Επιτυχημένος επιχειρηματίας, με 60χρονη προσφορά στην Ιεροψαλτική ο Βελβεντινός Γεώργιος Πάππας.

Του Σταύρου Μαρμαρινού. ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ 

Ενας ολόκληρος δρόμος που προχωρά, στρίβει και φθάνει μέχρι και το σπίτι του, με ωραία σπίτια, δένδρα, καταπράσινη βλάστηση και μικρή λιμνούλα με σιντριβάνι μέσα,  έχει το όνομα του Βελβεντού, του τόπου όπου γεννήθηκε ο ίδιος,  κοντά στην Κοζάνη.

«Είχαμε πάρει με τον θείο και συνεταίρο μου πριν χρόνια ένα μεγάλο οικόπεδο, πέντε έκρες στο Κλίαργουότερ της Φλόριδας για να το κτίσουμε και να φέρουμε συγγενείς και άλλους δικούς μας εδώ», είπε στο «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα» ο Γεώργιος Πάππας. «Όταν χτίσαμε έντεκα σπίτια ζητήσαμε και μας επέτρεψαν να δώσουμε το όνομα του χωριού μας. Ετσι, νιώθω ότι βρίσκομαι κάθε μέρα εκεί».

Tο μικρό παιδί από το Βελβεντό, μεγάλωσε με την αγάπη στην ψαλτική. Ηλθε στην Αμερική, έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας, ενώ όλα τα χρόνια ανέβαζε και ανεβάζει τους πιστούς στους ουρανούς, με την καταπληκτική φωνή του, ως πρωτοψάλτης σε εκκλησίες. Πριν λίγες εβδομάδες, οι ιεροψάλτες της Φλόριδας, τίμησαν την 60χρονη προσφορά του στη Βυζαντινή Ψαλτική στην Ελλάδα και στην Αμερική.

Ανάμεσα στα συγχαρητήρια μηνύματα ήταν και της θείας του, Ιφιγένειας Κάντζιου του Ιωάννου, η οποία έγραψε: «Εχω πολλές αναμνήσεις… Όταν ήτανε 8-9 χρονών, πήγαινε με τον μπαμπά του, Επαμεινώνδα, στην εκκλησία να ψάλλει τον ‘Απόστολο’. Προσπαθούσαμε να πηγαίνουμε νωρίς στην εκκλησία να τον ακούσουμε…. Και που νάξερα, πως θα με έκανε θεία από το θείο του, Γιάννη, που ήτανε αδελφός της μάνας του…».

Με μήνυμά τους από το Βελβεντό, εξάλλου, οι αδελφές του κ. Πάππα, Αμαλία και Ερικέτη, του ευχήθηκαν «να τον έχει ο Θεός γερό, αυτόν και την οικογένειά του, γιατί πάντα υπήρξε άνθρωπος της προσφοράς και της ανιδιοτελούς αγάπης».

Το 1997 ο Μητροπολίτης Αλέξιος του απένειμε το οφίκιο του Αρχοντος Πρωτοψάλτη της τότε Επισκοπής και αργότερα Μητρόπολης Ατλάντας.

Στο γραφείο του κ. Πάππας μπορεί να δει κανείς διάφορες τιμητικές πλακέτες και άλλες διακρίσεις, αναμνηστικές φωτογραφίες και διάφορα ενθύμια.

Σ’ έναν από τους τοίχους του υπάρχει κοντά στα άλλα, μια φωτογραφία του Χριστού. Είναι δώρο του Οικουμενικού Πατριάρχη, Βαρθολομαίου που είχε έλθει στο Τάρπον Σπρινγκς για τα Θεοφάνεια, στα 100 χρόνια της ιστορικής κοινότητας του Αγίου Νικολάου.

Από το Βελβεντό Κοζάνης,  κατάγονταν και οι γονείς του κ. Πάππα, Επαμεινώνδας και Γλυκερία, ο ίδιος δε μιλά με υπερηφάνεια για την πλούσια και πανάρχαια ιστορία του τόπου του.

Ο κ. Πάππας έχει βαθιές ρίζες στην Εκκλησία, αφού ο παππούς του, Βασίλειος Παπαβασιλείου, δάσκαλος και ο προπάππος του, Στέφανος Παπαβασιλείου ήταν ιερωμένοι.

Πήγε στο Δημοτικό σχολείο του Βελβεντού και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο, πρώτα στην πόλη Ερυθρές (παλαιά, Κριεκούκι) Θηβών και κατόπιν στην Κοζάνη.

«Ηταν δύσκολα χρόνια, αλλά επειδή δεν ξέραμε καλύτερα, ήμασταν ευτυχισμένοι», είπε ο κ. Πάππας. «Οι μεγάλες δυσκολίες ήταν με τον ανταρτοπόλεμο. Ερχονταν κάθε βράδυ και λεηλατούσαν και υπήρχε φόβος να μας πάρουν, γι’ αυτό και κρυβόμασταν κάθε βράδυ».

Θυμάται σχετικά ένα περιστατικό: «Ηλθαν ένα βράδυ στο σπίτι μας. Πάντα είχαμε έτοιμη μια κρυψώνα στο ισόγειο. Βάζαμε τα ξύλα μπροστά και πίσω είχαμε φτιάξει ένα μέρος, όπου μας έκρυβαν οι γονείς μας. Εκείνο το βράδυ ήλθαν οι αντάρτες και ρώτησαν τους γονείς μας που είναι τα παιδιά. Ηθελαν να πάρουν τις αδελφές μας, που ήταν μεγαλύτερες από εμένα. Ο πατέρας μου είπε ότι βρίσκονται στην Κοζάνη. Του είπαν ότι εάν λεει ψέματα και βρουν τα παιδιά, θα τον σκότωναν. Ο πατέρας μου τους έδωσε ψωμί και ό,τι φαγητά και άλλα ζήτησαν και έφυγαν και έτσι γλιτώσαμε».

Ο κ. Πάππας θυμάται και άλλη ιστορία από τα δύσκολα εκείνα χρόνια: «Ο πατέρας μου, επειδή ήταν πριν στην Αμερική και ήξερε καλά τα Αγγλικά, τον χρησιμοποιούσαν ως διερμηνέα οι Γερμανοί. Ενας απ’ αυτούς ήταν στρατιωτικός ιατρός και οι Γερμανοί τον είχαν βάλει διερμηνέα για τους ασθενείς. Οι συμπατριώτες μας είχαν βοηθηθεί από τον πατέρα μας και αργότερα, στα χρόνια του ανταρτοπόλεμου, όλοι τους τον υποστήριζαν, γιατί οι αντάρτες τον νόμιζαν για γερμανόφιλο».

Στο Βελβεντό, ο μικρός Γιώργος βοηθούσε τον πατέρα του που είχε ραφείο, τα δε καλοκαίρια, εργαζόταν στο ξυλουργείο του θείου του. Πήγαινε, επίσης, σε εξωκλήσια και έψελνε.

«Εψελνα, μάλιστα και έκανα μαθήματα ψαλτικής, στο Καταφύγι της Κοζάνης, στο μέρος όπου είχε ζήσει ο θρυλικός Ζορμπάς, που έγινε μυθιστόρημα από το Νίκο Καζαντζάκη και αργότερα, κινηματογραφική ταινία», είπε ο κ. Πάππας.

Το 1955 ήλθε μαζί με την αδελφή του, Ερικέτη, στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής, όπου έμεναν τα τρία αδέλφια του πατέρα του, Ευθύμιος, Χαράλαμπος και Γεώργιος. Ο δεύτερος τους είχε κάνει τα χαρτιά να έλθουν.

Στην αρχή έμεινε στην πόλη Aμπσίκον, έξω από το Ατλάντικ Σίτι. Ενα μήνα μετά, επειδή δεν υπήρχαν εργασίες, πήγε στη Φιλαδέλφεια και άρχισε να εργάζεται σε εστιατόριο, που είχε κάποιος Κουντούδης. Η Ερικέτη βρήκε γρήγορα εργασία, ως ράφτρα.  Ο κ. Πάππας έπιασε δουλειά στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ως ιεροψάλτης.

Μερικούς μήνες αργότερα πήγε εκεί ο αδελφός της μητέρας του, Ευθύμιος Κάντζιος, που εργαζόταν στο Κλίβελαντ, στην εταιρία κατασκευής αυτοκινήτων «Φορντ». Ο οποίος τους πήρε μαζί του στο Κλίβελαντ και  ο κ. Πάππας άρχισε να εργάζεται ως ψάλτης στην εκκλησία του Ευαγγελισμού.

Παράλληλα, κάποιος από το Συμβούλιο της Κοινότητας τον προσέλαβε σε εστιατόριο της πόλης, όπου δούλεψε για μερικούς μήνες. Συγχρόνως, πήγαινε στο νυκτερινό σχολείο για να τελειώσει το Γυμνάσιο και να μάθει καλύτερα την Αγγλική.

Επειδή έπαιζε καλή κιθάρα του ζήτησαν και εμφανιζόταν με ελληνική ορχήστρα που λεγόταν «Ευζωνάκια» η οποία πήγαινε σε διάφορες εκδηλώσεις της Ομογένειας. Μετά από ένα διάστημα την ανέλαβε αυτός.

«Ηταν ωραία χρόνια», είπε ο κ. Πάππας. «Παίζαμε με το Τρίο Μπελκάντο και όταν είχε έλθει στο Οχάιο ο αξέχαστος Νίκος Γούναρης εμείς παίζαμε τα χορευτικά. Ταξιδεύαμε παντού στην Αμερική»

Το 1960 είχε το πρώτο δικό του εστιατόριο στο Κλίβελαντ και παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Ειρήνη Ψυχούντα, ή Ψυχοντάκη, όπως ήταν το επώνυμό της, με καταγωγή του πατέρα της από την Κρήτη. Η ίδια είναι γεννημένη στο Κλίβελαντ. Στον ελεύθερο χρόνο της, ζωγραφίζει θαυμάσια έργα, αρκετά από τα οποία στολίζουν τους τοίχους του όμορφου σπιτιού τους στο Κλίαργουότερ.

Εχουν δυο γιους και μια κόρη. Τον Βασίλη, που είναι CPA στο Κλίβελαντ, το Γεώργιο που είναι δικηγόρος και τη Γλυκερία, η οποία είναι φυσικός και χημικός. Τα δύο τελευταία παιδιά του, μένουν στη Φλόριδα.

«Ολοι τους αγαπούν τη Βυζαντινή μουσική», είπε με ικανοποίηση. Έχει, επίσης, επτά εγγόνια και δύο δισέγγονα.

Το εστιατόριο που είχε ο κ. Πάππας με συνεταίρο πουλήθηκε και ο ίδιος το 1961 αποφάσισε να πάει στην Ελλάδα, όπου ήθελε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Βυζαντινή Μουσική. Στη σκέψη του ήταν πάντα ο φημισμένος χοράρχης Καραμάνης τον οποίο είχε ακούσει στη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης να ψέλνει το «Τη Υπερμάχω Στρατηγό».

«Όταν τον είχα πρωτακούσει, … έμεινα, όπως λένε», είπε ο κ. Πάππας. «Είχα πει τότε, ότι αν με αξιώσει ο Θεός, θα έλθω να μαθητεύσω κοντά του κάποια μέρα. Τώρα, λοιπόν, που είχα πουλήσει το εστιατόριο, είχα χρήματα και ήμουν εύκαιρος, πήρα άδεια από την εκκλησία όπου έψελνα και πήγα στη Θεσσαλονίκη. Είχα ακόμα στο μυαλό μου και να γίνω ιερέας, αν μπορούσα. Συνάντησα τον Καραμάνη και του μίλησα για το πάθος μου στην ιεροψαλτική. Μου ζήτησε να με ακούσει πριν αποφασίσει εάν μπορούσε να με αναλάβει ως μαθητή του. Εψαλα το Δοξαστικό ‘Αναστάσεως ημέρα’. Του άρεσε η φωνή μου και μου απάντησε ότι αξίζει ο κόπος να ασχοληθεί μαζί μου. Αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα άρχισαν να τελειώνουν τα χρήματα που είχα, ενώ υπήρχαν πρόσθετες υποχρεώσεις, γιατί η σύζυγός μου ετοιμαζόταν να γεννήσει. Σκέφτηκα και είπα στον Καραμάνη, εάν μπορούσε και ήθελε, να ερχόταν στο Βελβεντό να παραθερίσει και εγώ να πάω εκεί να είμαι κοντά στην οικογένειά μου και τα χρήματα που ξόδευα στη Θεσσαλονίκη, να τα δίνω στον ίδιο. Ηταν πατέρας δύο κοριτσιών και είχε κι αυτός ανάγκες, γιατί ήθελε να τις παντρέψει. Ο μισθός που έδιναν τότε ήταν μικρός. Τον έπεισα και ήλθε στο Βελβεντό όλο το καλοκαίρι. Κι έτσι, με τα προσωπικά αυτά μαθήματα, έμαθα πολλά περισσότερα για τη Βυζαντινή Ψαλτική, απ’ ό,τι σε ένα σχολείο».

Αλλά, η παραμονή περισσότερο στην Ελλάδα ήταν προβληματική. Τα οικονομικά του κ. Πάππα είχαν περιοριστεί ακόμα περισσότερο. Επί πλέον σκεφτόταν και τις δύο αδελφές του, που έπρεπε να παντρέψει. Ηταν χρόνια που ήταν απαραίτητη η προίκα για ένα γάμο. Ετσι πήρε την απόφαση για επιστροφή στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Μαζί και η πεθερά του, που είχε χάσει τον άνδρα της και ήταν χήρα και χρειαζόταν προστασία.

Ο κ. Πάππας έπιασε εργασία σ’ ένα εργοστάσιο χημικών που κατασκεύαζε αεροζόλ. Εμεινε εκεί για πέντε χρόνια.

«Ηταν τα πρώτα χρόνια αυτού του είδους και εγώ δούλευα στα εργαστήρια», είπε. «Μπορούσαμε να πάρουμε οποιοδήποτε υγρό και να το κάνουμε αεροζόλ».

Τότε του δόθηκε η ευκαιρία να πάει και στο πανεπιστήμιο για χημεία, μαθηματικά και την Αγγλική γλώσσα. «Με εκτίμησαν πάρα πολύ», είπε. «Μάλιστα το 1965 με έστειλαν στην Ελλάδα για να ανοίξουμε κι εκεί εργοστάσιο. Τόση πολύ εμπιστοσύνη μου είχαν. Αλλά, τότε υπήρχαν προβλήματα στο Κυπριακό και τελικά η εταιρία μας φοβήθηκε να ριψοκινδυνεύσει επενδύσεις και δεν προχώρησε. Επέστρεψα και πήγαινα τα βράδια και βοηθούσα το θείο μου, Ευθύμιο Κάντζιο, που είχε παντοπωλείο και έφτιαχνε και φύλλο. Είχε δύο εργάτες και το άνοιγαν με τα χέρια σ’ ένα τραπέζι. Εγώ έκανα τη γραφική εργασία και τα σχετικά. Με το φύλλο, ο θείος μου έφτιαχνε γλυκά που πουλούσε στο δικό του μαγαζί, ενώ άλλες ποσότητες από αυτό έστελνε και σε διάφορα άλλα μαγαζιά. Στέλναμε φύλλο παντού, μέχρι και την Αλαμπάμα. Κάποια μέρα, μου είπε ότι επειδή έχουν έλθει στην Αμερική περισσότεροι Ευρωπαίοι και πολλοί Αραβες, υπάρχει πολύ ζήτηση στο φύλλο και δεν μπορεί να κρατήσει και το παντοπωλείο και το εργαστήριο. Ετσι, μου ζήτησε να συνεταιριστούμε. Συμφώνησα και αμέσως μετέφερα όλα τα απαιτούμενα που είχαμε για την παρασκευή του φύλλου από το ισόγειο του παντοπωλείου σε ένα κτίριο απέναντι. Εγώ, επειδή είχα τις εμπειρίες από το εργοστάσιο των χημικών, έβλεπα κάπως μακριά. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε κάποιο μηχάνημα που να κάνει φύλλο. Ο θείος μου, μου είπε ότι και ο ίδιος είχε ενδιαφερθεί, αλλά δεν ήξερε τίποτε για κάτι τέτοιο. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι είχαμε μεγάλη υγρασία στο Κλίβελαντ και δεν μπορούσαμε να ξεράνουμε το φύλλο. Χρησιμοποιούσαμε κάποιο πρακτικό τρόπο που μας βοηθούσε, αλλά η διαδικασία παραγωγής ήταν σιγανή. Δύο άτομα έβγαζαν σε 10 ώρες εργασίας 150 πάουντς. Τότε είχαν βγει κάποια ηλεκτρικά είδη που δημιουργούσαν πολύ ζέστη και σκέφτηκα να τα χρησιμοποιήσουμε. Ο θείος μου, μου είπε ότι δεν θα είναι καλό να βάλουμε επάνω από το φύλλο ζέστη, γιατί θα ψήνεται το φύλλο. Εγώ επέμενα. Πράγματι, τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά. Με βάση αυτό, ζήτησα από έναν μηχανολόγο και σχεδίασε έναν πρακτικό τρόπο με τον οποίο αυξήσαμε κατά πολύ την παραγωγή. Ετσι, από 150 πάουντς την ημέρα, αρχίσαμε να έχουμε παραγωγή 200 πάουντς την ώρα. Πάλι, όμως, δεν ήμουν ευχαριστημένος. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να έχουμε κάποιο κανονικό μηχάνημα. Είχα πάει, μάλιστα στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλά καταστήματα που χρησιμοποιήσουν φύλλο. Αρα, υπήρχε αγορά να πουλήσουμε φύλλο. Μετά από ένα διάστημα ήλθε κάποιος από το Τορόντο του Καναδά και μου είπε ότι μπορεί να κατασκευάσει μηχάνημα, αλλά ήθελε να τον κάνουμε συνέταιρο με 50%. Εμείς ήμασταν επιφυλακτικοί, γιατί ο άνθρωπος δεν γνώριζε τη δουλειά στις λεπτομέρειές της. Δεν πέρασε μεγάλο διάστημα και μας ειδοποίησε να δούμε ένα μηχάνημά του για το οποίο ζητούσε να του δώσουμε ό,τι νομίζαμε. Συμφωνήσαμε στις 30.000 δολάρια εκείνη την εποχή. Το πήραμε και με τη βοήθεια μηχανολόγου και άλλων εγκαταστάσεων, κάναμε διάφορες αλλαγές και αρχίσαμε μεγαλύτερη παραγωγή στο φύλλο».

Λόγω των αυξημένων ζητήσεων, έγινε μετακίνηση των εγκαταστάσεων αρκετές φορές. Η εταιρία, που ήταν πλέον γνωστή παντού με το όνομα Athens Foods, μεταφέρθηκε κοντά στο αεροδρόμιο του Κλίβελαντ, σε μια έκταση 90.000 τετραγωνικών ποδών στο οποίο έκαναν και ένα τεραστίων διαστάσεων ψυγείο για την αποθήκευση του φύλλου. Tα κυριότερα προϊόντα της Athens Foods ήταν φύλλο, κανταίφι, τυρόπιτα, σπανακόπιτα, μπακλαβάς, γαλακτομπούρεκο και άλλα και πωλήσεις γίνονταν σε όλη την Αμερική.

«Κάποια μέρα μου τηλεφώνησε ο πρόεδρος της εταιρίας Pillsbury ο οποίος είχε αγοράσει από τον Ευριπίδη Κόντο την εταιρία Apollo και μου πρότεινε να μου την πουλήσει», είπε ο κ. Πάππας. «Πήγαμε με τον Γιάννη Μοσχαχλαϊδη από την εταιρία ‘Κρίνος’ που είχα συνεταίρο μετά το θάνατο του θείου μου  Μαζί μας ο γιος του Μοσχαχλαϊδη, ο Ερικ και ο δικός μου, ο Βασίλης που ήταν CPA. Κλείσαμε τη συμφωνία με πέντε εκατομμύρια δολάρια τότε. Ενα χρόνο μετά μεταφέρθηκε η Apollo στο Κλίβελαντ γιατί η Νέα Ιερσέη ήταν πολυδάπανη. Αργότερα, η Athens Foods και η Apollo Fillo, πουλήθηκαν στην εταιρία «Κρίνος».

Το 1990 ο κ. Πάππας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Φλόριδα και αμέσως ανέλαβε πρωτοψάλτης στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο «Ελληνικό Χωριό», Τάρπον Σπρινγκς.

Από μικρός ο Γιώργος Πάππας είχε αγάπη στην ψαλτική. «Ήμουν εννέα χρονών όταν πρωτοδιάβασα τον Απόστολο στην εκκλησία, στην Ελλάδα», θυμάται.

Μεταξύ άλλων, στην Αμερική έψαλε ή ψέλνει στις εξής εκκλησίες: Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στη Φιλαδέλφεια, Ευαγγελισμό, στο Κλίβελαντ, καθεδρικό Αγίου Νικολάου στο Τάρπον Σπρινγκς και Αγίας Τριάδος στο Κλίαργουότερ Φλόριδας.

«Η Ψαλτική είναι η ζωή μου», τόνισε. Και πρόσθεσε, γελώντας: «Όταν η γυναίκα του δασκάλου μου στην Ψαλτική, του Καραμάνη, τον ρώταγε τί αγαπά περισσότερο, την ίδια, ή την Ψαλτική, εκείνος της απαντούσε, ‘Μα, αγαπώ και σένα, λίγο…’».

Η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής του, σε σχέση με την Ψαλτική, ήταν όταν έψαλε το 1992 στον ιερό ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.

«Οι καλόγεροι με άφησαν να ψάλλω στο δεξιό ψαλτήρι επί τέσσερις ώρες», θυμήθηκε, ενώ τα μάτια του βούρκωσαν από τη συγκίνηση. «Είπα εκείνες τις ώρες, ότι εκπλήρωσα τη λαχτάρα μου και μπορούσα πλέον να πεθάνω. Ηταν συγκλονιστικό να ψέλνω μπροστά στο μνήμα του Χριστού. Ηταν σαν να ήμουν στα ουράνια. Προσευχόμουν και έλεγα, ‘Τώρα, πάρε με, Θεέ μου, είμαι ευτυχισμένος…».
Ο κ. Πάππας είχε πάει με το μηχανικό της εταιρίας του στα Ιεροσόλυμα, για να πουλήσει ένα μηχάνημα φύλλου.

«Εκεί γίνεται η Θεία Λειτουργία τα μεσάνυχτα», είπε. «Κάθε Κυριακή, τελείται η Ακολουθία της Αναστάσεως. Ηταν κάτι το απερίγραπτο σε συγκίνηση. Είχα πάει στο ναό της Αναστάσεως για να εκκλησιαστώ. Πλησίασα στο ψαλτήρι, στο οποίο έψελναν δύο καλόγεροι. Με άφησαν κι εμένα. Μόλις με άκουσαν, άφησαν εμένα να ψάλλω σ’ όλη την Ακολουθία. Εψαλλα και στον Ορθρο και στη Θεία Λειτουργία, επί τέσσερις ώρες».

Πολύ συγκινήθηκε ο κ. Πάππας όταν μια χρονιά πήγε στο Κλίβελαντ ο δάσκαλός του στην Ψαλτική, Αθανάσιος Καραμάνης και έψαλαν μαζί.

«Οι ωραιότερες μέρες για ‘μένα είναι εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδας», είπε. «Τότε λέμε τα πιο συγκινητικά τροπάρια της Εκκλησίας μας. Θεωρώ αριστούργημα το Τροπάριο της Κασσιανής. Για να ψάλλεις σωστά, πρέπει να αισθάνεσαι αυτό που ψέλνεις και να το αγαπήσεις. Τέλειος δεν είναι κανείς στην Ψαλτική, γιατί η Βυζαντινή Μουσική είναι ατελείωτη, επιστήμη ολόκληρη».

Ο κ. Πάππας υπογράμμισε ότι η Βυζαντινή Μουσική βοηθά πάρα πολύ στην Λατρεία. «Πρέπει να κατανοούμε αυτά που ψέλνουμε», είπε.

Πριν λίγες μέρες ο κ. Πάππας είχε πάει στη Βοστώνη για τη χειροτονία σε διάκονο, ενός μαθητή του στην Ψαλτική, του Δημήτρη Μοτ.  Όταν τον άκουσε ο μητροπολίτης Βοστώνης, Μεθόδιος, εξέφρασε το θαυμασμό του για τις ικανότητές του κ. Πάππα. «Μακάρι να σε είχαμε εδώ», του είπε.

Αλλά, ο κ. Πάππας δείχνει προτίμηση και σε όργανα. Επειδή ο πατέρας του είχε φέρει στην Ελλάδα από την Αμερική ένα βιολί, το έμαθε και αργότερα, την κιθάρα και το μαντολίνο, που το συνέχισε με το μπουζούκι.

Το 1999 ο κ. Πάππας μαζί με τον αείμνηστο Δημήτριο Κόντη ίδρυσαν το Σύνδεσμο Ιεροψαλτών και Φίλων Βυζαντινής Μουσικής Φλόριδας, «Ιωάννης Κουκουζέλης». Ο Σύνδεσμος αδελφοποιήθηκε με τον Σύλλογο Φίλων της Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Χορωδίας και Ενόργανου Δημοτικού Τραγουδιού «Αγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης» της Θεσσαλονίκης, ιδρυτής και χοράρχης του οποίου είναι ο Εμμανουήλ Δασκαλάκης.

Μάλιστα πριν χρόνια, ο εδώ Σύνδεσμος έφερε από την Ελλάδα 32 άτομα του άλλου Συλλόγου που εμφανίστηκαν σε τέσσερις συναυλίες

Πριν λίγες εβδομάδες, ο Σύνδεσμος πραγματοποίησε τη 12 ετήσια συναυλία του στην κοινοτική αίθουσα της Αγίας Τριάδος στο Κλίαργουότερ. Σήμερα, ο κ. Πάππας είναι ο πρόεδρος του Συνδέσμου και χοράρχης της χορωδίας του.

«Δυστυχώς, δεν έχουμε στην Αμερική αρκετούς ιεροψάλτες», υποστήριξε. «Περισσότεροι είναι στις μεγάλες πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Πάντως, εδώ στην Αμερική, δεν καλύπτονται όπως θα έπρεπε, οι ανάγκες των εκκλησιών μας σε ιεροψάλτες. Υπάρχει έλλειψη. Και το αποδίδω στην έλλειψη κινήτρων. Εμείς ψέλνουμε από αγάπη και αφοσίωση στην Εκκλησία μας. Αγαπήσαμε τη Βυζαντινή μουσική. Και δεν βλέπω να είναι καλύτερο το μέλλον, γιατί οι νέοι δεν στρέφονται στην Ιεροψαλτική. Υπάρχουν βέβαια και νέοι που ενδιαφέρονται. Φοβάμαι, ότι θα μείνουμε στη Θεία Λειτουργία. Εάν πάει κανείς σε μικρές περιοχές, δεν υπάρχουν οι γνωστές ψαλμωδίες του Ορθρου, αλλά διαβάζονται μερικά μόνο πράγματα».

Ο κ. Πάππας διετέλεσε παλαιότερα πρόεδρος του Συλλόγου των καταγομένων από το Βελβεντό, πρόεδρος της κοινότητας του Ευαγγελισμού στο Κλίβελαντ του Οχάιο και κυβερνήτης της Παμμακεδονικής Ενωσης για τις πολιτείες Οχάιο και Μίσιγκαν.

«Επειδή σταμάτησε η μετανάστευση και δεν υπάρχει νέο αίμα από την Ελλάδα, νομίζω ότι έχει αρχίσει να μαραίνεται ο εδώ Ελληνισμός», είπε. «Εχουμε και πολλούς μεικτούς γάμους. Και όταν το ελληνικό στοιχείο δεν είναι βαθιά εμποτισμένο, παρασύρεται από ξένες κουλτούρες και ξένες καταστάσεις σιγά-σιγά. Γι’ αυτό, έχω επιφυλάξεις για το μέλλον, αλλά εύχομαι στο Χριστό».

ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ

http://www.ekirikas.com