Δαβίδ και Γολιάθ

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Ολη η ιστορία της ανάλυσης της τρέχουσας κατάστασης –διεθνώς δεν είναι πρόνομιό μας- βασίζεται στη «δαιμονοποίηση» και στο διαχωρισμό μεταξύ καλών και κακών, προκειμένου να προκληθεί συναίσθημα.
Γι’ αυτό και το ποδόσφαιρο αποτελεί μια καλή βάση για να δημιουργηθούν «σούπερ-ήρωες» και να επικρατήσουν εξηγήσεις βασισμένες στο πρότυπο της ιστορίας της σύγκρουσης μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ.
Οι ποδοσφαιρικές αναλύσεις σπάνια γίνονται με κριτήρια αγωνιστικής ικανότητας. Πολύ απλά γιατί κάτι τέτοιο δεν πουλάει. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να ακούσουμε για σχήματα και τακτικές, όσο να ζήσουμε ξανά το μύθο

που ο φτωχός και καταφρονεμένος τελικά κερδίζει τον πλούσιο και δυνατό.
Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Ολοι έχουμε ανάγκη τους μύθους και όλοι κατατρυχόμαστε απο φαντάσματα του παρελθόντος που πρέπει να ξορκίσουμε.
Κακό είναι να μην μπορούμε να διακρίνουμε την επιθυμία και τους ευσεβείς πόθους απο την πραγματικότητα.
Μπορούμε, λοιπόν, αν μας βολεύει να εξηγήσουμε το ποδόσφαιρο με όρους πολιτικής και να μπερδέψουμε μνημόνια και χούντες με SS και ιστορικά δράματα. Να βαφτίσουμε εθνική ταπείνωση την αποτυχία (ακόμα και με αυτό το μεγάλο σκορ) μιας ομάδας να προσφέρει για λίγο ένα ναρκωτικό με πρόσκαιρη ευεργετική δράση στα παιδιά από τις φαβέλες του Ρίο.
Αν θέλουμε, όμως, πραγματικά να παλέψουμε με τους δαίμονες και να μιλήσουμε με όρους ρεαλισμού, θα πρέπει να δεχθούμε ότι η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ είναι η εξαίρεση.

Ιωάννα