Αφού λοιπόν γιορτάσαμε όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια την Παγκόσμια ημέρα(!!!) της γυναίκας, μπορούμε να πορευθούμε «εν ειρήνη» και με ήσυχη τη συνείδησή μας ότι της αναγνωρίσαμε μια μέρα (σε όσες αναγνωρίστηκε) να εκφράσει τα δικαιώματά της…
Μια μέρα έτσι… Μην ζητήσουν έναντι κι’ από την επομένη. Ως εκεί και μην παίρνουν τα μυαλά αέρα. Μια μέρα είπαμε… ΜΙΑ και μοναδική και όσες προλάβουν.
Και όσες πρόλαβαν… Έσπευσαν να βγάλουν την επανάστασή τους παραμερίζοντας τη κατσαρόλα απ’ τα καθήκοντά τους, φορτώνοντας την φροντίδα των παιδιών στο σύζυγο, βγαίνοντας για καφέ ή ποτό με τις φίλες, ακόμα και για φαγητό, αλλά αγχωμένες με το μυαλό στο σπίτι. Στην ακραία-ακραία περίπτωση, κάποιες πιο «συνειδητοποιημένες» άντε να συμμετείχαν σε κάποια εκδήλωση καδράροντας τον φεμινισμό τους ως έπαθλο (!).
Μα αυτό δεν είναι Παγκόσμια ημέρα για τη γυναίκα, αυτό είναι ένα από τα αμέτρητα ΡΕΠΟ που της οφείλουν και δεν έχει να κάνει με την αναγνώριση που της ΠΡΕΠΕΙ, αλλά με το ξεγέλασμα που την προσβάλλει συναινετικά.
Γιατί συναινετικά αντιμετωπίζεται ότι θέλουμε να σκεπάσουμε, συναινετικά το αποφεύγουμε, συναινετικά το αγνοούμε και συναινετικά το καταργούμε μέσα από μεγαλοστομίες που χαϊδεύουν αυτιά όπως του κ. Αλέξη Τσίπρα, που με το κοινότυπο των 365 ημερών γιορτή γυναίκας, αμφισβητεί με την γενίκευση της υπερβολής το αυτονόητο που της αναλογεί μέσα στη σκληρή καθημερινότητάς της.
Δεν ξέρω γιατί έχω μια επιφύλαξη στις Παγκόσμιες ημέρες, όχι πως δεν συμφωνώ με τα στοιχεία της αναφοράς τους ή την αξιολόγησή τους, αλλά έχω την εντύπωση ότι αλλοιώνεται το νόημά τους και η σημασία τους με σημαιοστολισμούς και πανηγύρια που συγκαλύπτουν αντί να αναδεικνύουν το πρόβλημα.
Ίσως δυσκολεύομαι να καταλάβω και να συνδέσω τα πραγματικά γεγονότα με την εξοργιστική χαλαρότητα που τα ξεπερνούν υποβαθμίζοντας και τα μηνύματά τους και τις ευθύνες μας. Όπως δεν μπορώ να καταλάβω τις ρατσιστικές ιδιαιτερότητες που προσάπτουν γενικότερα ένεκα του φύλου, του χρώματος, ή της εθνολογίας που αφαιρεί από την ανθρώπινη προσωπικότητα τη φυσική της θέση.
Είμαι όμως βέβαιος ότι στις 8 Μάρτη του 1857 οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Ν. Υόρκη δεν διαμαρτυρήθηκαν για να εξασφαλιστεί σήμερα το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της εξόδου με τις φιλενάδες στη καφετέρια... Ούτε οι 146 εργάτριες που ενώ σχεδίαζαν να απεργήσουν, τις κλείδωσαν στο εργοστάσιο που δούλευαν και τις έκαψαν προς παραδειγματισμό, επεδίωξαν με τη μαρτυρική τους θυσία το 1910 να κερδίσουν σήμερα τη φλυαρία μιας εκδήλωσης ασφυκτικά περιορισμένης σε «επαναστατικές» ασκήσεις.
Θα είχε νόημα ο αγώνας τους αν είχε ανατραπεί στην πράξη η αντίληψη του Αμερικανού Δικαστή τότε, που τιμωρώντας με 20 δολάρια πρόστιμο τους εργοδότες τους, είχε δηλώσει σαν σκεπτικό της απόφασής του απευθυνόμενος στις γυναίκες:- Απεργείτε κατά του Θεού και της Φύσης που πρωταρχικός τους νόμος είναι, ο ΑΝΔΡΑΣ να κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Απεργείτε ενάντια στο Θεό!!!
Και ο Θεός απέναντι, ενάντια στο Δημιούργημά του με δικαστική απόφαση που έχει τη «βούλα» της διαχρονικά φασίζουσας Αμερικανικής Δικαιοσύνης που έχασε τα χρώματα της ίριδας στην αφροαμερικάνικη εμμονή της.
Όμως δεν είναι η μόνη περίπτωση που οι άνθρωποι αποφασίζουν για λογαριασμό του Θεού. Όσο πιο σκοτεινές και άθλιες είναι οι κοινωνίες, τόσο περισσότερο επικαλούνται το Θεό για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους. Δέστε τη θέση της γυναίκας στο ακραίο Ισλάμ, ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρείται γενετικό μειονέκτημα, που στη θέα ακόμα και του ακάλυπτου αστράγαλου δίδεται η αφορμή να εκτελείται «εν ψυχρώ» απ’ το κάθε παρανοϊκό αρσενικό. Το λέει ο Αλλάχ δεν ξέρω, αλλά δεν νομίζω, όπως δεν πιστεύω κανένας Θεός να συμβούλευσε τον Αμερικανό Δικαστή για το σκεπτικό της απόφασής του. Απλά όσο πιο σκοτεινές είναι οι περίοδοι που περνά η ανθρωπότητα, τόσο η βία βρίσκει διέξοδο στο «Δίκαιο…» του αρρωστημένου «ισχυρότερου» που η αδυναμία του να σταθεί ισότιμα δίπλα στο άλλο μισό της ανθρώπινης ύπαρξης, του υποκινεί τα πιο άγρια ένστικτα να το βιάζει με κάθε τρόπο, αφού δεν μπορεί να το ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ. Βέβαια αν αυτό συνέβαινε μόνο σε αφώτιστες κοινότητες θα λέγαμε είναι θέμα χρόνου. Όταν όμως ο κατάλογος της ΒΙΑΣ κατά των γυναικών εξαπλώνεται σαν ίωση, τότε η φρίκη δεν έχει σύνορα, δεν έχει πατρίδα, περνά σαν φαινόμενο, σαν σημείο των καιρών που καταγγέλλει με απόγνωση είτε πρόκειται για την ΜΑΛΑΛΑ ΓΙΟΥΣΑΦΖΑΪ την 14χρονη Πακιστανή που πυροβολήθηκε από τους Ταλιμπάν στο κεφάλι γιατί επέμενε να πηγαίνει σχολείο.
Είτε πρόκειται για την ΜΑΛΑΚ ΑΛ ΧΑΤΙΜΠ την 14χρονη Παλαιστίνια που στάθηκε «όρθια» απέναντι στους πάνοπλους στρατιώτες του Ισραήλ και αυτό θεωρήθηκε απειλή!!!
Είτε πρόκειται για την 20χρονη Τουρκάλα Οξνκετζάν Ασλάν που επιστρέφοντας σπίτι της από το Πανεπιστήμιο βιάστηκε ομαδικά, κτυπήθηκε ανηλεώς και την επομένη βρήκαν καμένο το παραμορφωμένο σώμα της.
Είτε… Είτε πρόκειται για τα απροστάτευτα κοριτσάκια που απάγονται απ’ τα σχολειά της Νιγηρίας ομαδικά για να βρεθούν στα κτηνώδη διαθέσιμα της Μπόκο Χαράμ. Είτε πρόκειται για τα ανήλικα ή ενήλικα κορίτσια που βιάζονται κατά χιλιάδες στην Ινδία(4χρονο κοριτσάκι το βίασαν και το σκότωσαν δύο ενήλικες-6χρονη μαθήτρια βιάσθηκε από τους δασκάλους της-13χρονη…).
Ο κατάλογος της φρίκης μακρύς, οι αριθμοί ανατριχιαστικοί, το προνόμιο να είσαι γυναίκα εξελίχθηκε σε καταδίκη που στιγματίζει όλη την ανθρωπότητα κι’ ας κάνει όσα αφιερώματα θέλει.
Στην Ινδία 50.000 παιδιά ως επί το πλείστον κοριτσάκια έχουν πέσει θύματα βιασμού μέσα σε μία δεκαετία. Στην Τουρκία από τότε που ανέβηκε στην εξουσία το κόμμα του ΑΚΡ οι δολοφονίες γυναικών έχουν αυξηθεί κατά 1400%. Στην Ελλάδα μέσα στην τελευταία χρονιά που πέρασε, η αστυνομία κατέγραψε 341 βιασμούς γυναικών.
Ανάλογοι αριθμοί ενοχοποιούν όλες τις κοινωνίες και τα Έθνη τροφοδοτώντας απλά με στατιστικά στοιχεία το έλλειμμα του πολιτισμού μας, που όλο και περισσότερο επιβαρύνει το ανθρώπινο είδος. Και θα το επιβαρύνει όσο δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το φως της Ζωής το οφείλουμε σε μια Παγκόσμια ΜΗΤΡΑ που δεν έκανε διακρίσεις σε φύλα…, σε χρώματα…, πάρα μόνο υπάκουσε στην Πανανθρώπινη ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ…
Μαγκλάρας Βασίλης
magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου