Θεωρούμε ότι ξέρουμε καλά την Τουρκία. Τη χώρα των “προαιώνιων εχθρών”, την οποία μάθαμε μέσα από τα σχολικά βιβλία, μα κυρίως μας κέρδισε μέσα από τα επιτυχημένα τηλεοπτικά της σήριαλ.
Eχουμε μια διχασμένη εικόνα για τους γείτονες, κάτι που αποκαλύπτεται όταν επισκεπτόμαστε την Κωνσταντινούπολη με τα ταξιδιωτικά γκρουπ και κάπου στο ενδιάμεσο της διαδρομής Τοπ Καπί, Οικουμενικό Πατριαρχείο και Μπαλουκλί (με γεύση από Λωξάντρα) αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή στην πόλη δεν μοιάζει ούτε με χαρέμι του Σουλεϊμάν, αλλά ούτε και με τη γκλαμουριά αλά Χίλιες και Μια Νύχτες.
Eτσι όταν έρχεται η ώρα μέσα και αναλυτές να κωδικοποιήσουν μια κατάσταση, σαν αυτή που εξελίσσεται στην πλατεία Ταξίμ, αυτό που κάνουν είναι να δημιουργούν ένα βολικό κάδρο που να μπορεί να γίνει αντιληπτό στην πλειονότητα. Εν προκειμένω το πλαίσιο είναι αυτό τη σύνδεσης των διαδηλώσεων του πάρκου Γκεζί με τον πρόσφατο περιορισμό στην πώληση αλκοόλ που αποφάσισε το κόμμα του Ερντογάν.
Oσο γοητευτικό, όμως, κι αν είναι κάτι τέτοιο, αυτό που γίνεται στην Κωνσταντινούπολη αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σύνθετο και εμπλέκει θέματα, όπως η διαχείριση του αστικού χώρου, οι διαφορές στα επίπεδα κουλτούρας μεταξύ κοσμικών και ισλαμιστών και πολλά άλλα άγνωστα σε όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τα θέματα της Τουρκίας. Το κίνημα του πάρκου έχει μηνύματα για πολλούς αποδέκτες, αλλά απαιτείται προσοχή στην αποκωδικοποίησή τους προς αποφυγή λάθος συμπερασμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου