του Γιώργου Χατζίδη από το pheme.gr
Στη Ζάκυνθο πρωτοπήγα το καλοκαίρι του 1990, όπου άνοιξα ένα μικρό
μαγαζάκι με χειροποίητα κοσμήματα στην πλατεία του Αγίου Διονυσίου,
δίπλα από τον ΟΤΕ και απέναντι από το καφέ Piccolo, του οποίου
ιδιοκτήτες ήταν οι ευτραφείς αδελφοί Χρήστος και Γιώργος.
Είναι ένα καταπράσινο νησί, που όμως δεν προστατεύεται -χρόνια τώρα-
από τους κατοίκους του, αφού κάθε χρόνο ξεσπούν πυρκαγιές.
του Θανάση Παπαδημητρίου από το pheme.gr
Οι επαΐοντες διατείνονται ότι "ο χρόνος γιατρεύει". Το ίδιο και οι
χαρόπληκτες θείτσες και γειτόνισσες. Εγώ πάλι -μη κατέχοντας καμία από
τις παραπάνω ιδιότητες- πιστεύω ότι ο χρόνος απλά κουκουλώνει, αφήνει τη
σκόνη του να σκεπάσει τις θύμησες, τις σκέψεις και τα αισθήματα, αλλά η
σκόνη πάντα σκόνη παραμένει, έρμαιο στις διαθέσεις του ανέμου.
Ένας τέτοιος άνεμος μας πήρε και μας σήκωσε αυτές τις μέρες ρε φίλε.
Ένας άνεμος πρόωρος αδυσώπητος και ανυπόφορος, που έσβησε την πνοή
σου, το φωτεινό σου διάστημα ανάμεσα στις σκοτεινές αβύσσους σου…
Αρνιόμουν να γράψω τόσες μέρες υπό την πλάνη της αποφυγής των
κοινοτοπιών και των συναισθηματικών υπερβολών, αλλά η έλλειψη της σκόνης
εμφάνισε φωτογραφικές στιγμές, σκηνές που με στοιχειώνουν και που
δυστυχώς δεν είναι και τόσο μακρινές: