Λοιπόν, συμπατριώτες, την έχουμε βάψει, έτσι κι αλλιώς. Ό,τι και να συμβεί την Κυριακή. Δεν λέω ότι οι δύο επιλογές που υπάρχουν είναι ίδιες, αλίμονο. Τα έχουμε ξαναπεί. Με συμφωνία και παραμονή στο ευρώ αποφεύγουμε την άμεση καταστροφή. Με ρήξη και αποχώρηση όλοι οι έχοντες πέντε δράμια μυαλό κατανοούν τι θα συμβεί. Και η κατάρρευση δεν θα είναι μόνο οικονομική. Μπορεί να αντιμετωπίσουμε και άλλους κινδύνους, τους οποίους γνωρίζουν ορισμένοι υπουργοί, οι οποίοι είναι έτοιμοι να παραιτηθούν, αν την Κυριακή αποφασιστεί η έξοδος.
Αλλά και αν επικρατήσει το καλό σενάριο (συμφωνία και παραμονή), η κατάσταση δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, που γνωρίζουν τι συμβαίνει, περιγράφουν έναν εφιάλτη. Το 30% του ελληνικού τουρισμού, του μόνου τομέα που κρατιέται ακόμα όρθιος, έχει ήδη καταστραφεί. Το κλείσιμο των τραπεζών έχει επιφέρει τεράστια ζημιά στο εμπόριο, στη βιομηχανία και, κυρίως, στα κρατικά έσοδα. Η ελληνική οικονομία θα παρουσιάσει μεγάλη ύφεση κι αυτό χωρίς να υπολογίζονται τα νέα μέτρα που θα περιλαμβάνει η νέα συμφωνία, υφεσιακά εξ αντικειμένου.
Και τώρα θα υποστηρίξω μια παράδοξη, εκ πρώτης όψεως, άποψη. Όλα αυτά δεν οφείλονται στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Δεν οφείλονται καν στην αστεία συμφωνία-παράταση της 20ης Φεβρουαρίου, που υπέγραψε ο μοιραίος Βαρουφάκης. Ήταν προδιαγεγραμμένα. Από τον περασμένο Δεκέμβριο. Η κυβέρνηση Τσίπρα, μεθυσμένη από το εκλογικό αποτέλεσμα και μη έχοντας συνειδητοποιήσει την κατάσταση, δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί διαφορετικά. Στο κάτω κάτω της γραφής στις 25 Ιανουαρίου εξελέγη με σύνθημα να ανατρέψει τη λιτότητα.
Είναι άλλης τάξεως το ζήτημα αν εξαπάτησε τους ψηφοφόρους προεκλογικά ή αν εγκλημάτησε μετεκλογικά, αφήνοντας να περάσουν πέντε μήνες που χειροτέρευσαν την κατάσταση. Για την εξαπάτηση δεν μπορεί να γίνει τίποτα, οι ψηφοφόροι την αποδέχθηκαν με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Την επιδείνωση θα την νιώσουμε όλοι μας σε λίγο, όποια λύση κι αν δοθεί την Κυριακή.
Όμως, οι βάσεις για όλα αυτά ετέθησαν τέσσερις ημέρες μετά τα τελευταία Χριστούγεννα, στις 29 Δεκεμβρίου 2014. Την ημέρα αυτή η Βουλή απέτυχε, στην τρίτη ψηφοφορία, να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας και ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές (εδώ)
Τότε κυριαρχούσε το πανηγυρικό κλίμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πετούσε στους εφτά ουρανούς, ανίδεος για όσα τον περίμεναν. Ο Τσίπρας αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις. Όμως, δεν ήταν ο μόνος. Για να μην εκλεγεί τότε Πρόεδρος και να οδηγηθούμε σε εκλογές, που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, συνήργησαν και άλλοι.
Πρώτος και καλύτερος ο Φώτης Κουβέλης, που απέρριψε την πρόταση να είναι υποψήφιος (εδώ). Μαζί του οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, ορισμένοι από τους οποίους, εκτός Βουλής πια, σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις εξελίξεις. Και από κοντά οι ανεξάρτητοι βουλευτές, οι οποίοι δεν τόλμησαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Κάποιοι από αυτούς, που τότε καταψήφισαν, σήμερα είτε φωνασκούν στα τηλεοπτικά πάνελ και στα κοινωνικά δίκτυα (εδώ) είτε προειδοποιούν για «εθνική προδοσία»(εδώ). Ειδικά για τον Μίμη Ανδρουλάκη, ο οποίος τότε είπε «τρία όχι» (εδώ), οι ευθύνες είναι τριπλές. Διότι, δυστυχώς, απέτυχε να συνυπολογίσει πού θα οδηγούσε η ψήφος του.
Αν τότε εκλεγόταν Πρόεδρος, με συμφωνία οι εκλογές να γίνουν έξι μήνες αργότερα (Ιούνιο θα είχαν γίνει) ή έστω Σεπτέμβριο του 2015, θα είχαν συμβεί τα εξής:
- Θα είχε υπογραφεί η νέα συμφωνία. Όσοι ισχυρίζονταν τότε ότι αυτό έπρεπε να αποτραπεί αποδείχτηκαν ανιστόρητοι. Τα μέτρα που τότε απαιτούνταν (το ένα δισεκατομμύριο του mail Χαρδούβελη ή τα διπλάσια, ακόμη και τα τριπλάσια) δεν έχουν καμιά σχέση με τα 8,5 δισεκατομμύρια του (προ δημοψηφίσματος) mail Βαρουφάκη- Τσίπρα. Σήμερα δεν ξέρουμε πόσα θα είναι.
- Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα έκανε την «βρόμικη δουλειά». Έτσι κι αλλιώς ήταν καμένη πολιτικά και εκλογικά. Θα προσέφερε την τελευταία υπηρεσία της και θα παρέδιδε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που θα κέρδιζε τις εκλογές πιθανότατα με μεγαλύτερο ποσοστό από το 36%.
- Η χώρα θα ήταν σε πρόγραμμα και δεν θα αντιμετώπιζε χρηματοδοτική ασφυξία. Δεν θα είχαν κλείσει οι τράπεζες. Δεν θα βρισκόμασταν σήμερα μισό βήμα πριν από το GREXIT.
Η αρχή για όσα βιώνουμε σήμερα και (δεν ξέρουμε τι) αύριο έγινε στις 29 Δεκεμβρίου 2014. Τότε μεθυσμένοι, άφρονες και ανίδεοι πολιτικοί πήραν μια εγκληματική απόφαση ή συνήργησαν σ’ αυτήν. Δεν είναι μόνο ο Τσίπρας κι ο Καμμένος. Είχαν και συνεργούς, οι οποίοι σήμερα υποκριτικά τους κατακρίνουν.
Πολύ αργά. Το έγκλημα έχει διαπραχθεί. Μία και μοναδική ελπίδα υπάρχει: η βλάβη που επήλθε στη χώρα και στο λαό της, σε όλους μας, να μην είναι ανήκεστος.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου