Άσ το, βρε Αλέξη

Του Παναγιώτη Κωστούλα*
Ο Χαρίλαος Φλωράκης (σοφός άνθρωπος) συνήθιζε να λέει το περίφημο "κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στ΄αλάτι". Ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού μας, ο οποίος μετά από πέντε ονειρικά χρόνια στον παραμυθένιο κόσμο της ανέξοδης αντιπολίτευσης έρχεται αντιμέτωπος κατάματα με τα φαντάσματα που ξόρκιζε.

Το επάρατο μνημόνιο σκίζεται για να επιστρέψει δριμύτερο ως "συμφωνία", η απεχθής τροϊκα τίθεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για να μας ξανακάνει "τζα" ως "θεσμοί", το "άμεσης εφαρμογής, ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας και η εθνοσωτήριος "διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης" μας αφήνει χρόνους για να αντικατασταθεί συνοπτικώ τω τρόπω με το "θα πληρώσουμε κανονικά τα χρέη μας σε Ευρώπη και ΔΝΤ".

Βεβαίως, είναι κατανοητή η επικοινωνιακή ανάγκη της κυβέρνησης να πουλήσει το ίδιο προϊόν σε διαφορετικό περιτύλιγμα. Αλίμονο εάν δεν έκανε ούτε αυτό! Μια πολιτική μυθολογία που εκτόξευσε ένα περιθωριακό κόμμα του 4% στο 36% και το οδήγησε μέχρι την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας έχει ανάγκη να συντηρηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο για ευνόητους λόγους.

Αντίστοιχη ανάγκη υπάρχει αναμφίβολα και στη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν πως η κυβέρνηση που ψήφισαν πέτυχε τάχα κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους ή ότι αποκατέστησε την εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια του ελληνικού λαού.

Ουδείς μπορεί να συνειδητοποιήσει ή και να ομολογήσει την συντριβή των ψευδαισθήσεών του μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και δεν έχετε παρά να σκεφτείτε ότι τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ, έχοντας ήδη βάλει έξι μήνες πριν τη χώρα στο πρώτο μνημόνιο. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή.

Επειδή όμως η χώρα στο κολασμένο τετράμηνο που ξεκινά θα βρεθεί (και πάλι) ενώπιον υπαρξιακών διλημμάτων, η ωμότητα των οποίων δεν θα είναι δυνατό να μακιγιαριστεί με καμιά επικοινωνιακή δεξιοτεχνία καλό θα ήταν η κυβέρνηση, αλλά και όλοι εμείς ευρύτερα ως κοινωνικό σώμα να πάψουμε να παίζουμε τις κουμπάρες και να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε.

Αντιμνημόνιο δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό που ονομάστηκε έτσι και πουλήθηκε στην πολιτική αγορά ως το ελκυστικό πολιτικό εμπόρευμα με τη ρεκλάμα "ναι στο ευρώ, όχι στο μνημόνιο" ήταν η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ουδεμία δυνατότητα παραμονής στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση υπήρχε χωρίς συμφωνία με τους θεσμικούς εταίρους που θα παρείχε φτηνό δανεισμό στη χώρα με αντάλλαγμα τη δημοσιονομική εξυγίανση και διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία.

Ο μόνος ρεαλιστικός εναλλακτικός δρόμος απέναντι στο μνημόνιο ήταν η σύγκρουση με τους δανειστές, η έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η εθνική απομόνωση. Πρόκειται για τον δρόμο που πρότειναν με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΧΕΔΙΟ Β του Αλαβάνου και μια σειρά άλλες δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς που προς τιμήν τους και σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέκυψαν στο λαϊκισμό της ολόκληρης πίτας και του χορτάτου σκύλου.

Τώρα δεν βρισκόμαστε απλώς στο σημείο μηδέν, αλλά πίσω από αυτό, έχοντας να καλύψουμε ένα εξαπλάσιο δημοσιονομικό κενό σε σχέση με 2 μήνες πριν, απότοκο της ανούσιας προεκλογικής περιπέτειας στην οποία εισήλθε για καθαρά μικροκομματικούς λόγους η χώρα, της κατάρρευσης των εσόδων και της μαζικής εκροής κεφαλαίων ύψους 20 δις ευρώ από το ήδη ταλαιπωρημένο τραπεζικό σύστημα μόλις τον τελευταίο μήνα.

Η αξιοπιστία της χώρας ξαναβρίσκεται στο ναδίρ, το τρίτο μνημόνιο ήδη έχει αρχίσει να μαγειρεύεται και το φάσμα της ύφεσης από την οποία με τόσο κόπο κατορθώσαμε να ξεφύγουμε το 2014 επανέρχεται απειλητικό. Μέσα σε όλη αυτή την όζουσα ατμόσφαιρα κυβέρνηση και πολίτες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να βάλουν στη μπάντα τα εθνεγερτήρια σαλπίσματα και τις ασκήσεις υπερηφάνειας.

Η κυβέρνηση έκανε κωλοτούμπα και καλώς έπραξε. Οφείλει τώρα να φροντίσει για την διατήρηση της εσωκομματικής της συνοχής μιας και οι εσωτερικές αντιδράσεις ήδη έχουν αρχίσει και πληθαίνουν, καθώς και να προσηλωθεί με σοβαρότητα στους στόχους της χωρίς επικοινωνιακές πιρουέτες και μάταιες καλλιέργειες ψευδαισθήσεων που δεν δυσκολεύουν μόνο τη χώρα, αλλά και την ίδια, ναρκοθετώντας το έτσι κι αλλιώς δύσβατο τοπίο που έχει να διανύσει.

Τα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων εγκαταλείποντας κάθε σκέψη ή και πειρασμό για εύκολη αντιπολίτευση παλαιού τύπου.

Οφείλουν να ασκήσουν εποικοδομητική αντιπολίτευση, συναινετική ως προς τη στρατηγική πορεία της χώρας, μαχητική και αιχμηρή ως προς την μετουσίωσή της σε πράξη. Πάνω σε αυτό το σκάφος είμαστε όλοι μαζί. Ή θα κατορθώσουμε επιτέλους να πιάσουμε λιμάνι ή θα βυθιστούμε αύτανδροι.

*Κωστούλας Παναγιώτης
Δικηγόρος, Υποψήφιος Βουλευτής Καστοριάς με το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη
http://marketnews.gr