Toυ Β. Π. Καραγιάννη
Η
πόλη, η Πολιτεία (και η μοναξιά της) βρίσκονται σε κρίση αγαλματίτιδος.
Κτίρια παραδοσικά, ανάγλυπτες παραστάσεις της τοπικής και της ευρύτερης
ιστορίας του πολιτισμού και της μνήμης γενικότερα, δέχονται τις ρυπαρές
επιθέσεις των συνανθρώπων μας. Τηρουμένων των αναλογίων διατελούμε σε
συνθήκες ήπιου τζιχαντισμού. Εκείνοι σπάζουν τα αγάλματα και τους ναούς
εμείς απλώς τα «βάφουμε» με την τύφλα μας. Είναι, δε λέω μεγάλη η
διαφορά, αλλά αυτό δεν κάνει και τη διαφορά.
Εμείς στην πόλη δεν έχουμε Καπνικαρέα, Άγνωστο Στρατιώτη ή
Πολυτεχνείο δια ρύπανσιν με την παρουσία της αστυνομίας, όμως στη μέση
της πόλεως δεσπόζει καμπαναριό του 1856. Παρά πόδας του συχνά
"συνεδριάζουν" τα αναρχοανώριμα όντα, και φυσικά εκεί είναι η κεντρική
έκδοση της εφημερίδας τοίχου τους. Μέχρι το πρώτο διάζωμα φυσικά. Το
δεύτερο τους έρχεται κάπως ψηλό. Επειδή δεν έχουμε Κ. Παλαμά για να τον
βρομίσουν περιλαβαίνουν την προτομή του Κ. Τσιτσελίκη, λογίου του
μεσοπολέμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου