Για λίγα φράγκα...

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη (ΝΕΑ 9/6/2011)

ΖΑΝ-ΜΠΑΤΙΣΤ ΜΠΟΝΤΕΝ, γιατρός και δηµοκρατικός. Το 1849 εκλέγεται βουλευτής στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Είναι η εποχή µιας έντονης αντικοινοβουλευτικής προπαγάνδας, η οποία αποσκοπεί στην αποδυνάµωση της ∆εύτερης ∆ηµοκρατίας προς όφελος ενός «ισχυρού άνδρα». ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΕΣ φυλλάδες (τότε δεν είχαν πρωινάδικα, ούτε καν τηλεόραση...) βυσσοδοµούσαν κατά των βουλευτών µε το επιχείρηµα «ενώ ο λαός πεινάει, αυτοί παίρνουν ηµερήσιο επίδοµα είκοσι πέντε φράγκα!» – σαν να µην πέρασε µια µέρα, ε;
ΣΤΙΣ 2 ∆ΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1851, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης (ήδη πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας) κάνει πραξικόπηµα. Η αντικοινοβουλευτική προπαγάνδα αποδεικνύεται αποτελεσµατική, κανείς δεν αντιστέκεται στον στρατό που κατεβαίνει στο Παρίσι. Η δηµοκρατία καταρρέει απροστάτευτη. Ο λαός παραδίδεται στον Σωτήρα.

ΟΛΟΙ; ΟΧΙ. Ο Μποντέν µε ελάχιστους συναδέλφους του τρέχει στις γειτονιές, προσπαθούν να ξεσηκώσουν τους εργάτες. Στη γωνία της οδού Σεντ-Μαργκερίτ στήνουν ένα αυτοσχέδιο οδόφραγµα. Ο κόσµος χαζεύει, χωρίς να αντιδρά. Από την Πλατεία της Βαστίλλης πλησιάζει το 19ο Σύνταγµα Πεζικού.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ προτρέπουν τον κόσµο να βοηθήσει να κρατήσουν το οδόφραγµα. Να αντισταθεί.

– ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ, για να παίρνετε εσείς είκοσι πέντε φράγκα την ηµέρα, ήταν η απάντηση των τότε αγανακτισµένων µε τα προνόµια των βουλευτών.

Ο ΜΠΟΝΤΕΝ αρπάζει την τρίχρωµη σηµαία, ανεβαίνει µόνος του στο οδόφραγµα και απαντάει πικρόχολα κι ειρωνικά:

– ΤΩΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, θα δείτε πώς πεθαίνουν για είκοσιπέντε φράγκα την ηµέρα!

ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΚΑΡΙΑΙΑ – δεν είχε συµπληρώσει τα σαράντα του χρόνια. Το πραξικόπηµα επιβλήθηκε.

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ µού θύµισε το κλίµα των ηµερών. ΟΧΙ ΠΩΣ ∆ΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ σωστά και καίρια πράγµατα από τους βουλευτές – κάποια µακάρι να είχαν ειπωθεί νωρίτερα! Αλλά να, έχω την αίσθηση πως γίνεται πολλή κουβέντα για το λαϊκό αίσθηµα κιελάχιστη για το δηµόσιο συµφέρον. «Τι αντέχουµε, τι θα πούµε, πώς θα κυκλοφορήσουµε». Αλλά όχι «τι πρέπει να κάνουµε».

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ότι ο βουλευτής οφείλει να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθηµα, καµία αντίρρηση. Ενίοτε, όµως, οφείλει και να το αντιµετωπίζει. Να ηγείται και όχι να ακολουθεί.

ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ∆ΥΣΚΟΛΟ να περάσουµε από τη µία λογική στην άλλη. Επί δεκαετίες, οι πολιτικοί (και όχι µόνο...) έµαθαν νακυνηγούν την εύνοια των ψηφοφόρων, λέγοντας αυτά που θέλουν να ακούσουν και κάνοντας αυτά που τους ζητούν. ∆εν αντέχουν να µην είναι αρεστοί.

Ετσι, φτάσαµε εδώ που φτάσαµε.

ΕΝΩ Ο ΠΑΛΑΙΟΣ γάλλος συνάδελφός τους ίσως τους εξηγούσε ότι καθήκον του πολιτικού είναι να προασπίζεται το δηµόσιο συµφέρον. Κατά πάντων. Ακόµη και µόνος του. Ακόµη κι εναντίον του λαϊκού αισθήµατος. Εστω και µόνο για είκοσι πέντε φράγκα την ηµέρα.