Iστορία: το μεγάλο και νικηφόρο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007

Του Αλέξη Λιοσάτου, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου ΠΕ Κοζάνης με την «Αριστερή Συμπόρευση για την Ανατροπή στη Δ.Μακεδονία»

Το 2004 η κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς ερ­χό­ταν με αυ­το­πε­ποί­θη­ση για να ολο­κλη­ρώ­σει την επί­θε­ση στα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, που άνοι­ξαν οι κυ­βερ­νή­σεις Ση­μί­τη. Ο πρω­θυ­πουρ­γός Κα­ρα­μαν­λής πλα­σα­ρι­ζό­ταν από τα ΜΜΕ ως ο «πρω­θυ­πουρ­γός της δε­κα­ε­τί­ας». Η κυ­βέρ­νη­ση προ­χώ­ρη­σε άμεσα σε αντι­δρα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις (κα­τάρ­γη­ση 8ώρου, ασφα­λι­στι­κό, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις...).

Η πρώτη αντί­στα­ση στη ΝΔ ήρθε από τα κάτω. Τρα­πε­ζο­ϋ­πάλ­λη­λοι, ναυ­τερ­γά­τες, λι­με­νερ­γά­τες κ.ά. προ­χώ­ρη­σαν σε απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας, έφθει­ραν, αλλά δεν απεί­λη­σαν την κυ­βέρ­νη­ση, που απο­φά­σι­σε να επι­τε­θεί στο χώρο της εκ­παί­δευ­σης.Έχο­ντας ήδη πε­ρά­σει νό­μους στην κα­τεύ­θυν­ση ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της τρι­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης («αξιο­λό­γη­ση», «Δια βίου εκ­παί­δευ­ση» κ.ά), στις αρχές του 2006 με τη συ­ναί­νε­ση του ΠΑΣΟΚ απο­φά­σι­σε να πάει σε με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με τη νεολαία. Δύο ήταν οι αιχ­μές της σύ­γκρου­σης:

α) Η ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος, που πε­ρι­λάμ­βα­νε μέτρα κα­τε­δά­φι­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, όπως άρση της μο­νι­μό­τη­τας στο Δη­μό­σιο, άρση προ­στα­σί­ας δα­σι­κών εκτά­σε­ων από οι­κο­πε­δο­φά­γους κλπ, κυ­ρί­ως όμως το θέμα «τα­μπού» ως τότε, το άρθρο 16, που κα­θι­στά συ­νταγ­μα­τι­κή υπο­χρε­ώ­ση τη Δη­μό­σια Δω­ρε­άν Παι­δεία για όλους και απα­γο­ρεύ­ει την ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­μί­ων.

β) Ο νέος νόμος πλαί­σιο, που προ­έ­βλε­πε: Όποιος φοι­τη­τής/τρια κό­βε­ται 3 φορές σε ένα μά­θη­μα δια­γρά­φε­ται από το πα­νε­πι­στή­μιο, τα δω­ρε­άν συγ­γράμ­μα­τα κα­ταρ­γού­νται, όποιος κα­θυ­στε­ρεί 2 χρό­νια τις σπου­δές του εκ­διώ­κε­ται, οι σχο­λές απο­κτούν μά­να­τζερ προς επι­βο­λή χο­ρη­γών και δι­δά­κτρων, το άσυλο (κα­τά­κτη­ση της εξέ­γερ­σης του Πο­λυ­τε­χνεί­ου που απα­γό­ρευε την εί­σο­δο της αστυ­νο­μί­ας στους πα­νε­πι­στη­μια­κούς χώ­ρους) κα­ταρ­γεί­ται. Βα­σι­κός στό­χος του κε­φα­λαί­ου και των κομ­μά­των του στην Ελ­λά­δα ήταν η ει­σβο­λή των με­γά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων στα δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια, η επι­βο­λή δι­δά­κτρων, η εξί­σω­ση ιδιω­τι­κών κολ­λε­γί­ων με τα πα­νε­πι­στή­μια για να αυ­ξή­σουν τα κέρδη τους οι κολ­λε­γιάρ­χες. Η βάση του 10, που κα­θιε­ρώ­θη­κε επί­σης το 2006 στα σχο­λεία, θα εξα­σφά­λι­ζε την πε­λα­τεία στους κολ­λε­γιάρ­χες από τα παι­διά όσων οι­κο­γε­νειών θα μπο­ρού­σαν να αντέ­ξουν το οι­κο­νο­μι­κό βάρος.

Τον Μάρ­τη-Απρί­λη 2006 έρχεται ένα ελπιδοφόρο αγωνιστικό μήνυμα από τη Γαλ­λία: ένα γι­γά­ντιο και απο­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, νε­ο­λαί­ας κυ­ρί­ως, ανατρέπει το CPE (που στο­χο­ποιού­σε τους νέους ερ­γα­ζό­με­νους) και οδηγεί την κυ­βέρ­νη­ση Σι­ράκ-Ντε Βιλ­πέν σε τα­πεί­νω­ση. Το «να γί­νου­με Γαλ­λία» έγινε σύν­θη­μα της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς.

Η μάχη ενά­ντια στον νόμο πλαί­σιο

Η ΠΟΣ­ΔΕΠ κή­ρυ­ξε απερ­γία διαρ­κεί­ας από τις 10 Μαΐου. Τότε ξεσπάνε οι πρώ­τες 15 κα­τα­λή­ψεις. Στις αρχές Ιου­νί­ου οι κα­τα­λή­ψεις γίνονται 420 (πρα­κτι­κά σε όλες τις σχο­λές στην Ελ­λά­δα). Κάθε βδο­μά­δα κα­λού­νταν πα­νεκ­παι­δευ­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, οι δια­δη­λώ­σεις μα­ζι­κο­ποιού­νταν, άρ­χι­σαν να κα­λούν σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο αγώ­νας έγινε υπό­θε­ση της κοι­νω­νί­ας.  

Η ορ­μη­τι­κό­τη­τα του αυ­θόρ­μη­του και η πίστη της νε­ο­λαί­ας στη νίκη του αγώνα επι­βά­λα­νε την ενό­τη­τα στη δράση. Η ΔΑΠ (ΝΔ) έχασε κά­στρα της, μη έχο­ντας το κου­ρά­γιο ακόμα και να συμ­με­τά­σχει σε πολ­λές συ­νε­λεύ­σεις. Πολ­λοί ΔΑ­Πί­τες συμ­με­τεί­χαν στις δια­δη­λώ­σεις και μέσα από την εμπει­ρία τους απο­χώ­ρη­σαν από την κυ­βερ­νη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη. Η ΠΑΣΠ έχασε τον έλεγ­χο στη βάση της, που προ­χώ­ρη­σε σε ανταρ­σία απέ­να­ντι στην ηγε­σία του ΠΑΣΟΚ.  Η ΠΚΣ (ΚΝΕ), σε σχο­λές όπου ήταν πρώτη δύ­να­μη, βρέ­θη­κε να κα­τα­ψη­φί­ζε­ται ως και πάνω από το 90% των μελών της.

Το αυθόρμητο ξέσπασμα του κόσμου είναι τόσο ορμητικό που επιβάλλει την ενότητα στη δράση: στις συνελεύσεις βλέπουμε μια πλατιά συμμαχία  υπέρ των καταλήψεων που ξεκινά από τους αναρχικούς και την άκρα Αριστερά και φτάνει μέχρι τον ΣΥΝασπισμό, την ΚΝΕ και την ΠΑΣΠ.

Στα τέλη Ιου­νί­ου, η Υπουρ­γός Παι­δεί­ας Γιαν­νά­κου απέ­συ­ρε άρον-άρον τον νόμο και κά­λε­σε σε «διά­λο­γο». Φο­βή­θη­κε γε­νι­κευ­μέ­νη εξέ­γερ­ση και υπο­χώ­ρη­σε.

Η απεργία των δασκάλων και η κατάρρευση της Συνταγματικής αναθεώρησης

Στις 18 Σε­πτέμ­βρη τη σκυ­τά­λη πήρε η απερ­γία διαρ­κεί­ας των δα­σκά­λων (ΔΟΕ). Ταυ­τό­χρο­να  χι­λιά­δες μα­θη­τές βγή­καν στους δρό­μους μαζί με τους κα­θη­γη­τές τους, για Δη­μό­σια Δω­ρε­άν Παι­δεία κι ενά­ντια στην ανα­θε­ώ­ρη­ση του άρ­θρου 16, ενώ οι εκ­παι­δευ­τι­κοί κέρ­δι­σαν την αλ­λη­λεγ­γύη της κοι­νω­νί­ας (με κε­ντρι­κό σύν­θη­μα να σπά­σει η λι­τό­τη­τα: «όχι μόνο στον εκ­παι­δευ­τι­κό, 1.400 σε όλον τον λαό»...). Χι­λιά­δες φοι­τη­τές συμ­με­τεί­χαν στα συλ­λα­λη­τή­ρια μαζί με τους εκ­παι­δευ­τι­κούς, αντα­πο­δί­δο­ντας την αλ­λη­λεγ­γύη που είχαν ει­σπρά­ξει τον Μάη-Ιού­νη, και η ανα­γκαιό­τη­τα για «πα­νεκ­παι­δευ­τι­κό μέ­τω­πο» έγινε κοι­νός τόπος σε όλα τα μήκη και πλάτη της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας. Η με­γά­λη απερ­γία των δα­σκά­λων στέ­ρε­ψε από καύ­σι­μα και στα­μά­τη­σε μετά από 6 εβδο­μά­δες, αλλά έστρε­ψε την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία προς την υπε­ρά­σπι­ση της Δη­μό­σιας Παι­δεί­ας και διά­βρω­σε ακόμα περισσότερο τα θε­μέ­λια της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής.

Έτσι μπή­κα­με στον τρίτο και τε­λευ­ταίο γύρο της αντι­πα­ρά­θε­σης. Η κυ­βέρ­νη­ση, πο­ντά­ρο­ντας στην κό­πω­ση και την εξε­τα­στι­κή πε­ρί­ο­δο, αμέ­σως μετά τις δια­κο­πές των Χρι­στου­γέν­νων δρο­μο­λό­γη­σε την ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος και έφερε νέο νό­μο-πλαί­σιο, βελ­τιω­μέ­νο μεν, αλλά στο ίδιο πνεύ­μα υπο­βάθ­μι­σης και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης. Έπεσε όμως πολύ έξω. Ο κό­σμος είχε νωπές τις αγω­νι­στι­κές εμπει­ρί­ες των προη­γού­με­νων μηνών κι  είχε βγά­λει τα ανα­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα (ότι ο ρι­ζο­σπα­στι­κός αγώ­νας και η ενό­τη­τα στη δράση απο­δί­δουν). Ακα­ριαία μετά τις γιορ­τές (10/1/2007) ξέ­σπα­σαν εκα­το­ντά­δες κα­τα­λή­ψεις διαρ­κεί­ας (πάνω από 350) με την Αρι­στε­ρά να ενώ­νει τις δυ­νά­μεις της εξαρ­χής αυτή τη φορά. Για άλλη μια φορά τα βδο­μα­διά­τι­κα συλ­λα­λη­τή­ρια συ­σπεί­ρω­ναν δε­κά­δες χι­λιά­δες φοι­τη­τές, εκ­παι­δευ­τι­κούς και αλ­λη­λέγ­γυους, πολλά ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα πήραν το μέρος της νε­ο­λαί­ας, η κοι­νω­νία συ­μπα­ρα­στά­θη­κε. Πρώτα οι ψη­φο­φό­ροι κι έπει­τα τα ορ­γα­νω­μέ­να τμή­μα­τα του ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΚΕ και ΠΑΣΠ, υπο­χρε­ώ­θη­καν να δια­λέ­ξουν το άρθρο 16 από την ηγε­σία τους. Το ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο είχε συμ­φω­νή­σει, αλλά είχε πρώτο προ­τεί­νει την ανα­θε­ώ­ρη­ση του άρ­θρου 16, υπο­χρε­ώ­θη­κε να αλ­λά­ξει στάση. Βρήκε προ­σχή­μα­τα και στις 22/2/2007 απο­χώ­ρη­σε από τη Βουλή, οδη­γώ­ντας τη Συ­νταγ­μα­τι­κή Ανα­θε­ώ­ρη­ση στην κα­τάρ­ρευ­ση και τη ΝΔ σε στρα­πά­τσο.

Όμως οι κα­τα­λή­ψεις και οι απερ­γί­ες συ­νε­χί­στη­καν με ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρη αυ­το­πε­ποί­θη­ση του φοι­τη­τό­κο­σμου για την ανα­τρο­πή του  νό­μου-πλαί­σιο. Η ΠΑΣΠ πλέον προ­σπά­θη­σε να σα­μπο­τά­ρει τις κα­τα­λή­ψεις, η ΔΑΠ επι­στρά­τευ­σε πλη­ρω­μέ­νους μπρά­βους για να δια­λύ­σει τις συ­νε­λεύ­σεις και η ΝΔ ολο­έ­να κλι­μά­κω­νε την κα­τα­στο­λή. Μπά­τσοι ψέ­κα­ζαν τα παι­διά σαν κα­τσα­ρί­δες, χτυ­πού­σαν, πυ­ρο­βο­λού­σαν στον αέρα για «εκ­φο­βι­σμό». Κυ­βέρ­νη­ση και ΜΜΕ άνοι­ξαν τη συ­ζή­τη­ση για την ανά­γκη να χρη­σι­μο­ποιού­νται πλα­στι­κές σφαί­ρες απέ­να­ντι στους δια­δη­λω­τές... Το «επιχείρημα» ότι «πυροβολούμε για εκφοβισμό» λοιπόν το γνώριζε πολύ καλά η νε­ο­λαία που εξεγέρθηκε το Δε­κέμ­βρη του 2008, όταν δολοφονήθηκε ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος (το επι­χεί­ρη­μα κυ­βέρ­νη­σης-αστυ­νο­μί­ας και πάλι ήταν ότι ο Κορ­κο­νέ­ας πυ­ρο­βό­λη­σε για εκ­φο­βι­σμό και «απλώς» η σφαί­ρα εξο­στρα­κί­στη­κε)...

 Στις 8 Μάρτη τε­λι­κά ο νόμος ψη­φί­στη­κε σε μια Βουλή πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νη από 40.000 φοι­τη­τές και τα ΜΑΤ να χτυ­πά­νε με πρό­θε­ση να σκο­τώ­σουν, με εκα­το­ντά­δες συλ­λη­φθέ­ντες και (κά­ποιους σο­βα­ρά) τραυ­μα­τί­ες. Μετά τις 8 Μάρτη τα συλ­λα­λη­τή­ρια και οι κα­τα­λή­ψεις συ­νε­χί­στη­καν «για την από­συρ­ση-ανα­τρο­πή» του νόμου. Πέρα από τα βδο­μα­διά­τι­κα απερ­για­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, γί­νο­νταν εμ­βό­λι­μες δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των συλ­λη­φθέ­ντων. Η απερ­γία της ΠΟΣ­ΔΕΠ συ­νε­χί­ζε­ται και μετά τις 15 Μάρτη. Στα τέλη Μαρ­τί­ου ακόμα πάνω από 200 σχο­λές τε­λούν υπό κα­τά­λη­ψη, ενώ ανοί­γει η συ­ζή­τη­ση για τη συ­νέ­χι­ση των κα­τα­λή­ψε­ων ακόμα και μετά το Πάσχα. Τε­λι­κά όμως σταδιακά το κί­νη­μα κάμ­πτε­ται. Παρ’όλα αυτά, επρό­κει­το για το πιο μα­ζι­κό, εκρη­κτι­κό και αν­θε­κτι­κό φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα του­λά­χι­στον από τη δε­κα­ε­τία του ’70.

Από­η­χος και κα­τα­κτή­σεις

 Ο νέος νό­μος-πλαί­σιο ήταν πλα­τιά απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νος και πρα­κτι­κά δεν εφαρ­μό­στη­κε από τα πε­ρισ­σό­τε­ρα πα­νε­πι­στή­μια. Κά­ποιες δια­τά­ξεις του εφαρ­μό­στη­καν με επό­με­νους νό­μους, όπως ο νόμος Δια­μα­ντο­πού­λου το 2011. Επι­βε­βαιώ­θη­κε έτσι ότι η ψή­φι­ση κι εφαρ­μο­γή ή μη των νόμων είναι ζή­τη­μα κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κών και τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών και όχι νο­μι­κών επι­κλή­σε­ων κι επι­κυ­ρώ­σε­ων.

Η τρο­με­ρή δυ­σκο­λία να πε­ρά­σει και να εφαρ­μο­στεί ο νόμος συνδυάστηκε με τη σημαντική νίκη της ανα­τρο­πής της ανα­θε­ώ­ρη­σης του άρ­θρου 16 : Οι κα­πι­τα­λι­στές και τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα επι­δί­ω­καν να επι­βάλ­λουν δί­δα­κτρα και πο­λυ­ε­θνι­κές-χο­ρη­γούς στα πα­νε­πι­στή­μια, να κλεί­σουν πολλές σχο­λές, να ιδρύ­σουν ιδιω­τι­κά πα­νε­πι­στή­μια, να εξα­το­μι­κεύ­σουν τη μόρ­φω­ση του φοι­τη­τή/τριας, δί­νο­ντας όχι πτυ­χίο, αλλά άθροι­σμα πι­στω­τι­κών μο­νά­δων… Δεκατρία χρό­νια μετά, ακόμα αυτά δεν τα έχουν κα­τα­φέ­ρει.

Το κί­νη­μα απο­τέ­λε­σε την αρχή του τέ­λους και για τον Κα­ρα­μαν­λή. Η Δεξιά προ­σπά­θη­σε να πάρει τη ρε­βάνς από τη νε­ο­λαία, με στη­μέ­να κα­τη­γο­ρη­τή­ρια ενά­ντια σε αγω­νι­στές (π.χ. ο φοι­τη­τής Πα­να­γιώ­της Κ. με τα «πρά­σι­να στα­ρά­κια») και τρο­μο­κρα­τία (π.χ. «υπό­θε­ση ζαρ­ντι­νιέ­ρας»). Ακο­λού­θη­σε η δο­λο­φο­νία του Αλέξη το 2008 και η εξέ­γερ­ση των νέων, που πα­νι­κό­βα­λε την εξου­σία. Τε­λι­κά ο Κα­ρα­μαν­λής απο­δεί­χθη­κε πρω­θυ­πουρ­γός 5ε­τί­ας και εξα­φα­νί­στη­κε από το πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο, αφού κλη­ρο­νό­μη­σε στη ΝΔ το χα­μη­λό­τε­ρο ιστο­ρι­κά –ως τότε- πο­σο­στό της. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε σε βαθιά ρήξη με τον κόσμο του και σ’ εκεί­νο το κί­νη­μα μπή­καν οι βά­σεις για να φυλ­λορ­ρο­ή­σει προς τα αρι­στε­ρά το 2010-2012.  

Το 2006-2007 ήταν μά­θη­μα αγώνα για δε­κά­δες χι­λιά­δες φοι­τη­τές που εξε­γέρ­θη­καν ξανά το Δε­κέμ­βρη 2008, μα­ζι­κο­ποί­η­σαν τις απερ­γί­ες, το αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα και το «κί­νη­μα των πλα­τειών» τα επό­με­να χρό­νια. Αρ­κε­τοί από αυ­τούς ορ­γα­νώ­θη­καν στη ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα απέ­δει­ξε για άλλη μια φορά ότι μπο­ρεί να παί­ξει το ρόλο πυ­ρο­δό­τη για ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και πο­λι­τι­κές ανα­τρο­πές. Το πιο ζω­ντα­νό κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας μπήκε δυ­να­μι­κά στον αγώνα, βλέ­πο­ντας ότι του κλέ­βουν το παρόν (παι­δεία), αλλά και το μέλ­λον (ανα­σφά­λεια, ανερ­γία, γενιά των 700 –τότε– ευρώ).

Είναι χαρακτηριστικός ο διεθνής αντίκτυπος του ξεσηκωμού: στη Γαλ­λία το 2008 ο Σαρ­κο­ζί αποσύρει άρον άρον μια παρόμοια εκ­παι­δευ­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση υπό τον φόβο να γίνει «της Ελλάδας».

Το κί­νη­μα οδή­γη­σε στην ηγε­μο­νία (κι έπει­τα στην κυ­ριαρ­χία) του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα στον κόσμο των αγώ­νων. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ  υπέρ της νεολαίας το 2006-2008 έβαλε τις βάσεις για να αλώσει τη βάση της σοσιαλδημοκρατίας, να κερδίσει τη συμπάθεια της νεολαίας  κι έτσι κατάφερε στον επό­με­νο γύρο λαϊ­κών αγώ­νων (2010-2012) να απο­σπά­σει την ψήφο  των εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ανθρώπων που είχαν βγει στους δρόμους και να φτά­σει από το 4,6% στο  17% και έπειτα στο 27% στις εκλογές του 2012.

Βεβαίως, από τότε έχει κυ­λή­σει πολύ νερό στο αυ­λά­κι. Οι κα­πι­τα­λι­στές, με την καθοριστική συμ­βο­λή τόσο των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν επι­βά­λει 3 μνη­μό­νια και ερ­γα­σια­κό με­σαί­ω­να, έχουν τρι­πλα­σιά­σει την ανερ­γία, έχουν κόψει στο μισό μι­σθούς, συ­ντά­ξεις και δι­καιώ­μα­τα... Τα πτυ­χία πλέον σε μεγάλο βαθμό αποτελούν δια­βα­τή­ρια για την ανεργία ή για την ξενιτιά, οι μι­σθοί έχουν φτάσει στα 300-500 ευρώ. Πάρα πολ­λοί μα­θη­τές έχουν πε­τα­χτεί εκτός τρι­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης, ενώ η νέα γενιά μπαί­νει στα πα­νε­πι­στή­μια τσα­κι­σμέ­νη από την εντα­τι­κο­ποί­η­ση …

Και σήμερα λοιπόν, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι φτωχοί, αν θέλουμε να πετύχουμε νίκες προς όφελός μας και να ανατρέψουμε τη σημερινή αθλιότητα που βιώνουμε, οφείλουμε να βαδίσουμε στον ίδιο δρόμο.  Οι ριζοσπαστικές μορφές πάλης (απεργίες-καταλήψεις-διαδηλώσεις διαρκείας), η ενό­τη­τα στη δράση, ο διε­θνι­σμός, η προ­σπά­θεια σύνδεσης ενός κλαδικού αγώνα με το εργατικό κίνημα, την πο­λι­τι­κή και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή πάλη, αποδείχθηκαν απαραίτητα «όπλα» για να δοθούν νικηφόρες μάχες του φοιτητικού κινήματος κόντρα σε κυβερνήσεις και αφεντικά. Αυτά τα«μα­θή­μα­τα» δι­δά­χτη­καν το 2006-2007 σε μαζική κλίμακα και δείξανε για άλλη μια φορά ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά κυρίως με τους αγώνες και όχι με τις εκλογές.