Το τέλος της διαδρομής

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Ολα δείχνουν πως φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής.

Μια διαδρομή που ξεκίνησε με την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Συνεχίστηκε με τις βουλευτικές εκλογές και τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εξελίχθηκε στις τετράμηνες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Και αναμένεται να ολοκληρωθεί τα επόμενα εικοσιτετράωρα είτε με μια συμφωνία είτε με μια ρήξη.

Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι ο Πρωθυπουργός επιθυμεί τη συμφωνία. Αλλά ουδείς γνωρίζει αν είναι έτοιμος να αποδεχθεί την οιαδήποτε συμφωνία. Αν το θέλει, αν το μπορεί, αν το αντέχει.

Και για να είμαστε έντιμοι, η συμφωνία που προμηνύεται θα μοιάζει πολύ περισσότερο με εκβιαστικό τελεσίγραφο παρά με έντιμο συμβιβασμό.

Υποθέτω ότι ο Πρωθυπουργός το γνωρίζει, όσο κι αν το απεύχεται. Οπως δήλωσε με ειλικρίνεια ο Ευκλ. Τσακαλώτος στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι το τελικό αποτέλεσμα «θα είναι οικονομικά βιώσιμο και πολιτικά διαχειρίσιμο».

Ούτως ή άλλως, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του την πιο κρίσιμη δοκιμασία της ως τώρα πολιτικής σταδιοδρομίας του: καλείται να διαχειριστεί ένα αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι αυτό.

Η διαφαινόμενη έκβαση δεν είναι παράλογη ούτε παράδοξη ούτε παράξενη.

Μόνο αφελείς μπορούσαν να αμφισβητούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν να απεμπολήσει μετεκλογικά το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής ρητορικής του.

Μόνο άσχετοι μπορούσαν να νομίζουν ότι η Ευρώπη θα προσαρμοστεί με κάποιον μαγικό τρόπο στις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στις δικές της.    

Από τις δοξασίες, τις εκτιμήσεις και τους υπολογισμούς όμως ως τη στιγμή της απόφασης υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και αυτήν ακριβώς διανύουμε τώρα με μεγάλα βήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας διατηρούν ακόμη υψηλή δημοτικότητα όχι επειδή ο κόσμος τρέφει αυταπάτες αλλά επειδή ως τώρα δεν έχουν κυβερνήσει.

Πέρα από μια ακατάσχετη φλυαρία, δεν έχουν δρομολογήσει κανένα δυσάρεστο μέτρο, καμία δύσκολη απόφαση, δεν έχουν καν κάνει ή δείξει κάτι συγκεκριμένο. Μόνο (λένε ότι) διαπραγματεύονται και ο Θεός βοηθός.

Με άλλα λόγια, ρητορεύουν ακόμη την εύκολη ρητορική μιας διαρκούς φιγούρας. Η οποία διανθίζεται με επιθέσεις σε όσους τολμούν να υπονοήσουν ότι η φιγούρα αυτή ούτε αντανακλά κάπου ούτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Κάτι που εξηγεί άλλωστε για ποιον λόγο προσπαθούν να πιέσουν ή να εκφοβίσουν όσα μέσα ενημέρωσης τους χαλάνε τη μανέστρα.  

Δύο πρόσφατα παραδείγματα από την πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής.

Η ΕΡΤ πρέπει «να αποτελεί αντίπαλο δέος σε όσους επιχειρούν καθημερινά να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό» υπέδειξε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Ενώ ο υπουργός Εργασίας διαπίστωσε ότι «έχουμε γίνει καρπαζοεισπράκτορες των μίντια» και μετά αναρωτήθηκε τι γίνεται με τους ελέγχους στα οικονομικά των ΜΜΕ - προφανώς συνδέοντας τα δύο!..

Ομολογώ πως δεν έχω καταγράψει στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία άλλη περίπτωση πρωθυπουργού να αναζητεί «αντίπαλο δέος» στις τηλεοράσεις που δεν τα λένε όπως θα ήθελε να τα ακούει.

Ή άλλον υπουργό Εργασίας που να ζητεί από το κόμμα του τον έλεγχο ιδιωτικών εταιρειών επειδή δεν του φέρονται τόσο καλά όσο θα ήθελε.  

Το bullying όμως δεν αποτελεί μέθοδο διακυβέρνησης. Εχει και όρια και ημερομηνία λήξεως.

Αργά ή σύντομα (και μάλλον πολύ σύντομα) ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κυβερνήσει πραγματικά. Με όρους μετρήσιμης αποτελεσματικότητας και όχι φλυαρίας.

Ξεκινώντας από τη διαχείριση μιας συμφωνίας ή μιας ρήξης. Και τότε οι δημοσκοπήσεις θα αποκτήσουν πραγματική αξία διότι τότε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ενηλικιωθεί.

Βιαίως, ίσως. Τραυματικά, ενδεχομένως. Αλλά αναπόφευκτα.
Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ