Το τέλος της υστερίας

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Μετά τις φθίνουσες επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις, ήλθε ένα απογοητευτικό Σύνταγμα. Μετά το μετρό, τη ΓΣΕΕ, τους εκπαιδευτικούς και την ΕΡΤ, ακολούθησε ο κόλαφος στην ΕΣΗΕΑ.

Ολα δείχνουν ότι η απόπειρα μιας ομάδας ακροαριστερών ακτιβιστών να κυριαρχήσει στη χώρα άρχισε να ξεφτίζει. Το ασανσέρ σίγουρα δεν ανεβαίνει πια, θα δούμε μήπως ξεκίνησε κι η κάθοδος.

Πολλές ερμηνείες έχουν διατυπωθεί τόσο για την παλίρροια όσο και για την άμπωτη.

Η κρατούσα άποψη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίθηκε πλήρως στον θύμο μιας παραζαλισμένης και οργισμένης κοινωνίας. Αλλά δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας κοινωνίας περισσότερο σταθερής και κατευνασμένης.

Με άλλα λόγια, οι παράγοντες που τον έσπρωξαν ψηλά αποδυναμώθηκαν. Και δεν βρέθηκαν ως τώρα άλλοι να ανανεώσουν τη δυναμική.

Λογικό. Αυτού του τύπου η υστερική Αριστερά μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε συνθήκες υστερίας. Αλλά η υστερία ως πολιτική μέθοδος σπανίως αποδίδει σε κατάσταση ομαλότητας, το αντίθετο.

Μάρτυράς μου, η διαρκής διάψευση από τα ίδια τα πράγματα κάποιας επερχόμενης καταστροφής, κάποιων αναπόφευκτων εκλογών, κάποιας ακροδεξιάς απειλής ή του χιλιοστού πραξικοπήματος κατά της δημοκρατίας.

Μάρτυράς μου η σταδιακή μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα από ελπίδα σε ενόχληση - σε μια κοινωνία που διψάει πλέον λιγότερο για αριστερή φασαρία και περισσότερο για ηρεμία και ανάκαμψη.

Αν δεν με απατά η ακοή μου, ούτε καν η ιέρεια Ζωή ακούγεται πολύ τελευταία!..

Σε αυτήν την κρατούσα άποψη, επιτρέψτε να προσθέσω και μία δεύτερη ερμηνεία.

Το ασανσέρ σταμάτησε όταν ο ελληνικός λαός άρχισε να συνειδητοποιεί ενδόμυχα δύο πολύ απλά πράγματα.

Πρώτον, ότι ο πολιτικός και ιδεολογικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύμβατος όχι με το μνημόνιο ή τον «νεοφιλελευθερισμό», αλλά με ολόκληρο το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεύτερον, ότι οι πολιτικές συμπεριφορές και πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνήθως ασύμβατες με τη λειτουργία μιας έννομης, αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Με άλλα λόγια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενσαρκώνει μια βελτιωμένη ή ανανεωμένη εκδοχή του ευρωπαϊκού δημοκρατικού συστήματος στο οποίο είναι προσηλωμένη η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Αλλά κάτι ανάμεσα σε προσπάθεια ανατροπής του και σε άλμα στο κενό.

Κι όπως είναι λογικό μεταξύ μιας συντεταγμένης κοινωνίας (με όλες τις ατέλειές της…) κι ενός άλματος στο κενό, πολύ λίγοι θα επιλέξουν το κενό!