Δεν είχαν περάσει δύο χρόνια από τη
διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο τότε υπουργός Οικονομίας κ.
Γιώργος Αλογοσκούφης αντιμετώπιζε τα εσωκομματικά πυρά. Οπως γράφαμε
τότε (21.11.2005) «έγινε στόχος όλων των υπουργών, οι οποίοι απαιτούσαν
δικαίως ή αδίκως περισσότερα. Είτε για να παράγουν περισσότερο κράτος
είτε για να φέρουν περισσότερους πελάτες στο εκλογικό τους κέντρο...
Ολοι οι υπουργοί μάς παραμυθιάζουν με φιλολαϊκό προφίλ (“Ξέρετε, εμείς
θέλουμε να δώσουμε, αλλά ο μπήξε-δείξε Αλογοσκούφης δεν μας αφήνει”),
λες και αν θα χρεοκοπήσει το ελληνικό Δημόσιο θα φταίει μόνον ο ταμίας
και όχι ολόκληρη η κυβέρνηση!»...
Αυτά γράφαμε το 2005, και να φανταστεί κανείς ότι ο κ. Αλογοσκούφης επιχειρούσε «ήπια προσαρμογή» των δημοσιονομικών, που τελικώς κατέληξε σε μη προσαρμογή.
Παρ’ όλα αυτά, ο τότε υπουργός βαφτίστηκε «βαρίδι της κυβέρνησης», όπως ακριβώς ο προκάτοχός του, Ν. Χριστοδουλάκης. Αλλά και ο κ. Κώστας Σημίτης, που επιχείρησε πραγματική προσαρμογή (1985-1987), δεν πέρασε καθόλου καλά. Οπως έγραψε ο ίδιος στο απολογιστικό του βιβλίο, «Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης» («Γνώση», 1989), «στη διάρκεια της εκπόνησης του σταθεροποιητικού προγράμματος υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο. Η μία κατηγορία αντιρρήσεων αφορούσε την αποτελεσματικότητά του. Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα ήταν ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα... θα έχει ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση της ζήτησης, εκτεταμένη κρίση και ανεργία. Η εξέλιξη έδειξε ότι οι φόβοι αυτοί ήταν αδικαιολόγητοι...».
Τα αστοιχείωτα συμπεράσματα πολιτικών, δημοσιογράφων και ΠΑΣΟΚων ήταν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τη σημερινή κατάσταση. Εγραφε το 1989 ο κ. Σημίτης: «“Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα απέτυχε” ήταν η διαπίστωση του Τύπου, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εναντιώνονταν στη σταθεροποιητική πολιτική. Αρνητική διάθεση, ανυπομονησία και προπαντός άγνοια καθόριζαν αυτή τη στάση. Αγνοια ότι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που θέλει να διορθώσει χρόνιες ανισορροπίες αργούν να φανούν... Ακόμη και μέλη της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ εκδήλωναν ανοιχτά την αντίθεσή τους και συμμετείχαν σε προσπάθειες και κινητοποιήσεις για την ανατροπή της πολιτικής...».
Με αυτές τις αντιδράσεις των δημοκρατικών και ευαίσθητων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, σε συγχορδία με τα πάντα ψυχοπονιάρικα ΜΜΕ, το πρόγραμμα διεκόπη βιαίως. Από το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της οικονομίας περάσαμε στο «Τσοβόλα δώστα όλα», μια στροφή που βάρυνε ιδιαιτέρως στον δρόμο προς την σημερινή χρεοκοπία.
Είναι λογική η αντιδημοφιλία κάθε υπουργού Οικονομικών εντός του κόμματός του. Κατ’ αρχήν, είναι το τελευταίο εμπόδιο (αν φυσικά γίνει εμπόδιο) στη λεηλασία του κράτους από τους κομματικούς στρατούς. Δεύτερον, αποτελεί εμπόδιο στο βασικό όνειρο βουλευτών και υπουργών, το οποίο είναι να ξοδεύουν όσο περισσότερο γίνεται και με όσο καλύτερες δικαιολογίες μπορούν να φανταστούν. Εχουν χιλιάδες ψηφοφόρους να τακτοποιήσουν και άλλους τόσους προσοδοθήρες να ικανοποιήσουν. Ετσι επιβίωνε κι αναπαραγόταν το πολιτικό σύστημα· σκορπώντας τα λεφτά των άλλων. Κι έτσι, με γκρίνιες και μεγάλα λόγια, χρεοκοπήσαμε.
Αυτά γράφαμε το 2005, και να φανταστεί κανείς ότι ο κ. Αλογοσκούφης επιχειρούσε «ήπια προσαρμογή» των δημοσιονομικών, που τελικώς κατέληξε σε μη προσαρμογή.
Παρ’ όλα αυτά, ο τότε υπουργός βαφτίστηκε «βαρίδι της κυβέρνησης», όπως ακριβώς ο προκάτοχός του, Ν. Χριστοδουλάκης. Αλλά και ο κ. Κώστας Σημίτης, που επιχείρησε πραγματική προσαρμογή (1985-1987), δεν πέρασε καθόλου καλά. Οπως έγραψε ο ίδιος στο απολογιστικό του βιβλίο, «Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης» («Γνώση», 1989), «στη διάρκεια της εκπόνησης του σταθεροποιητικού προγράμματος υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο. Η μία κατηγορία αντιρρήσεων αφορούσε την αποτελεσματικότητά του. Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα ήταν ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα... θα έχει ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση της ζήτησης, εκτεταμένη κρίση και ανεργία. Η εξέλιξη έδειξε ότι οι φόβοι αυτοί ήταν αδικαιολόγητοι...».
Τα αστοιχείωτα συμπεράσματα πολιτικών, δημοσιογράφων και ΠΑΣΟΚων ήταν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τη σημερινή κατάσταση. Εγραφε το 1989 ο κ. Σημίτης: «“Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα απέτυχε” ήταν η διαπίστωση του Τύπου, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εναντιώνονταν στη σταθεροποιητική πολιτική. Αρνητική διάθεση, ανυπομονησία και προπαντός άγνοια καθόριζαν αυτή τη στάση. Αγνοια ότι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που θέλει να διορθώσει χρόνιες ανισορροπίες αργούν να φανούν... Ακόμη και μέλη της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ εκδήλωναν ανοιχτά την αντίθεσή τους και συμμετείχαν σε προσπάθειες και κινητοποιήσεις για την ανατροπή της πολιτικής...».
Με αυτές τις αντιδράσεις των δημοκρατικών και ευαίσθητων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, σε συγχορδία με τα πάντα ψυχοπονιάρικα ΜΜΕ, το πρόγραμμα διεκόπη βιαίως. Από το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της οικονομίας περάσαμε στο «Τσοβόλα δώστα όλα», μια στροφή που βάρυνε ιδιαιτέρως στον δρόμο προς την σημερινή χρεοκοπία.
Είναι λογική η αντιδημοφιλία κάθε υπουργού Οικονομικών εντός του κόμματός του. Κατ’ αρχήν, είναι το τελευταίο εμπόδιο (αν φυσικά γίνει εμπόδιο) στη λεηλασία του κράτους από τους κομματικούς στρατούς. Δεύτερον, αποτελεί εμπόδιο στο βασικό όνειρο βουλευτών και υπουργών, το οποίο είναι να ξοδεύουν όσο περισσότερο γίνεται και με όσο καλύτερες δικαιολογίες μπορούν να φανταστούν. Εχουν χιλιάδες ψηφοφόρους να τακτοποιήσουν και άλλους τόσους προσοδοθήρες να ικανοποιήσουν. Ετσι επιβίωνε κι αναπαραγόταν το πολιτικό σύστημα· σκορπώντας τα λεφτά των άλλων. Κι έτσι, με γκρίνιες και μεγάλα λόγια, χρεοκοπήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου