«Υει μεν ο Ζευς εκ δ’ οράνω μέγας
Χειμών, πεπάγασιν δ’ υδάτων ρόαι.
Χιόνι γιορτή κι άγριες φωνές
Κι εγώ ζεσταίνω τα όνειρα
Οπως φτωχοί τα κάστανα
Γ. Λίκος
Ανεβαίνοντας
την οδό Δημοκρατίας (τι κοινότοπη δημοτική ανοησία για όνομα κεντρικής
οδού την οποία πριν λέγαν Βασιλέως Γεωργίου, μαζί με τις ιδεολογικά
βλακώδεις οδούς Ειρήνης, Νίκης, Ομόνοιας, Ηρώων Πολυτεχνείου κ.λπ.) και
κατεβαίνοντας την Φον Κοζάνη, διασταύρωση με Φον Καραγιάννη, (δρόμοι
καθημερινοί που αγάπησα κι ανεβοκατεβαίνω) έμφρακτη σιδερένια, ανοιχτή
αυλή αρχαίων αγαλμάτων με κρατάει στιγμιαίως αλλά και διαρκώς.