Μια απεργία εναντίον Απεργίας !

Του Δημήτρη Δανίκα

Διαφωνώ με αρκετούς που ισχυρίζονται ότι κάθε απεργία είναι ευλογημένη από το δίκιο του εργάτη. Εξαρτάται από τις συνθήκες, τα αιτήματα και τους συσχετισμούς δυνάμεων. Παράδειγμα; Οι αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις στις δημόσιες συγκοινωνίες. Γιατί ο κατώτερος μισθός είναι γύρω στα 1.800 euros, νούμερο άπιαστο για τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί ένα μέρος του μισθού πληρώνεται από τον μη προνομιούχο. Γιατί το υπόλοιπο μέρος, αυτό που δεν καλύπτεται από τις εισπράξεις των εισιτηρίων, πληρώνεται από τις δημόσιες δαπάνες, δηλαδή πάλι από τον φτωχό και τον ανυπεράσπιστο λαό. 

Γιατί ο πλούσιος κυκλοφορεί με την κουρσάρα του. Σιγά τώρα που οι σόλες του θα καταδεχθούν να λερωθούν στο λεωφορείο. Και τέλος, γιατί έτσι κι αλλιώς και μέσα σ΄ αυτές τις ακραίες οικονομικές συγκυρίες τα μέτρα θα εφαρμοστούν, ο κόσμος να χαλάσει. Ετσι και τα αιτήματα είναι ευάλωτα και τουλάχιστον συζητήσιμα. Και η κατάληξη θα είναι αρνητική. Ως εκ τούτου, δύο τα τελικά αποτελέσματα.  

Απεργούν, σου λέει, εκ του ασφαλούς και εις βάρος του κάθε φτωχού. Εκ του ασφαλούς γιατί είναι μονιμάδες και εις βάρος μου επειδή εγώ πληρώνω τα σπασμένα. Επομένως- κι αυτό είναι το δεύτερο συμπέρασμα- αυτή η απεργία μετατρέπει τους συμμάχους σε εχθρούς, πράγμα που βολεύει τους σκληρούς κυβερνητικούς. Τουτέστιν οι αρχισυνδικαλιστές αυτοκτονούν. Ανοίγουν γέφυρες προς την ιδιωτικοποίηση. Οπως συνέβη με την Ολυμπιακή. Να φύγει από πάνω μας αυτό το βαρίδι. Να μπορούμε να κυκλοφορούμε σαν άνθρωποι. Ετσι μια τέτοια απεργία μεταθέτει τον στόχο από το πρωτεύον στο δευτερεύον. Δηλαδή από την τρόικα, τη Μέρκελ και τον Παπανδρέου στους μόνιμους του Δημοσίου. Οι οποίοι βολεύτηκαν επειδή έχουν μπάρμπα στην εξουσία, οι μισθοί τους ξετίναξαν τα Ταμεία και τώρα, στις δύσκολες αυτές στιγμές, ζητάνε και τα ρέστα. Είδατε; Οπως με το πανεπιστημιακό άσυλο. Η άτσαλη διαχείριση ενός πρωταρχικού δικαιώματος μπορεί να λειτουργήσει εναντίον του ίδιου αυτού ιερού δικαιώματος. Μια απεργία εναντίον Απεργίας!