Χτες βράδυ, μετά τις βαρύγδουπες
δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας, που κρατάει τη χώρα στα χέρια της, για
την 25η Μαρτίου, και καθώς ήμουν στο χωριό που γεννήθηκε ο Κολοκοτρώνης,
άκουσα τα κόκκαλά του να τρίζουν. Κι ας είναι θαμμένα στο Πρώτο.
Δεν ήταν τόσο οι δηλώσεις όσο οι
φυσιογνωμίες, οι άνθρωποι, από τα στόματα των οποίων έβγαιναν. Που τα
λόγια με τους ανθρώπους είχαν τόση σχέση όση το μαύρο με το άσπρο. Η
μέρα με τη νύχτα. Και που δικιολογούν εν πολλοίς την περιφρόνηση, με την
οποία κινείται και μιλάει ο από ανατολάς τραμπούκος της περιοχής. Αλλά,
και τη χλεύη και την υποτίμηση, με την οποία αντιμετωπίζεται η χώρα από
τους θήτες και δανειστές της. Και την αδιαφορία από όλους τους
υπόλοιπους.