Του Κώστα Γκαραβέλα
Το πέταγμα του Σταυραετού
ζηλεύω στον αέρα
στα σκέμια, στα κατάραχα
’κει που δε φτάνει η σφαίρα.
Μακριά απ’ ανηθικότητες,
από αχαριστίες,
υποκρισίες, ψέματα,
ανθρώπων αμαρτίες.
Ένα γερό φτερούγισμα
και να τος στα
ουράνια…
’κει που τελειώνει η λεβεντιά
κι αρχίζει η περηφάνια.
Ελεύθερος να χαίρεται
το ίσιο πέταγμα του,
ας είναι λιγοστή η τροφή
μα να’ ναι απόκτημα του.
Τα εύκολα και τα πολλά
τ’ αφήνει στα κοράκια,
χάρισμα να καλοπερνούν
κουρούνες και γεράκια.
Εκεί ψηλά θα ερωτευτεί,
εκεί θα ζευγαρώσει,
δε θέλει πια να κατεβεί
φοβάται μη λερώσει.
Κι αν από πόνο ή καημό
καμιά φορά δακρύσει
δε θέλει μάτι να τον δει,
κανένα ν’ αντικρίσει.
Τότε τραβάει ψηλότερα
ως τ’ ουρανού την άκρη,
γίνεται ο πόνος σύννεφο,
ψιλόβροχο το δάκρυ.
Χαμπέρια από τα χαμηλά
δε θέλει να μαθαίνει,
εκεί ψηλά πορεύτηκε
κι εκεί ψηλά πεθαίνει.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΑΡΑΒΕΛΑΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου