"Μια πόλη στο βυθό"

ένα παραμύθι του Βασίλη Ταχτσίδη
Εκεί που τέλειωναν τα φώτα των μεγάλων πόλεων του κόσμου, στις παρυφές της Δύσης με την Ανατολή, άρχιζαν τα φώτα μιας άλλης πόλης, με το δικό της χαρακτήρα, με μια κοινωνία διαφορετική, μιας πόλης που τη 'βαλαν κάτω από τα κύματα, μιας χώρας που τη 'θελαν στον βυθό. 

       Εκεί μολονότι υπήρχαν διαβάσεις και σηματοδότες, υπήρχαν νόμοι και κανόνες, ο καθένας έκανε ότι ήθελε, -ειδικά οι μεγάλοι και ισχυροί- και κανέναν μα κανέναν δεν φαινόταν να ενοχλεί αυτό. Εκεί δεν υπήρχε βιασύνη, δεν υπήρχε άγχος, όλα κυλούσαν με έναν δικό τους ξεχωριστό τρόπο.

Οι μόνοι που είχαν άγχος, κατά πως φάνηκε εκ των υστέρων, ήταν οι πρώην πρώτοι των πρώτων της πρώην αυτόνομης μικρής αυτής χώρας, για το πώς να κρατηθούν στην εξουσία που τους έδωσαν.  

       Στη χώρα αυτή από παλιά και όσο θυμάμαι το κουμάντο το έκανε πάντα ένα αρχοντόψαρο που εκλεγόταν από τους ίδιους τους κατοίκους της.

        Το τελευταίο που εξελέγει αυτόνομο να κυβερνήσει και να προασπίσει τα συμφέροντα του τόπου και των κατοίκων του ήταν ένας Χάνος από τζάκι. Οι πρόγονοί του πατέρας και πάππους κυβέρνησαν και εκείνοι εκεί πριν πάρει αυτός το χρίσμα. Πήρε την εξουσία τιμής ένεκεν με απατηλές και ψεύτικες υποσχέσεις και αφού οδήγησε τη χώρα στα αδηφάγα στόματα των καρχαριών, που λυμαίνονταν την περιοχή και όλον τον πλανήτη, δεν άντεξε να κυβερνήσει για πολύ καιρό. Ο Ποσειδώνας, αφού τον απέσυρε με τρόπο, τοποθέτησε στη θέση του ένα καρχαριοειδές πιο υπάκουο και εμπιστευτικό, για να ολοκληρώσει το έργο του απερχόμενου και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.  Η αλήθεια είναι πως ο Ποσειδώνας δεν ήθελε καμία αλλαγή, καθώς τα αρχοντόψαρα που εναλλάσσονταν στην εξουσία, ελάχιστη διαφορά είχαν μεταξύ τους ως προς τον τρόπο σκέψης και διακυβέρνησης ενός τόπου γιατί ήταν μεγαλωμένα στο ίδιο ενυδρείο του παγκόσμιου κατεστημένου και απολύτως πειθήνια. Μόνο στο χρώμα διέφεραν κι αυτό γιατί, έτσι..

         Γίνανε οι εκλογές και κανένα δε μπόρεσε να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη και να εκλεγεί αυτοδύναμο. Βλέπεις τα ψάρια είχαν απογοητευτεί, δεν τους είχαν πλέον εμπιστοσύνη. Κατ' εντολή του Ποσειδώνα μετά κόπων και βασάνων, σχηματίσθηκε νέα κυβέρνηση.

         Τοποθετήθηκε για αρχηγός η Σμέρνα που βγήκε πρώτη. Ήταν αυτή που στο πρόσφατο  παρελθόν όταν προσπάθησε από μόνη της να δοκιμάσει τη δύναμή της για τα ανώτερα αξιώματα της διακυβέρνησης του τόπου, απέτυχε οικτρά και επειδή από μόνη της δεν θα μπορούσε να τα φέρει βόλτα, έβαλαν δίπλα της και άλλα δύο αρχηγικά ψάρια να την υποστηρίζουν. Οι όποιες αντιδράσεις που υπήρξαν στην αρχή, παρακάμφθηκαν, με αμοιβαία συναισθήματα και συμφέροντα, νομίζω. Γρήγορα καπελώθηκαν από την Σμέρνα και καθώς αντιλήφτηκαν τα σκοτεινά της σχέδια σε βάρος όλων των άλλων πλασμάτων του βυθού πλην των κολλητών της, το ένα από αυτά βρήκε τη δικαιολογία και με τρόπο αποσύρθηκε από την εξουσία. Της έμεινε αγκωνάρι να την υποστηρίζει μόνο ο Πρασινοκέφαλος. Δεν προβληματίστηκε όμως καθόλου, άλλωστε αυτός από μόνος του είχε τεράστιο εκτόπισμα.            

         Όλα κυλούσαν ήρεμα και όμορφα σ' αυτήν τη μικρή κοινωνία. Τίποτα δεν έδειχνε να ενοχλεί τους κατοίκους της, παρ' όλες τις θυσίες -κόψε από ΄δω, κόψε από ΄κει - που υποβάλλονταν κάθε τόσο χωρίς τη θέλησή τους και τα κομμάτια τους γίνονταν γεύμα στους καρχαρίες που λυμαίνονταν την περιοχή, με την ανοχή και τη συγκατάθεση των κυβερνώντων . 

        Τίποτα, τίποτα ;;;;;;;;;;,    ΟΧΙ !!!!!!!!!   

        Η μόλις τεσσάρων εκατοστών αλανιάρα Τσιπουρίτσα που ανδρώθηκε μέσα από τους αμέτρητους αγώνες της για τα δίκαια των κατατρεγμένων αυτής της χώρας και ξεπρόβαλε γιγαντωμένη, μαζί με μερικά παράξενα όντα, μέσα από το αχανές μαύρο του μπλέ, του πράσινου και του κόκκινου του βυθού, παίρνοντας την εξουσία, αφού πάνω της προσκολλήθηκαν τα περισσότερα αδύναμα πλάσματα που ζούσαν αναγκασμένα εκεί στο βυθό μαζί της, έμελλε να ταράξει τα νερά και την ηρεμία αυτής της ήσυχης μικρής κοινωνίας και όχι μόνο.

          Η αλήθεια είναι πως ο νεοεκλεγείς αρχηγός ήταν κάπως διαφορετικός από τους άλλους που κυβέρνησαν πιο πριν. Τα έλεγε κάπως διαφορετικά από τους προηγούμενους. Ειδικά αυτό το πλάσμα εκ δεξιών του, στα των οικονομικών θεμάτων, ένα τεράστιο Χταπόδι που έμοιαζε περισσότερο με ασκί έτοιμο να σκάσει, προσπαθώντας να πείσει τους ομολόγους του για τις διαφορετικές ιδέες που είχε στη διαχείριση των οικονομικών αυτού του τόπου, και  μαζευόταν σε θέση άμυνας αφήνοντας ψηλά το μεγάλο του κεφάλι να εξέχει.

         Μια αναστάτωση είχε τυλίξει τη μικρή κοινωνία. Τα πλοκάμια και τα εξογκωμένα μάτια του τρόμαζαν ακόμα περισσότερο τους αρχοντικούς Αστακούς και τις Σουπιές που δέσποζαν στον τόπο και στον πλανήτη. Κάθε που άνοιγε το στόμα του ένα ρίγος τους διαπερνούσε και οι βεντούζες του είχαν γίνει ο εφιάλτης τους.     

         Τι ήξερε; Πού θάφτανε; Τι θα μπορούσε να κάνει;

         Σίγουρα κάτι έπρεπε να γίνει, αλλά τι ;

          Πιστές οι Λίγδες, οι Σαλιάρες και οι Σουπιές, συγκεντρώθηκαν άμεσα στο κάλεσμα της πρώην αρχόντισσας Σμέρνας. Προσπάθησαν κατ' την αρχή να τους απαξιώσουνε. Οι Σουπιές, φύλακες της εξουσίας του κατεστημένου, είχαν πάντα τον τρόπο τους. Αγκάλιαζαν τους αντιπάλους τους τρυφερά και τους ψιθύριζαν λόγια αιώνιας αγάπης στ' αυτιά τους. Όταν αυτοί ενέδιδαν στις << ορέξεις >> τους, τότε τους ανέβαζαν ψηλά. Άλλοτε πάλι σε οποιαδήποτε άρνησή τους, τους έχυναν το μελάνι τους και ώσπου αυτοί να καταλάβουν τι γινόταν γύρω τους , τους ξέσκιζαν κομμάτια. Προσπάθησαν με κάθε τρόπο. Μάταιος ο κόπος. Η αλανιάρα Τσιπούρα και οι βοηθοί της όλο και δυνάμωναν στα μάτια των ψαριών. Ύστερα οι καρχαρίες πήραν τη σειρά, λιγόστεψαν την παροχή οξυγόνου στην περιοχή, ώσπου τη σταμάτησαν τελείως. Είχαν τη δύναμη να το κάνουνε, αλλιώς θα χάνανε πολλά.

         Μόνο οι Αρχοντοκάβουρες  κράτησαν αποστάσεις. Πέρα δώθε, πάντα στα πλάγια, παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα και περίμεναν να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός . Αυτοί ξέρανε, πάντα με το μέρος των ισχυρών και των κερδών.

         Το Χταπόδι δεν φάνηκε να σαστίζει και άπλωνε ακόμα περισσότερο τα πλοκάμια του.          Δεν ξέρω αν θεωρούσε τον εαυτό του τόσο πολύ δυνατό, αλλά όπως έδειχνε  η θέληση του  ήταν να μην υποταχθεί στις όποιες προκλήσεις και απειλές των ισχυρών. Ήθελε πρώτα να ενταχθεί σε αυτή την μικρή κοινωνία σαν ίσος προς ίσο και ύστερα να προσφέρει με όσες δυνάμεις είχε στην πρόοδό της.

         Στο πέρασμα του χρόνου και στων καιρών τα άσχημα μηνύματα δεν ξέρω τι θα γίνει.                

        Θέλω να ελπίζω πως η Μαριδούλα που κουλουριάστηκε στο ένα του πλοκάμι, πως ο Γοβιός που βρήκε καταφύγιο σε ένα άλλο, πως οι άλλες αγκαλιές  των πλοκαμιών του ήταν ορθάνοιχτες για όλα τα πλάσματα του βυθού και ότι οι Κάβουρες βρήκαν στο τέλος πολύ όμορφα τα θολά και εξογκωμένα μάτια του, δεν ήταν μόνο ένα όνειρό μου .             

        Σίγουρα ο αγώνας θα είναι δύσκολος και επίπονος. Το θηρίο που τόσα χρόνια γιγαντώθηκε και κυριάρχησε δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος.

        Μα όσο δυνατός κι αν είσαι, έρχεται η στιγμή που η δύναμη του αδύνατου μπορεί να τα ανατρέπει όλα, ιδίως τα άδικα.

ΌΠΟΙΑ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΑ Ή ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ

Ή ΜΗΠΩΣ

<< ΚΑΙ ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ  ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ>>

                                                                            Ο χρόνος θα δείξει....