Το λάθος του Γ. Βαρουφάκη

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Η Ευρωζώνη είναι ένα... επιτραπέζιο παιχνίδι που παίζεται από 19 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.

Η συμφωνία στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου επιφανειακά έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας «περήφανης» νίκης της Αθήνας, την οποία η κυβέρνηση φρόντισε να παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία.

Άλλωστε δεν προβλέπει τη λήψη άμεσων μέτρων, που ήθελε να αποφύγει πάση θυσία η κυβέρνηση, δίνει τετράμηνη παράταση - ανάσα για διαπραγματεύσεις και τέλος ικανοποιείται η πλειονότητα των Ελλήνων που τάσσεται υπέρ του ευρώ, αφού μέσω αυτής αποφεύγεται μια ρήξη που θα γύριζε τη χώρα πίσω στη νεολιθική εποχή, όπως παραδέχεται ο πολυπράγμων υπουργός Οικονομικών.

Όλα καλά λοιπόν επιφανειακα. Μόνο που τα γεγονότα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα ήθελε ο? «σκακιστής» Β. Σόιμπλε.

Ολοι γνώριζαν σε εκείνο το Eurogroup ότι το παιχνίδι έχει και δεύτερο ημίχρονο και σε αυτό η ελληνική ομάδα δυστυχώς προσέρχεται με όλα τα χαρτιά ανοιχτά και χωρίς καμία ρεζέρβα στη διάθεσή της. Εξάντλησε όλα τα όπλα στο α΄ ημίχρονο.

Ο λαλίστατος Γ. Βαρουφάκης «έκαψε» μόνος του το μοναδικό όπλο που είχε στα προηγούμενα τρία Eurogroup. Ηταν αυτό της απειλής για ρήξη και «γαία πυρί μειχθήτω», εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό.

Ο καθηγητής της θεωρίας των παγνίων φρόντισε στις αλλεπάλληλες συνεντεύξεις να διαβεβαιώσει ότι πήγαμε απειλώντας ακόμη και με ρήξη γιατί αλλιώς λέει (και σωστά) δεν νοείται διαπραγμάτευση.

Ετσι η θεωρία των παιγνίων κατέρρευσε από τον θεωρητικό και εμπνευστή της.

Οι Ευρωπαίοι που δεν είναι παλαβοί Βαλκάνιοι, αλλά ορθολογιστές και με προτεσταντική λογική, τώρα ξέρουν.

Πήραν μία τετράμηνη προθεσμία που χαιρετίστηκε στην Αθήνα ως η μεγάλη επιτυχία, αλλά και ήταν η «κρυφή» επιθυμία του Σόιμπλε για να έχει χρόνο να συνετίσει τους Ελληνες «αντάρτες».

Ο χρόνος είναι αρκετός για να καμφθεί η αντίσταση μίας χώρας καθημαγμένης, όταν μάλιστα αυτή φρόντισε στη συμφωνία να διαπράξει το λάθος και να δηλώσει ότι δεν θέλει ούτε τις δόσεις των 7,2 δισ. από το ΔΝΤ και τους εταίρους.

Και επειδή όλοι οι στρατηγοί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα γνωρίζουν ότι τον πόλεμο τον κερδίζει η Επιμελητεία του Στρατού, ο Ιούνιος ή και χειρότερα ο Αύγουστος -για όσους σχεδιάζουν να παρατείνουν τις διαπραγματεύσεις- είναι πολύ μακριά για να αντέξει το μέτωπο. Είναι μια πορεία του «στρατού» σε... άνυδρη γη.

Η ευκαιρία να κλείσει μία συμφωνία με μία γραμμή πίστωσης και την άμεση καταβολή των δόσεων, χάθηκε στις προεκλογικές δεσμεύσεις, στις φαντασιώσεις για σχίσιμο του Μνημονίου και την κατάργησή του με ένα και μόνο νόμο.

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου είναι επιτυχής μόνο για το γεγονός ότι απετράπησαν τα χειρότερα και η χώρα απέφυγε να πέσει στα βράχια.

Ο χρόνος τώρα «δουλεύει» για τον Σόιμπλε που περιμένει την εξαντλημένη Αθήνα τον Ιούνιο. Εκεί θα αποδειχθεί ότι στο σκάκι κερδίζει εκείνος που υπολογίζει και μαντεύει τουλάχιστον τις τρεις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου του και εμείς δεν είχαμε παρά μόνο μία?

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών το αποδεικνύουν. Οι πιέσεις από ημέρα σε ημέρα γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές.

imerisia.gr