Ένα λαμόγιο θυμάται...

του Ζήση Πιτσιάβα από το kozanimedia.gr

Πως τα φέρνει έτσι η πουτάνα η ζωή. Σήμερα το πρωί μπαίνω στο αυτοκίνητο και δεν ξέρω γιατί, θυμάμαι ένα άρθρο μου σχεδόν ένα χρόνο πριν, στο kozan.gr  τότε, αφιερωμένο στον υπέροχο αγώνα της κοινωνίας του Βελβεντού. «Έτσι δίνονται οι αγώνες», ο τίτλος του και σε γενικές γραμμές επιχειρηματολογία για το πώς οι Βελβεντινοί είχαν καταφέρει να πείσουν καταρχήν την κυβέρνηση για ανεξαρτητοποίηση του Δήμου τους. Συγκροτημένος αγώνας, συνοχή της κοινωνίας, πληθώρα επιχειρημάτων κλπ. Την επόμενη μέρα το άρθρο κυκλοφορούσε σαν… προκήρυξη στο Βελβεντό και στο internet.
Ο Πιτσιάβας ήταν αυτός που τα έλεγε καλά, που έλεγε την αλήθεια, που έλεγε αντικειμενικά την άποψή του κλπ. Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε από τους περισσότερους σε σημείο που σκεφτόμουν αν πραγματικά ήμουν αντικειμενικός ή αν είχα παρασυρθεί από τη συμπάθεια που έτρεφα και τρέφω ακόμα για αυτόν τον υπέροχο τόπο.

Εκείνες τις ημέρες το αστείο της υπόθεσης ήταν πως είτε πήγαινα στα Σέρβια είτε στο Βελβεντό είχαμε το παράδοξο να λένε πως ήμουν πιο αντικειμενικός από τον Παναγιώτη(οι μεν τον έλεγαν υποστηρικτή των δε… μύλος δηλαδή).

Όταν οι Βελβεντινοί είχαν αρχίσει να χάνουν το παιχνίδι λόγω της απόφασης της κυβέρνησης δυστυχώς τους έφταιγαν όλοι. Ακόμα και εμείς οι πρώην «υποστηρικτές» τους. Γίναμε λαμόγια, ακολουθήσαμε τις εντολές των… αφεντικών μας, το βουλώσαμε…

Μόλις προχθές ένα σχόλιο στο kozanimedia.gr, που την «έπεφτε» κάπως στους βουλευτές για τη… διγλωσσία τους ή τη σιωπή τους στο θέμα του Βελβεντού αποθεώθηκε από επιφανή μέλος της κοινωνίας του Βελβεντού. «Ωραία τα έγραψες», μου είπε. Λίγες μέρες νωρίτερα έμαθα πως στην λαϊκή αγορά του Βελβεντού το kozanimedia.gr έγινε θέμα συζήτησης επειδή δεν είχαμε δημοσιεύσει το video από το Δημοτικό Συμβούλιο Σερβίων- Βελβεντού, όπου ο Δήμαρχος και ένας δημοτικός σύμβουλος δήλωναν την απογοήτευσή τους για τη στάση των βουλευτών στη συνάντηση με το Ραγκούση.

Δε ζητάω από κανέναν τίτλους ευγνωμοσύνης. Με τον «Καλλικράτη» και την υπόθεση Βελβεντό ασχολήθηκα όσο ίσως με κανένα άλλο θέμα τον τελευταίο χρόνο. Και θα συνεχίσω να το κάνω όσο αυτή η κοινωνία μάχεται για ένα αίτημά της. Με μπροστά τις ψύχραιμες φωνές, που είτε κάνουν λάθη είτε κάνουν το σωστό θα κρίνονται από εμάς(σωστά ή λάθος και εμείς κρινόμαστε).

Δεν αλλάζω άποψη για αυτόν τον αγώνα όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να με πείσουν για πράγματα που ποτέ δεν πίστεψα για το Βελβεντό. Και τώρα που ανοίγει ο καιρός για τα καλά εκεί θα είμαι πάλι. Όπως παλιά. Στο Μετόχι, στο Σκεπασμένο, στην Πλατεία, στη Γιορτή Ροδάκινου και στις ωραίες βραδιές του φίλου Γιάννη στο οινοποιείο. Γιατί απλά οι περισσότεροι είστε υπέροχοι και όχι τραμπούκοι, όπως επιθυμούν κάποιοι να σας κάνουν.

Υ.Γ.: Η μεγαλύτερη αρετή δεν είναι να έχεις ελευθερία αλλά να πολεμάς για ελευθερία…