Βασίλης Ταχτσίδης: Τα λόγια τα χαμένα τα μεγάλα...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ που…,

...πρώτα μας φύσηξαν τη στάχτη μες τα μάτια,

κατάμαυρο το άσπρο κατάφεραν να δω,

...τον κόσμο μας, τον ψυχισμό, τον έσπασαν κομμάτια,

και έκαναν τον φίλο μου να βλέπω σαν εχθρό.

Το άσπρο, άσπρο αν δε μπορείς, το βήμα παραπέρα,

άσχημο το ξημέρωμα που θα ’χει η άλλη μέρα.

...ύστερα πήραν και μας σκέπασαν με χιόνι,

της νύχτας το ξημέρωμα δεν ήθελαν να δω,

μα έλα που κι αυτό δεν άντεξε και λειώνει,

και τώρα πες το δίκιο μου πώς να μπορώ να βρω.

Το άσπρο μαύρο κάνανε, μας τρώνε οι διαόλοι .

Το άσπρο άσπρο αν δεν μπορείς, αυτοί φταίνε και όλοι.

Υ.Γ. Πες με τρελό, μα ακόμα πιστεύω πως…..

 θά ’ρθουνε κάποια στιγμή τ’ αηδόνια!!!