Πέντε προκλήσεις για τη διάσωση της χώρας

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ζητά «πιο αποφασιστική ώθηση των μεταρρυθμίσεων». Οι Ευρωπαίοι δανειστές δηλώνουν πως «θέλουν να βοηθήσουν», αλλά διερωτώνται αν εμείς θέλουμε όντως να σωθούμε, αποδεικνύοντάς το εμπράκτως.
Ενώ όσοι προωθούν μεταρρυθμίσεις εντός της κυβέρνησης, είναι όλο και πιο μόνοι. Οι αντίπαλοι των προσπαθειών διάσωσης είναι γνωστοί: Οι συντεχνίες του κρατικού τομέα, οι κρατικιστικές ιδεοληψίες, ο νόμος της αδράνειας, ο λαϊκισμός. Προκύπτει έτσι το ερώτημα: Οι δυνάμεις του τόπου «θέλουν» και μπορούν να κάνουν όσα είναι αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας;

Γνωρίζουμε πλέον ότι φθάσαμε στην άβυσσο μέσα από ένα συγκεκριμένο μοντέλο κράτους. Αυτό το μοντέλο δημιουργήθηκε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και συντηρήθηκε, χωρίς αντιστάσεις, από διάφορες κυβερνήσεις.
Τελικά ήμασταν τυχεροί που η Ε.Ε., για δικούς της λόγους, απέτρεψε τη χρεοκοπία της χώρας. Ευτύχημα ήταν επίσης ότι προέκυψε το 2009 μια αυτοδύναμη κυβέρνηση που διέθετε, αρχικά, την ευρεία ανοχή των πολιτών.
Κρίσιμο αποδείχθηκε ότι ο Γ. Παπανδρέου έγινε αξιόπιστος συνομιλητής των δανειστών μας. Και ότι πάρθηκαν κάποια σκληρά μέτρα περικοπής δημόσιων δαπανών. Όμως από εκεί και πέρα, ήρθαν στην επιφάνεια πέντε σοβαρότατες προκλήσεις που καθορίζουν την τύχη της χώρας.
Η πρώτη από αυτές, αφορά την έκταση και λειτουργία του βαρύτατα άρρωστου δημοσίου τομέα. Εδώ απαιτείται μετωπική ρήξη με πολυετείς παθογένειες για να μεταμορφωθεί σε ένα νοικοκυρεμένο αρωγό της κοινωνίας, ενώ τώρα είναι θηλιά στο λαιμό της. Η μάχη αυτή δεν κερδίζεται με μεταρρυθμίσεις «χλομές» και «κουρασμένες».
Η δεύτερη πρόκληση αφορά την «ομάδα» που θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις. Το ΠΑΣΟΚ, κατά τεκμήριο, θεωρείτο ότι είχε ικανότερα στελέχη από εκείνα της ΝΔ (όπου τώρα είναι πιο φτωχή παρά ποτέ). Όμως η «ομάδα» του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύεται, στη παρούσα μορφή της, ανεπαρκής λόγω ακατάλληλων επιλογών και χαλαρού μάνατζμεντ.
Σ’ αυτά προστίθενται η τρίτη πρόκληση, δηλαδή η εμμονή κάποιων σε ένα κρατισμό άλλων εποχών από κάποιους «εντός των τειχών» της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος. Γι’ αυτό οι τομές, ή συναντούν αντιστάσεις, ή νερώνονται, ή αναβάλλονται.
Η τέταρτη μεγάλη πρόκληση αφορά την πολιτική ως πράξη και όχι ως πρόθεση. Αυτό, το έχουμε βιώσει και στο παρελθόν. Όμως τότε δεν ήμασταν με το ένα πόδι στην άβυσσο. Αποτέλεσμα: Νομοθετούνται νερωμένες μεταρρυθμίσεις. Άχρηστοι οργανισμοί δεν κλείνουν. Τα κλειστά επαγγέλματα δεν ανοίγουν πραγματικά. Παράθυρα στις ΔΕΚΟ μπλοκάρουν τις αλλαγές.
Η πέμπτη πρόκληση αφορά το πολιτικο-κομματικό πλαίσιο, με την Ελλάδα να διαθέτει την πιο λαϊκιστική αντιπολίτευση σε σύγκριση με άλλες χώρες που κινδυνεύουν. Η Αριστερά (πλην Κουβέλη) έχει ιδεολογικοποιήσει την εμπρηστικότητα.
Η ηγεσία της ΝΔ θεωρεί «δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ», κάθε ένα που συναινεί στα αυτονόητα με την κυβέρνηση. Ενώ έφθασε στο σημείο να θωπεύει καταληψίες κτηρίων! Αρα από την αριστερο-δεξιά ας μην περιμένουμε τίποτα.
Αυτές οι πέντε προκλήσεις, αν δεν αντιμετωπισθούν αποτελούν σοβαρά εμπόδια στο δρόμο για τη σωτηρία της χώρας. Ακόμη και αν οι ελπίδες επενδύονταν μόνο στην κυβέρνηση, οι δικές της αδυναμίες δεν προσφέρουν εχέγγυα ότι θα αντιμετωπίσει τις τέσσερις προκλήσεις που αφορούν άμεσα την ίδια.
Γι’ αυτό οι ανησυχίες όλων των πολιτών δικαίως εντείνονται. Μάλιστα, αν η κυβέρνηση, με δεδομένες τις καλές προθέσεις της, ανησυχούσε περισσότερο, ίσως να μπορούσε να αποδειχθεί πιο αποτελεσματική στην προσπάθειά της για διάσωση της χώρας.
Γιάννης Λούλης
(το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ημερησία)