Συγκινητικές και τιμητικές στιγμές

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Συγκινητικές και τιμητικές είναι οι στιγμές εκείνες όπου μαθητές και μαθήτριες (τώρα φοιτητές ή υποψήφιοι των ΑΕΙ και ΤΕΙ) θυμούνται, επικοινωνούν και επισκέπτονται το δάσκαλό τους  για να του εκφράσουν με το γέλιο και τη χαρά μέσα από  την άδολη καρδιά τους,
τη ζωντανή ενθύμησή τους, που είναι σχέση καρδιακή, διατηρητέα και βαθιά ανθρώπινη. 

Μια τέτοια επίσκεψη απρόσμενης χαράς και γέλιου μαθητριών μου στο Δημοτικό Σχολείο Βελβεντού (υποψήφιων φέτος των ΑΕΙ και ΤΕΙ - καλή επιτυχία σε όλους σας, παιδιά)  δέχτηκα (3-6-2015) στο Γραφείο του Ιερού Ναού του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω στο Βελβεντό: ‘’Περνούσαμε με τα ποδήλατά μας από το Ναό και σταματήσαμε να σας δούμε, να δούμε το δάσκαλό μας’’, μου έλεγαν με χαρά. Τα πρόσωπά τους λαμποκοπούσαν.

Πριν λίγες μέρες έλαβα ηλεκτρονικά την επιστολή μιας άλλης μαθήτριάς μου, της Μ.Κ., φοιτήτριας στην Παιδαγωγική Σχολή του Πανεπιστημίου της Φλώρινας. Μου έγραφε: 

‘’Πέμπτη, 28 Μαΐου 2015

Καλησπέρα Πάτερ. Την προηγούμενη Πέμπτη πραγματοποιήσαμε το πρώτο μας μάθημα στο Τρίτο Δημοτικό σχολείο Φλώρινας στην έκτη τάξη. Το μάθημά μας ήτανε τα οξέα και οι βάσεις. Η εμπειρία τρομερή, αφού μετά από τόσα χρόνια πραγματοποιήσαμε το όνειρό μας. Να γίνουμε Δασκάλες και να διδάξουμε σε μια τάξη. Σας στέλνω λοιπόν αυτό το κείμενο και ορισμένες φωτογραφίες μας για να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου, μιας και εσείς ήσασταν εκείνος ο Δάσκαλος που με παρότρυνε να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, να πιστέψω στις δυνατότητες μου και να διδάξω με το καλύτερο δυνατό τρόπο τα παιδιά.  Ακολούθησα όλες τις συμβουλές σας και σας ευχαριστώ για όλα. Μ.Κ.’’.

 Η υπόμνηση με πηγαία πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών αυτών των σχέσεων (αναγνώρισης, τιμής και αγάπης) είναι μια ειδική ‘’αμοιβή’’ έξω από την ύλη, που υπερχειλίζει την ψυχή του δάσκαλου. Η τιμή στο πρόσωπό μου αντανακλάται στον κλάδο των δασκάλων.

Η ευγνωμοσύνη τους έρχεται ως συνέχεια στη δική μου ευγνωμοσύνη για τα πρόσωπα των δικών μου δασκάλων της παιδικής μου ηλικίας, που ‘’από το σκοτάδι πλάι – η μορφή τους μας κοιτάει – και χαμογελάει βουρκωμένη, θεϊκή’’. (Διονύσης Σαββόπουλος-Μη πετάξεις τίποτα).

Οι ενθυμήσεις αυτές, οι επισκέψεις, οι επιστολές και ό,τι άλλο παρόμοιο φανερώνουν πρώτ’ απ’ όλα την ευγένεια και το ήθος των νέων παιδιών. Είναι οι ενθουσιαστικοί νεανικοί πυρήνες ανάπλασης της κοινωνίας και αλλαγής του κόσμου μέσα στη χάρη του Θεού. Είναι η ελπίδα μας.

Και (στη συνέχεια) δικαιώνουν το παραχθέν και παραγόμενο έργο αγωγής στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, του δασκάλου που πασχίζει, όχι

μόνο για το ‘’πώς’’ αλλά και για το ‘’τι’’, όχι μόνο για τη μέθοδο παροχής της γνώσης αλλά και για το περιεχόμενό της, όχι μόνο για την τεχνική γνώση, αλλά και για την καλλιέργεια, τη μόρφωση και ανάδειξη της ανθρωπιάς μέσα στον άνθρωπο, την αναγέννηση της ελπίδας (γι’ αυτήν προπαντός) μέσα στο πλαίσιο της θεανθρώπινης παιδείας του Γένους.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

4-6-2015