοδοτήσει το μεγάλο ρεύμα που θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη. Άλλωστε έχουμε αποδείξει ότι είμαστε λαός τζογαδόρων, γιατί να μη μας βγει και αυτή τη φορά το στοίχημα σε πείσμα των διαφόρων κινδυνολόγων. Και αν δεν μας βγει πάλι ωραίοι θα είμαστε. Θα έχουμε κάνει άνω κάτω την Ευρώπη και ενδεχομένως τον κόσμο ολόκληρο και θα ζήσουμε μια χαρά με τον ήλιο μας, τη θάλασσα μας, την ΑΟΖ μας, θα βγάλουμε και τα ενεργειακά ομόλογα μας, όπως λέει και ο πολυτάλαντος κ. Καμμένος και πέρα βρέχει. Θα έχουμε μερικές δυσκολίες στην αρχή, αλλά ως γνωστόν οι Ελληνες στα δύσκολα τα καταφέρνουν...

Το ευρώ το ζήσαμε, το χορτάσαμε, το δοκιμάσαμε και τώρα διαπιστώνουμε ότι δεν το αντέχουμε. Η τουλάχιστον δεν αντέχουμε τις παρενέργειες του, τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται, την αδυσώπητη πράγματι λιτότητα που επιβάλλουν οι διαχειριστές του. Και βέβαια δεν εμπιστευόμαστε με τίποτε αυτούς που κλήθηκαν να προσπαθήσουν να μας κρατήσουν μέσα σ' αυτό. Δεν θέλουμε να τους ακούσουμε καν, όπως φαίνεται, όταν φωνάζουν ότι ο λύκος είναι ήδη μέσα στο μαντρί. Ισως λοιπόν είναι μια κάποια λύσις, όπως θάλεγε και ο ποιητής να αλλάξουμε βοσκό. Υπάρχει βέβαια ένας κίνδυνος, μεταξύ της αλλαγής να χαθούν κάμποσα πρόβατα, αλλά τι να κάνουμε, αυτό είναι το τίμημα της ιστορίας... Καλού κακού βέβαια, φροντίζουμε, όσοι μπορούμε, για κάθε ενδεχόμενο να μαζεύουμε τα ευρώ που είχαμε στις τράπεζες, γιατί προφανώς θεωρούμε, όπως θά 'λεγε κι ο άλλος ποιητής ότι το μέλλον θα έχει πολύ ανυδρία... Κι ας ελπίσουμε ότι οι επίδοξοι δελφίνοι για το ρόλο του νέου Ανδρέα, να διαθέτουν τουλάχιστον ένα μέρος από τις ικανότητες του...