Σιών

Του Γιώργου Λακόπουλου

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, το καλύτερο που έχει να κάνει η χώρα την επομένη των εκλογών είναι να αρχίσει κλεφτοπόλεμο με τους Ευρωπαίους. Από την άλλη, το κόμμα του Καμμένου ονειρεύεται κρεμάλες για «προδότες και δωσίλογους». Πιο πέρα το τάγμα Μιχαλολιάκου υπόσχεται ότι στη Βουλή θα πλακώνει στο ξύλο τους υπόλοιπους. Δεν είναι υπερβολές - προκύπτουν από δηλώσεις των ιδίων. Αλλά δεν τρελάθηκαν και άρχισαν να λένε ό,τι τους κατεβαίνει. Πήραν αυτό το δικαίωμα από τον ελληνικό λαό. Ανευ παρεξηγήσεως, αυτή τη Βουλή διαμόρφωσε στις 6 Μαΐου το εκλογικό σώμα.
Από αυτή την άποψη, ευτυχώς που δεν σχηματίσθηκε κυβέρνηση - με τέτοια Βουλή δεν θα είχε πιθανότητες επιβίωσης. Οι εκλογές της Κυριακής είναι ευκαιρία, γιατί δίνουν στον καθένα τη δυνατότητα να επανακαθορίσει τη στάση του και να επαληθεύσει την ψήφο του. Γι' αυτούς που ψήφισαν, αλλά και γι' αυτούς που απείχαν, τα ερωτήματα είναι πολύ συγκεκριμένα.

Αυτή τη Βουλή θέλουν; Τους ικανοποιεί το φαινόμενο του βουλευτή-μπράβου; Πιστεύουν ότι είναι συμβατή με την εποχή η πατριδοκαπηλία; Θεωρούν λογικό να συμπεριφέρεται η Ελλάδα ως χώρα που δεν χωράει στους κοινοτικούς κανόνες; Το περίπου 30% που εμφανίζεται ευθέως ως αντιευρωπαϊκή ψήφος, συν το 17% που θέλγεται από την ιδέα μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, αντιπροσωπεύουν πραγματικά και παγιωμένα ρεύματα στην ελληνική κοινωνία; Αν ο ένας στους δύο Ελληνες εναντιώνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη, γιατί να τους θέλουν οι άλλοι λαοί στο ίδιο τραπέζι;

Αυτά είναι τα εκλογικά διακυβεύματα και ο καθένας πρέπει να έχει καθαρές τις απαντήσεις. Αυτό που κρίνεται δεν είναι ποια κυβέρνηση θα υπάρχει τη Δευτέρα. Πρωτίστως είναι ποια Βουλή θα αναδειχθεί την Κυριακή.

Οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν και θα πάνε στα σπίτια τους. Πίσω θα μείνουν 300 βουλευτές που θα παίρνουν τις αποφάσεις. Θέλουν οι πολίτες τους συγκεκριμένους 300, που προέκυψαν στις 6 Μαΐου; Θέλουν Βουλή με τον ίδιο συσχετισμό δυνάμεων; Δικαίωμά τους. Αρκεί να είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται για τραγική συλλογική παρεξήγηση, που θα οδηγήσει τη χώρα κάποια στιγμή στον Ψαλμό 136: «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν, εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών».