Μαρία Κουτσιούκη
Βρέχει. Αυτή η όψη του καιρού με κάνει και σκέφτομαι
πολλά. Γι’ αυτό το λόγο έφτιαξα ένα τσάι και κάθισα στο μπαλκόνι. Κοιτούσα
επίμονα τη βροχή να πέφτει και να ποτίζει το χώμα. Σκεφτόμουν όλους αυτούς τους
ανθρώπους που ζούνε έξω, δίχως σπίτι, δίχως λεφτά, δίχως μια κούπα ζεστό τσάι.
Κάθε φορά που βρέχει, να απολαμβάνουν τη βροχή. Κι εγώ εδώ έξω στο μπαλκόνι
σκυθρωπή και μαζεμένη να φοβάμαι να αντικρίσω τη βροχή, να τη νιώσω πάνω μου.
Βλέπω την λάμψη των κεραυνών και σκέφτομαι ότι με εκπλήσσουν. Φωτίζουν τον
ουρανό και ύστερα χάνονται. Φοβάμαι όμως τον ήχο που ακολουθεί, εκείνο το
«μπαμ» που έρχεται μετά τη λάμψη. Άραγε οι άνθρωποι των δρόμων, φοβούνται αυτόν
τον ήχο; Ή μήπως έχουν συνηθίσει επειδή έρχονται συχνά σε επαφή μαζί του; Οι φόβοι τους δεν μοιάζουν καθόλου με τους
δικούς μου φόβους. Απολαμβάνουν τον ήχο της βροχής, ακόμη και εκείνου του
«μπαμ» που ακολουθεί μετά τη λάμψη των κεραυνών. Είναι ελεύθεροι. Βρίσκονται
έξω και δεν εξαρτώνται από κανέναν. Δίχως σπίτι, δίχως λεφτά. Χωρίς τίποτα να τους
εξουσιάζει. Είναι έξω. Νιώθουν τη βροχή με τη ψυχή τους. Κι έπειτα σκέφτομαι αν
ποτέ θα μπορούσα κι εγώ να ζήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να ζήσω έξω και να μην
εξαρτώμαι από τίποτα. Να απολαμβάνω κάθε λεπτό τη ζωή και να την εκτιμάω. Κι
έπειτα σκέφτομαι πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Δε μπορεί να γίνει γιατί έμαθα
να εξαρτώμαι από πολλά. Ένας εθισμός που δύσκολα ξεπερνιέται. Πάντα εκ του
ασφαλούς κάτω από μία στέγη να παριστάνω τον επαναστάτη. Τον επαναστάτη της
καρέκλας και του καναπέ. Να φτιάχνω τσάι ζεστό χωρίς να με νοιάζει αν θέλει ο
διπλανός μου που κάθεται κουλουριασμένος έξω στη βροχή. Κι ακόμα, να φοβάμαι τη
βροχή, να μη με βρέξει, να θαυμάζω τη λάμψη των κεραυνών αλλά από μακριά, πολύ
μακριά, τόσο μακριά που να μην ακούγεται το «μπαμ» που με τρομάζει. Είναι
τραγικό. Είναι πολύ τραγικό να μην είσαι ελεύθερος. Ακόμη πιο τραγικό; Να
νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος ενώ δεν είσαι. Μα ξέρεις κάτι. Είναι αυτό το κάτι
που εξαρτάσαι. Είναι αυτό που σε κρατάει εκεί καθηλωμένο στη καρέκλα και σε
κάνει άπραγο θεατή του κόσμου. Θέλω να λύσω τα δεσμά αυτής τη εξάρτησης μια
μέρα και να νιώσω ελεύθερη. Πώς όμως; Όταν επαναπαύεσαι και λες ότι έτσι είναι
η ζωή, δεν μπορείς να τα λύσεις. Όταν προσαρμόζεσαι και εντάσσεσαι σε αυτό που
σου επιβάλλουν, πώς να βγεις έξω χωρίς να φοβηθείς τη βροχή; Χωρίς να φοβηθείς
το «μπαμ» του κεραυνού και της αστραπής. Μα και για ακριβώς αυτόν το λόγο
μένουμε άπραγοι. Δεν παίρνουμε ρίσκα στη ζωή μας. Καμιά φορά για να λυθείς κι
απ’ τα δεσμά σου θέλει να κουνηθείς, να βγεις έξω, να γυρίσεις τον κόσμο να
φωνάξεις. Χαίρομαι τους ανθρώπους εκείνους που δεν φοβούνται να το κάνουν αυτό,
ότι αντίκτυπο κι αν έχει στη ζωή τους. Αυτοί όμως θα μπορούν να πούνε ότι
ζήσανε ελεύθεροι, ακόμη κι αν αυτό δεν κράτησε για πολύ. Ελευθερία λοιπόν. Μια
λέξη με πολλές έννοιες. Αλλά πάντοτε δύσκολη να επιτευχθεί. Μα ξέρεις και κάτι
άλλο. Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος λένε. Και ναι έτσι είναι. Αρκεί να
το θελήσεις πραγματικά. Κάτσε κάτω βάλε τα με τον εαυτό σου, σκέψου σοβαρά τι
είσαι και αν όντως θες να είσαι ελεύθερος, φώναξε, σπάσε τα δεσμά που σε
επαναπαύουν σε κείνη τη καρέκλα που σε κρατάει μέσα σε τέσσερις τοίχους άπραγο.
Ακόμη και εκείνα τα πέντε λεπτά που θα σηκωθείς από τη καρέκλα και θα πάρεις
την απόφασή σου, είναι ελευθερία. Μα ποια είμαι εγώ να μιλώ για ελευθερία από
τη στιγμή που κάθομαι εδώ πέρα και αραδιάζω απλά τις σκέψεις μου χωρίς να κάνω
κάτι ουσιώδες. Μπορώ όμως. Γιατί συνειδητοποίησα ότι χρειάζομαι πέντε λεπτά
ελευθερίας. Πέντε λεπτά να νιώσω ότι είμαι ελεύθερη και όχι εξαρτώμενη, ακόμη κι
απ τις σκέψεις μου. Έτσι θα κλείσω αυτό το κείμενο κάνοντας αυτό που φοβόμουν
τόσα χρόνια. Θα βγω έξω. Θα βραχώ. Θα δω τις αστραπές και δε θα φοβηθώ τον ήχο
τους ποτέ ξανά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου