Του Πάσχου Μανδραβέλη
Προχθές βράδυ έγιναν οι πρώτες ακρότητες
των «Αγανακτισμένων». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά τη σύναξη των
πνευματικών ανθρώπων στα Προπύλαια, μια ομάδα από τους παρισταμένους
προχώρησε «σε αποκλεισμό όλων των εισόδων και εξόδων που βρίσκονται
στον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου του Κοινοβουλίου. Στην κεντρική
είσοδο επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας τα πνεύματα ήταν οξυμένα, καθώς,
σε αντίθεση με τις
προηγούμενες ημέρες, υπήρχε πλήθος συγκεντρωμένων που φώναζαν συνθήματα κατά της Βουλής και των βουλευτών».
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ένα παράδοξο. Επί έξι μέρες, χιλιάδες συγκεντρώνονταν να διαμαρτυρηθούν στο Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι σε ένα κάλεσμα από τα κάτω, δηλαδή μέσω των κοινωνικών δικτύων, και δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο. Μόλις οι πνευματικοί ταγοί της χώρας έκαναν τη δική τους συγκέντρωση, κάποιοι από όσους τους άκουγαν κινήθηκαν σαν χουλιγκάνοι εναντίον της Βουλής. Να σημειώσουμε, αυτοί που κάλεσαν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί στα Προπύλαια δεν ήταν οι ανώνυμοι του facebook. Ηταν ο μεγαλύτερος εν ζωή Ελληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης και ο πρύτανης του μεγαλύτερου ακαδημαϊκού ιδρύματος της χώρας Θεοδόσης Πελεγκρίνης. Ηταν επίσης οι καθηγητές Γ. Κασιμάτης, Γ. Κατρούγκαλου, Ν. Μαριάς, Κ. Μπέης και Κ. Χρυσογόνος.
Το γεγονός ότι απειλήθηκαν επεισόδια από εκείνους που παρακολουθούσαν τη συγκέντρωση καθηγητών και διανοουμένων, και όχι μετά τις συγκεντρώσεις που έκανε το facebook, ίσως δείχνει κάτι για το επίπεδο της παιδείας στη χώρα. Δηλαδή, όταν μιλούν πέντε μεγαλόσχημοι καθηγητές (δύο, μάλιστα, είναι συνταγματικού δικαίου), ο πρύτανης ενός πανεπιστημίου και ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης και κάποιοι μετά επιτίθενται στη Βουλή δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή αυτοί που τους άκουσαν δεν τα κατάλαβαν καλά (οπότε έχουμε πρόβλημα διδασκαλίας) ή αυτοί που μίλησαν δεν τα είπαν καλά (οπότε πάλι έχουμε πρόβλημα διδασκαλίας). Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι οι καθηγητές και ο πρύτανης απέτυχαν στο βασικό κομμάτι της δουλειάς τους: να διδάξουν.
Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης είναι επιτυχημένος στη δουλειά του (ποιος μπορεί να πει το παραμικρό για τη μουσική του;), αλλά αποτυχημένος στην πολιτική του δράση. Αυτό δεν αποδεικνύεται από τα σλάλομ και τις πιρουέτες καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του, αλλά από όσα είπε στο χάπενινγκ που διοργάνωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μίλησε για εκποίηση της εθνικής μας περιουσίας διά πλειστηριασμών: «Ο Γερμανός δίνει 105, ο Τούρκος 110. Κατοχυρώνεται στην Τουρκία (ακούγονται «ουουου» από το πλήθος). Αλλο ένα ωραιότατο κομμάτι (σ. σ.: προς εκποίηση) λέγεται αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πόσα δίνετε; Δίνουμε 500. Ερχεται ο Ιάπωνας και λέει 550. Ερχεται από την Ταγκανίκα ένας νέγρος και λέει 580. Κατακυρώνεται». Και καλά, ο κ. Θεοδωράκης μάς έχει συνηθίσει σε τέτοιους παραλογισμούς. Οι υπόλοιποι, πρύτανης και καθηγητές -επιστήμονες, είναι· διάκονοι του ορθού λόγου- δεν είχαν μια κουβέντα να πουν; Οπότε, μάλλον απέτυχαν και στο άλλο κομμάτι της δουλειάς τους.
Αυτή τη διαχρονική αποτυχία των δασκάλων και διακόνων του ορθού λόγου πληρώνουμε σήμερα. Το έλλειμμα παιδείας που μάς οδήγησε ώς εδώ και πιστοποιήθηκε προχθές στα Προπύλαια.
προηγούμενες ημέρες, υπήρχε πλήθος συγκεντρωμένων που φώναζαν συνθήματα κατά της Βουλής και των βουλευτών».
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ένα παράδοξο. Επί έξι μέρες, χιλιάδες συγκεντρώνονταν να διαμαρτυρηθούν στο Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι σε ένα κάλεσμα από τα κάτω, δηλαδή μέσω των κοινωνικών δικτύων, και δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο. Μόλις οι πνευματικοί ταγοί της χώρας έκαναν τη δική τους συγκέντρωση, κάποιοι από όσους τους άκουγαν κινήθηκαν σαν χουλιγκάνοι εναντίον της Βουλής. Να σημειώσουμε, αυτοί που κάλεσαν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί στα Προπύλαια δεν ήταν οι ανώνυμοι του facebook. Ηταν ο μεγαλύτερος εν ζωή Ελληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης και ο πρύτανης του μεγαλύτερου ακαδημαϊκού ιδρύματος της χώρας Θεοδόσης Πελεγκρίνης. Ηταν επίσης οι καθηγητές Γ. Κασιμάτης, Γ. Κατρούγκαλου, Ν. Μαριάς, Κ. Μπέης και Κ. Χρυσογόνος.
Το γεγονός ότι απειλήθηκαν επεισόδια από εκείνους που παρακολουθούσαν τη συγκέντρωση καθηγητών και διανοουμένων, και όχι μετά τις συγκεντρώσεις που έκανε το facebook, ίσως δείχνει κάτι για το επίπεδο της παιδείας στη χώρα. Δηλαδή, όταν μιλούν πέντε μεγαλόσχημοι καθηγητές (δύο, μάλιστα, είναι συνταγματικού δικαίου), ο πρύτανης ενός πανεπιστημίου και ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης και κάποιοι μετά επιτίθενται στη Βουλή δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή αυτοί που τους άκουσαν δεν τα κατάλαβαν καλά (οπότε έχουμε πρόβλημα διδασκαλίας) ή αυτοί που μίλησαν δεν τα είπαν καλά (οπότε πάλι έχουμε πρόβλημα διδασκαλίας). Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι οι καθηγητές και ο πρύτανης απέτυχαν στο βασικό κομμάτι της δουλειάς τους: να διδάξουν.
Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης είναι επιτυχημένος στη δουλειά του (ποιος μπορεί να πει το παραμικρό για τη μουσική του;), αλλά αποτυχημένος στην πολιτική του δράση. Αυτό δεν αποδεικνύεται από τα σλάλομ και τις πιρουέτες καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του, αλλά από όσα είπε στο χάπενινγκ που διοργάνωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μίλησε για εκποίηση της εθνικής μας περιουσίας διά πλειστηριασμών: «Ο Γερμανός δίνει 105, ο Τούρκος 110. Κατοχυρώνεται στην Τουρκία (ακούγονται «ουουου» από το πλήθος). Αλλο ένα ωραιότατο κομμάτι (σ. σ.: προς εκποίηση) λέγεται αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πόσα δίνετε; Δίνουμε 500. Ερχεται ο Ιάπωνας και λέει 550. Ερχεται από την Ταγκανίκα ένας νέγρος και λέει 580. Κατακυρώνεται». Και καλά, ο κ. Θεοδωράκης μάς έχει συνηθίσει σε τέτοιους παραλογισμούς. Οι υπόλοιποι, πρύτανης και καθηγητές -επιστήμονες, είναι· διάκονοι του ορθού λόγου- δεν είχαν μια κουβέντα να πουν; Οπότε, μάλλον απέτυχαν και στο άλλο κομμάτι της δουλειάς τους.
Αυτή τη διαχρονική αποτυχία των δασκάλων και διακόνων του ορθού λόγου πληρώνουμε σήμερα. Το έλλειμμα παιδείας που μάς οδήγησε ώς εδώ και πιστοποιήθηκε προχθές στα Προπύλαια.
5 σχόλια:
Μια απ τις πολλες ΜΠΟΥΡΔΕΣ του ΡΟΥΦΙΑΝΟΥ. Και ΝΑΙ δε θα πω κανενα επιχειρημα να το αποδειξω. ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που επικαλείστε, ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ δεν διεκδικωνται, ειναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. Σε λιγο ο ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ θα μας κατηγορησει και για τον αερα που αναπνεουμε. ΟΥΣΤ ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΟ
Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ: των κινητοποιήσεων…
α) Τον περσινό Μάη, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά ο όγκος και το μήνυμά της «θάφτηκαν» κανονικά από τα ΜΜΕ, τα οποία σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «κατασπαράξουν» τους δολοφονημένους της «Μαρφίν», με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.
Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.
β) Πάλι τον περσινό Μάη, στο κάλεσμα του ΚΚΕ στο Πεδίον του Αρεως, ανταποκρίθηκε πλήθος λαού. Η Αθήνα «βούλιαξε», αλλά η συγκέντρωση «εξαφανίστηκε» από τα κανάλια.
Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα «Peoples of Europe Rize up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι - από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ - που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα...
γ) Φέτος το Μάη, πριν τρεις βδομάδες, μια λαοθάλασσα κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην πολιτική της λεηλασίας.
Η φωνή της λαοπλημμύρας «πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.
δ) Από πέρσι μέχρι φέτος δεν υπάρχει εκπρόσωπος του δικομματισμού και των «παραφυάδων» του που να μην έχει περιγράψει από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση ως... κυκλοφοριακό πρόβλημα «που ταλαιπωρεί τους πολίτες».
Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».
Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας».
Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας».
***
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού - τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.
Και ω του θαύματος!
Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!
*
Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!)
μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων»,
από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της... Πετρούλας,
όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!
*
Τι έγινε ρε παιδιά!;...
***
Για να καταλάβουμε τι έγινε,
(σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε «πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται),
αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….
2η ΣΥΝΕΧΕΙΑ από το… ‘’Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ: των κινητοποιήσεων…’’
1) Καμία άλλη έννοια, καμία άλλη λέξη δεν έχει αποθεωθεί από την περασμένη Τετάρτη στα ΜΜΕ όσο δύο λέξεις: «Αγανακτισμένοι» και «αυθόρμητο». Το αποκορύφωμα ήρθε από τον Πεταλωτή: Κι αυτός δήλωσε, χτες, λάτρης των «αγανακτισμένων». Κι αυτός εμφανίστηκε οπαδός του «αυθορμητισμού» τους!
«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του... «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!
*
Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;
*
Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:
«...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).
*
Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.
«Μείνετε... αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί
σε «συνειδητοποιημένο»,
σε «χειραφετημένο»,
σε «αποφασισμένο»,
σε «εξεγερμένο» και
σε «επαναστατημένο».
Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα.
***
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….
3η ΣΥΝΕΧΕΙΑ από το… ‘’Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ: των κινητοποιήσεων…’’
2) «Οι φίλοι των αγανακτισμένων» εκστασιάζονται επειδή το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι, όπως ακατάπαυστα επαναλαμβάνουν, «ακομμάτιστο». Κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι και μια «συμβουλή» προς την πλατεία: «Παραμείνετε ακομμάτιστοι»!
Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:
«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.
*
Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;
Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το... ΠΑΣΟΚ;
Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η... ΝΔ;
Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το... ΛΑ.Ο.Σ.;
Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία πάει με τον... ΣΥΝ της ΕΕ;
*
Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.
Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου.
***
3) Οι χτεσινοί «εισαγγελείς» της «ανομίας», της «αναρχίας», της «κοινωνικής αταξίας» που προκαλούν οι διαδηλώσεις, μεταμορφωμένοι πλέον, ξεκινούν τη θωπεία και την κολακεία προς τους «αγανακτισμένους» εξηγώντας ότι η «λατρεία» τους οφείλεται στο εξής γεγονός:
«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.
*
Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ' ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!
*
Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».
***
«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.
Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος:
«...να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!
ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ …
μπραβο φιλε ανωνυμε,πολυ ωραιο το κειμενο σου.
Δημοσίευση σχολίου