Το (μη) ενιαίο κόμμα

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν και ποια συμπεράσματα θ’ αντλήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τα όσα ακούστηκαν στη διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της, αλλά είτε το θέλει είτε όχι δύο είναι τα γεγονότα που τη σημάδεψαν.
Το πρώτο είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας με την οποία η συμφωνία για την παράταση του μνημονίου εγκρίθηκε με ψήφους 98 υπέρ, 62 κατά και 5 «λευκά». Και το δεύτερο η επισήμανση του Γ. Δραγασάκη ότι «έχουμε όλοι ευθύνη που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο κόμμα».
Την ξέραμε και την ήξεραν την αδυναμία τους. Κι αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που με χίλια ζόρια κατάφεραν να φτάσουν στο 36,5% του εκλογικού σώματος. Με τέτοιες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες το 50% έπρεπε να είναι λίγο για το μοναδικό σοβαρό αντιμνημονιακό κόμμα. Αλλά το κόμμα αυτό έτυχε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Που ποτέ δεν κατάφερε να πείσει πως ξέρει τι είναι, τι θέλει και πού πάει.

Κι αυτό ακριβώς είναι που με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολόγησε ο Δραγασάκης. «Δεν είμαστε ενιαίο κόμμα» σημαίνει «δεν είμαστε κόμμα». Διότι η πολυφωνία δεν είναι μόνο αποδεκτή, είναι και επιβεβλημένη σε κάθε σοβαρό κόμμα εξουσίας. Αλλά υπό μία προϋπόθεση: ότι η διαφωνία δεν θ’ αφορά το κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Γιατί στην περίπτωση που συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο κόμμα αυτό, αλλά και στον τόπο και το λαό, είναι να βρεθεί στην εξουσία και να κληθεί να διαχειριστεί το συγκεκριμένο ζήτημα.
Δυστυχώς αυτό έχει συμβεί στην Ελλάδα και αναπόφευκτα βιώνουμε κωμικοτραγικές και αδιέξοδες καταστάσεις. Η κυβέρνηση έκλεισε μια συμφωνία, αλλά τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών αμφισβητούν καθημερινά με τις δηλώσεις τους το περιεχόμενο της, αποδίδουν δόλιες και σκοτεινές προθέσεις στους εταίρους, προβάλουν προκλητικές και προσβλητικές ερμηνείες της συμφωνίας, επενδύουν πολιτικά σ’ ένα ανόητο παιχνίδι λέξεων και, το κυριότερο ίσως, ακυρώνουν τη δυνατότητα μιας ουσιαστικής συμπαράταξης όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου σ’ ένα διαπραγματευτικό μέτωπο αυξημένης αναμφίβολα αποτελεσματικότητας.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει στην παγίδα κι έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στην προστασία των συμφερόντων του τόπου και στην υπεράσπιση των αντιμνημονιακών «περγαμηνών» του έχει επιλέξει το δεύτερο. Μόνο που αντιμνημονιακές κορώνες και μνημονιακές υπογραφές δεν πάνε μαζί.