Είναι ίσως χιλιοειπωμένο και μπορεί να έχει γίνει και τετριμμένο, αλλά νομίζω πως όσο και να ξαναειπωθεί, είναι λίγο για να καταγράψει την κρισιμότητα των ωρών και των στιγμών που ζούμε. Η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι, χωρίς αμφιβολία, αυτή με την πιο καθοριστική σημασία για το μέλλον του τόπου εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα από το 1974 και ύστερα. Είναι από τις στιγμές εκείνες στην πορεία ενός λαού που καθορίζουν την πορεία του και την τύχη του και τη ζωή πολλών γενεών…
Και όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ζώντες και συμμετέχοντες στα γεγονότα και τις ιστορικές στιγμές, δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν σε πραγματικό χρόνο ούτε τη σημασία τους, ούτε το μέγεθος του ρόλου που διαδραματίζουν οι ίδιοι με τις επιλογές τους, ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι ή πρωταγωνιστές.
Οι επιλογές που έχουμε αύριο μπροστά μας είναι πολλές, αλλά οι δρόμοι είναι μόνο δύο:
Η παραμονή σε μια ευρωπαϊκή πορεία, όπου η τύχη μας θα εξακολουθεί να συνδέεται, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, με την τύχη και τις προοπτικές των άλλων λαών της Ευρώπης, ή, η έξοδος του «σαπιοκάραβου» με σκισμένα πανιά και χωρίς πυξίδα, σε ανοιχτές τρικυμιώδεις θάλασσες και αχαρτογράφητα νερά.
Και ενώ οι κατευθύνσεις και οι αντιλήψεις για την πορεία του τόπου είναι δύο, η κυρίαρχη πολιτική σύγκρουση διεξάγεται ανάμεσα σε δύο ακραίες εκδοχές, αντικειμενικά και ανεξαρτήτως των δηλωμένων προθέσεων της μίας μόνο εκδοχής, που οδηγεί, δυστυχώς και μόνο εξαιτίας της ακρότητας των εμπλεκομένων, με βεβαιότητα στο δρόμο της εξόδου και της εθνικής μας μοναξιάς.
Η εξαλλοσύνη και ο τυχοδιωκτισμός μιας υποτιθέμενης αριστερής εφόδου προς την εξουσία, τροφοδοτεί τη συσπείρωση μιας μαύρης δεξιάς, που πυροδοτεί στη συνέχεια μια πολιτική σύγκρουση με ακραία «εμφυλιοπολεμικά» χαρακτηριστικά.
Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτές ακραίες πολιτικές συμπεριφορές, έχουν σε μεγάλο βαθμό κοινή κοινωνική βάση και χαρακτηρίζονται από κοινές «αναλύσεις» της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, απλώς στο τέλος σχηματοποιούνται σε διαφορετικές πολιτικές εκφάνσεις, που αποτελούν εντέλει δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η κοινωνική τους βάση δεν είναι άλλη από αυτή των πολυπληθών μικροαστικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που τώρα συμπιέζονται οικονομικά και πολλά από αυτά καταστρέφονται. Είναι όλα αυτά τα στρώματα που εκφράζονταν μεταπολιτευτικά πολιτικά κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και που τώρα, στις τελευταίες εκλογές, αναζήτησαν νέες πολιτικές εκπροσωπήσεις. Η «αγωνιώδης» και σπασμωδική αυτή αναζήτηση, που εμπεριέχει και αρκετά στοιχεία ψυχολογικής αστάθειας και μεταβολής, αρνείται ουσιαστικά κάθε προσωπική ή επαγγελματική ευθύνη!
Δεν μπορεί να δεχθεί ότι τα τελευταία χρόνια ολόκληρος ο κόσμος έχει αλλάξει. Οι αγορές είναι εντελώς διαφορετικές και ο ανταγωνισμός από την είσοδο σε αυτές νέων, αναδυόμενων και ραγδαία αναπτυσσόμενων οικονομικά χωρών, έχει φέρει τα πάνω κάτω σε ένα σωρό «προστατευμένα» σε μεγάλο βαθμό επαγγέλματα και υπηρεσίες σε όλον τον κόσμο και την Ευρώπη - και κυρίως, σε χώρες σαν τη δική μας, χαμηλής ανταγωνιστικότητας, που δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις προσαρμογής.
Θεωρούν υπεύθυνους τους Έλληνες πολιτικούς (δικαίως σε ένα μεγάλο βαθμό), αλλά και τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς, τους Εβραίους, τους μασόνους, την κακή μας τη μοίρα που ως Έλληνες όλοι μάς κατατρέχουν… Όλους, εκτός από τον εαυτό τους!
Σα να μην ήταν όλα αυτά τα στρώματα τα κυρίως οικονομικά ωφελημένα τις τελευταίες δεκαετίες, σα να μη μετείχαν οι ίδιοι ή να μη στήριζαν με αντιπαροχές το «φαύλο» πολιτικό σύστημα, σα να μην υπήρξαν οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής και αρκετοί από αυτούς και παρανόμως συναλλασσόμενοι ή διευκολύνοντες το σύστημα της ρεμούλας, της αρπαχτής και της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα! Αλλά αυτά, τώρα πια, θα τα καταγράψει η ιστορία.
Σημασία έχει πως υπάρχουν πλέον σαφώς δύο πολιτικοί αρχηγοί που συγκρούονται «στα μαρμαρένια αλώνια» του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Που προσπαθούν -και φαίνεται να τα καταφέρνουν- να εκφράσουν όλα αυτά τα στρώματα και να οικειοποιηθούν πολιτικά όλη τους την αγανάκτηση και την οργή, μαζί βεβαίως με τη δίκαιη οργή και απογοήτευση των μόνιμων υποζυγίων των μέτρων οικονομικής καταστολής, των μισθωτών κυρίως του ιδιωτικού τομέα, των συνταξιούχων και των ανέργων.
Δύο πρωταγωνιστές, Σαμαράς και Τσίπρας, και ένας προς το παρόν κομπάρσος, αλλά αναδυόμενος επικίνδυνα, που λειτουργεί ως σκούπα από πίσω τους, ο φασίστας Μιχαλολιάκος.
Αν αύριο με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός επιλέξει έναν εκ των δύο αυτών πρωταγωνιστών και ενισχύσει τον κομπάρσο, τότε η πορεία θα είναι σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένη σε ένα μονόδρομο χωρίς επιστροφή, προς το χάος και την καταστροφή.
Αν αντιθέτως ενισχύσει τις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές φιλοευρωπαικές πολιτικές δυνάμεις, σχηματισμών όπως αυτών που ηγούνται ο Β. Βενιζέλος και ο Φ. Κουβέλης, τότε η ελπίδα μπορεί να παραμείνει ζωντανή!
Ανεξάρτητα όμως και από το εκλογικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι η συνάντηση και συμπόρευση αυτών των δυνάμεων μετά τις εκλογές, είναι απαραίτητη. Για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της δημοκρατικής σοσιαλιστικής παράταξης, της δημοκρατικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Γιατί, όπως πιστεύω, είναι οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να κρατήσουν την Ελλάδα εντός Ευρώπης, να εγγυηθούν μιαν ομαλή πορεία αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας και επανεκκίνησης της οικονομίας, με κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Ο Βασίλης Δεληγκάρης - Σύμβουλος Επικοινωνίας.
Και όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ζώντες και συμμετέχοντες στα γεγονότα και τις ιστορικές στιγμές, δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν σε πραγματικό χρόνο ούτε τη σημασία τους, ούτε το μέγεθος του ρόλου που διαδραματίζουν οι ίδιοι με τις επιλογές τους, ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι ή πρωταγωνιστές.
Οι επιλογές που έχουμε αύριο μπροστά μας είναι πολλές, αλλά οι δρόμοι είναι μόνο δύο:
Η παραμονή σε μια ευρωπαϊκή πορεία, όπου η τύχη μας θα εξακολουθεί να συνδέεται, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, με την τύχη και τις προοπτικές των άλλων λαών της Ευρώπης, ή, η έξοδος του «σαπιοκάραβου» με σκισμένα πανιά και χωρίς πυξίδα, σε ανοιχτές τρικυμιώδεις θάλασσες και αχαρτογράφητα νερά.
Και ενώ οι κατευθύνσεις και οι αντιλήψεις για την πορεία του τόπου είναι δύο, η κυρίαρχη πολιτική σύγκρουση διεξάγεται ανάμεσα σε δύο ακραίες εκδοχές, αντικειμενικά και ανεξαρτήτως των δηλωμένων προθέσεων της μίας μόνο εκδοχής, που οδηγεί, δυστυχώς και μόνο εξαιτίας της ακρότητας των εμπλεκομένων, με βεβαιότητα στο δρόμο της εξόδου και της εθνικής μας μοναξιάς.
Η εξαλλοσύνη και ο τυχοδιωκτισμός μιας υποτιθέμενης αριστερής εφόδου προς την εξουσία, τροφοδοτεί τη συσπείρωση μιας μαύρης δεξιάς, που πυροδοτεί στη συνέχεια μια πολιτική σύγκρουση με ακραία «εμφυλιοπολεμικά» χαρακτηριστικά.
Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτές ακραίες πολιτικές συμπεριφορές, έχουν σε μεγάλο βαθμό κοινή κοινωνική βάση και χαρακτηρίζονται από κοινές «αναλύσεις» της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, απλώς στο τέλος σχηματοποιούνται σε διαφορετικές πολιτικές εκφάνσεις, που αποτελούν εντέλει δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η κοινωνική τους βάση δεν είναι άλλη από αυτή των πολυπληθών μικροαστικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, που τώρα συμπιέζονται οικονομικά και πολλά από αυτά καταστρέφονται. Είναι όλα αυτά τα στρώματα που εκφράζονταν μεταπολιτευτικά πολιτικά κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και που τώρα, στις τελευταίες εκλογές, αναζήτησαν νέες πολιτικές εκπροσωπήσεις. Η «αγωνιώδης» και σπασμωδική αυτή αναζήτηση, που εμπεριέχει και αρκετά στοιχεία ψυχολογικής αστάθειας και μεταβολής, αρνείται ουσιαστικά κάθε προσωπική ή επαγγελματική ευθύνη!
Δεν μπορεί να δεχθεί ότι τα τελευταία χρόνια ολόκληρος ο κόσμος έχει αλλάξει. Οι αγορές είναι εντελώς διαφορετικές και ο ανταγωνισμός από την είσοδο σε αυτές νέων, αναδυόμενων και ραγδαία αναπτυσσόμενων οικονομικά χωρών, έχει φέρει τα πάνω κάτω σε ένα σωρό «προστατευμένα» σε μεγάλο βαθμό επαγγέλματα και υπηρεσίες σε όλον τον κόσμο και την Ευρώπη - και κυρίως, σε χώρες σαν τη δική μας, χαμηλής ανταγωνιστικότητας, που δεν έχει προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις προσαρμογής.
Θεωρούν υπεύθυνους τους Έλληνες πολιτικούς (δικαίως σε ένα μεγάλο βαθμό), αλλά και τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς, τους Εβραίους, τους μασόνους, την κακή μας τη μοίρα που ως Έλληνες όλοι μάς κατατρέχουν… Όλους, εκτός από τον εαυτό τους!
Σα να μην ήταν όλα αυτά τα στρώματα τα κυρίως οικονομικά ωφελημένα τις τελευταίες δεκαετίες, σα να μη μετείχαν οι ίδιοι ή να μη στήριζαν με αντιπαροχές το «φαύλο» πολιτικό σύστημα, σα να μην υπήρξαν οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής και αρκετοί από αυτούς και παρανόμως συναλλασσόμενοι ή διευκολύνοντες το σύστημα της ρεμούλας, της αρπαχτής και της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα! Αλλά αυτά, τώρα πια, θα τα καταγράψει η ιστορία.
Σημασία έχει πως υπάρχουν πλέον σαφώς δύο πολιτικοί αρχηγοί που συγκρούονται «στα μαρμαρένια αλώνια» του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Που προσπαθούν -και φαίνεται να τα καταφέρνουν- να εκφράσουν όλα αυτά τα στρώματα και να οικειοποιηθούν πολιτικά όλη τους την αγανάκτηση και την οργή, μαζί βεβαίως με τη δίκαιη οργή και απογοήτευση των μόνιμων υποζυγίων των μέτρων οικονομικής καταστολής, των μισθωτών κυρίως του ιδιωτικού τομέα, των συνταξιούχων και των ανέργων.
Δύο πρωταγωνιστές, Σαμαράς και Τσίπρας, και ένας προς το παρόν κομπάρσος, αλλά αναδυόμενος επικίνδυνα, που λειτουργεί ως σκούπα από πίσω τους, ο φασίστας Μιχαλολιάκος.
Αν αύριο με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός επιλέξει έναν εκ των δύο αυτών πρωταγωνιστών και ενισχύσει τον κομπάρσο, τότε η πορεία θα είναι σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένη σε ένα μονόδρομο χωρίς επιστροφή, προς το χάος και την καταστροφή.
Αν αντιθέτως ενισχύσει τις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές φιλοευρωπαικές πολιτικές δυνάμεις, σχηματισμών όπως αυτών που ηγούνται ο Β. Βενιζέλος και ο Φ. Κουβέλης, τότε η ελπίδα μπορεί να παραμείνει ζωντανή!
Ανεξάρτητα όμως και από το εκλογικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι η συνάντηση και συμπόρευση αυτών των δυνάμεων μετά τις εκλογές, είναι απαραίτητη. Για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της δημοκρατικής σοσιαλιστικής παράταξης, της δημοκρατικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Γιατί, όπως πιστεύω, είναι οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να κρατήσουν την Ελλάδα εντός Ευρώπης, να εγγυηθούν μιαν ομαλή πορεία αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας και επανεκκίνησης της οικονομίας, με κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Ο Βασίλης Δεληγκάρης - Σύμβουλος Επικοινωνίας.
http://metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου