Κίνδυνος εκτροπής

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ των διαδηλωτών που µούντζωναν και έφτυναν τα αυτοκίνητα των βουλευτών έξω από το Κοινοβούλιο προκαλούν αποτροπιασµό σε κάθε σκεπτόµενο άνθρωπο. Φάτσες παραµορφωµένες από µίσος ασχηµονούσαν µε χυδαίο τρόπο.
ΜΟΥ ΛΕΝΕ ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν προήλθαν από τη συγκέντρωση των «Αγανακτισµένων» στο Σύνταγµα αλλά από τη συγκέντρωση της «Σπίθας» στα Προπύλαια – εκεί όπου µεταξύ Ελύτη και εθνικών σαλπισµάτων, οι παρόντες φώναζαν«αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα»… ∆ΕΝ ΞΕΡΩ. Αλλά ακόµη κι αν είναι έτσι, η ουσία του προβλήµατος µένει ίδια. ∆ιότι θα ήταν λάθος να περιοριστούµε στον αποτροπιασµό και την αυτονόητη καταδίκη τέτοιων ενεργειών.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ θα πρέπει να αντιµετωπίσουµε κατάµατα την πραγµατικότητα:
στη χώρα µας συγκροτείται και διογκώνεται ένα αντικοινοβουλευτικό, αντιδηµοκρατικό και κυρίως αντισυστηµικό ρεύµα. ΤΟ ΡΕΥΜΑ αυτό δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισµό. Τροφοδοτείται από κάθε µορφής λαϊκισµό, δεξιό κι αριστερό. Ενισχύεται από όλα τα απλοϊκά στερεότυπα που διακινούν τα τηλεοπτικά πρωινάδικα. «Φέρτε πίσω τα κλεµµένα». Είναι µε την ίδια ευκολία απολίτικο και υπερπολιτικοποιηµένο.
ΤΟ ΡΕΥΜΑ αυτό αγκαλιάζει όλες τις ηλικίες και πολλά κοινωνικά στρώµατα. Μετακινείται από τη ∆εξιά στην Αριστερά (και πίσω) µε την ίδια άνεση που πάει το Μετρό Οµόνοια - Αµπελοκήπους.
ΦΩΝΑΖΕΙ αδιακρίτως «κλέφτες» και «προδότες»,µουντζώνει τη Βουλή και αποδοκιµάζει κάθε επώνυµο λόγο που δεν αναπαράγει τη ρητορική του. Απλουστευτικό, ισοπεδωτικό, εξισωτικό, επικίνδυνο… ΤΟ ΡΕΥΜΑ αυτό δεν έχει σχέσηµε τους «Αγανακτισµένους» των πλατειών – άσχετα αν δηλώνουν και αυτοί «αγανακτισµένοι». Αποτελεί, όµως, µια εύφλεκτη ύλη ικανή να τινάξει στον αέρα τη δηµοκρατία µας.
ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ, θα έπρεπε να το περιµένουµε. Η χώρα διέθετε πάντοτε ένα υπόστρωµα υστέρησης και καθυστέρησης, το οποίο στις στενόχωρες στιγµές βγαίνει στην επιφάνεια.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, οι στιγµές είναιπραγµατικά στενόχωρες. Ακόµηπερισσότερο που η οικονοµική κρίση ερµηνεύτηκεόχι ως µια συλλογική εθνική αποτυχία αλλά ως χρεοκοπία ενός «συστήµατος», το οποίο προσωποποιούσε όλα όσα οι άνθρωποι αυτοί απεχθάνονται. ΘΕΩΡΟΥΝ, µε άλλα λόγια, ότι ήλθε η ώρα όχι της διόρθωσης και της ανόρθωσης αλλά της εκδίκησης. Αισθάνονται την ταπείνωση προσωπικά. Και ζητούν την τιµωρία όχι των ενόχων  ή των υπαιτίων αλλά των άλλων.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ δηµοκρατική πολιτεία δεν µπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοιες απαιτήσεις. Και ούτε καµία δηµοκρατική κυβέρνηση µπορεί «να κηρύξει τη χώρα µας ως εφεξής ελεύθερη από κάθε χρέος προς τους δανειστές µας» – όπως ζητούν… ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ η διάσταση ανάµεσα στην έλλογη πρακτική µιας δηµοκρατικής πολιτείας και το αλόγιστο θυµικό κάποιων πολιτών της στοιχειοθετεί αντικειµενικά σε περίοδο κρίσης έναν κίνδυνο εκτροπής.