Η ώρα της επιλογής…

Τόσο καιρό μάθαμε στο εύκολο, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να βαδίσουμε το σωστό δρόμο, τον ανήφορο.

Η επιλογή στη ζωή είναι όπως τα μονοπάτια της Αρετής και της Κακίας. Ο Ηρακλής καθισμένος σε κάποιο σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια, η Κακία, του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, στρωμένο με ροδοπέταλα. Η διαδρομή σ’ αυτό το μονοπάτι είναι γεμάτη από ευκολίες και απολαύσεις χωρίς μέτρο. Το «εμείς» φεύγει και μένει μόνο το «εγώ». Το πάτημα επί πτωμάτων και οι λυκοφιλίες αναγκαίες προϋποθέσεις προς αποφυγή αποτυχίας. Το τέλος όμως είναι αμφίβολο, αφού πραγματικός στόχος δεν υπάρχει.

Η άλλη κοπέλα, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο. Εκεί το βάδισμα είναι δύσκολο και ο δρόμος ανηφορικός. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βρίσκεις, όμως, πραγματικούς φίλους-συνοδοιπόρους, κι ας είναι και λίγοι. Εκεί το «εγώ» δεν φεύγει, αλλά υπάρχει ως ελεύθερο κομμάτι στο «εμείς». Ούτε οι χαρές απουσιάζουν, ούτε τα γλέντια. Η διασκέδαση είναι ωστόσο μέρος του να ξαποστάσεις και όχι του να ξεσπάσεις.

Τον δεύτερο δρόμο τον βαδίζουν λιοντάρια, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ούτε καν τους παίρνει το μάτι του καθημερινού ανθρώπου. Όταν έρχεται η ώρα γίνονται γνωστοί από τα γεγονότα.

Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους ανιδιοτελείς ορειβάτες της, που πάντα, όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι, την «ξελάσπωναν» και μάλιστα χωρίς να ζητούν τίποτα ως αντάλλαγμα. Τους έφτανε η χαρά των συνανθρώπων τους. Αυτή τους η στάση γέννησε τη λέξη «φιλότιμο», που δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα και υπάρχει ακόμα εντός και εκτός κράτους. Αρκεί η μαγιά, όπως ονόμαζε ο μεγάλος Μακρυγιάννης την ποιότητα του Ελληνισμού, να ξαναφουσκώσει για να επικαλύψει το όλον.

Στο ποτάμι δεν πνίγεσαι όταν κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα και από το σπήλαιο του Σωκράτη βγαίνεις μόνο σκαρφαλώνοντας. Βαδίζοντας στον ανήφορο.

«Ο Μανολιός άπλωσε το χέρι, άγγιξε το γόνατό του παπά Φώτη, που χε βυθιστεί σε συλλογισμούς και δε μιλούσε:
– Πως πρέπει να ν’ αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου, ρώτησε.
– Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.
– Και πώς πρέπει ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους;
– Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.
– Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος;
– Ο ανήφορος.» 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται)

Pygmi.gr